‘Psychobilly Freakouts’ verzamelden vrijdagavond in Trix voor een- wel ja – billantine-vet concert van Reverend Horton Heat .Onze man was erbij.
We zullen het maar meteen bekennen: echte billy’s zijn we niet. Daarvoor missen we zowel de perfect getrimde vetkuif als de gitzwarte Chevy die vrijdagavond voor de deur van Trix voor een schamele 4000 euro te koop stond. Toch laten we ons met overgave eens per jaar onderdompelen in de wereld van de psychobilly (een mix van punk en rockabilly). Een beetje om ons te vergapen aan de met brillantine, tattoos en slogans – Run, you Hippie! Run! – versierde incrowd, maar vooral voor de uitstekende muziek die steevast op een psychobilly freakout geserveerd wordt.
Als opwarmers fungeerden dit jaar – wegens het forfait van Supersuckers – de Engelse Oi-punkers Angelic Upstarts (voor Deadbolt waren we jammer genoeg te laat). We zijn misschien niet de grootste fans van het genre (zie ook The Exploited), toch valt er wel wat te zeggen voor deze oude punks. Niet om de scheut ska en reggae die de groep wat onhandig over zijn repertoire uitstrooit. Ook niet om de valse noten van zanger Mensi (al is dat bij punk bijna een must). Wel om uitstekende splinterbommen als 2 Million Voices en The Murder of Liddle Towers, die na al die jaren nog steeds over de nodige potentie bleken te beschikken. De saxofonist en bij momenten extra brulboei zorgde dan weer voor visueel spektakel door elk bloedvat in zijn lichaam tot het uiterste te persen. Als afsluiter koos Angelic Upstarts voor de onsterfelijke Sham 69- klassieker If The Kids Are United, waarop wij niet anders konden dan een eerste voorzichtige stap in de mosh pit te zetten.
Die mosh pit – altijd een uitstekende waardemeter voor een concert – bleek tijdens hoofdschotel Reverend Horton Heat (bij voorkeur uit te spreken als Rev’rn Ho’n Hi) lichtjes tegen te vallen. Iets wat volgens ons alleen maar kon liggen aan de gebrekkige geluidskwaliteit tijdens het optreden. Van op onze plek in de zaal hoorden wij van de drums enkel een dof getik, terwijl drummer Paul Simmons op zijn vellen mepte alsof hij knock-out king Bailey zelf was (sorry Sugar). Ons dan maar gefocust op het waanzinnig aanstekelijke gitaarspel van de Reverend zelf, die weinig moeite had om te bewijzen waarom hij in het wereldje de status van een halfgod geniet. Met krakers als It’s Martini Time, Please Don’t Take the Baby to the Liquor Store en natuurlijk Psychobilly Freakout – hét anthem van de avond – werd het publiek op zijn wenken bediend. We misten enkel Big Dwarf Rodeo, al was het maar om de songtitel.
Als toemaatje flikkerde bassist Jimbo Wallace tegen het einde van de show zijn – u hoort het goed – contrabas de lucht in, om hem daarna gracieus weer op te vangen. Wat ons betreft de perfecte eat that, you suckers aan het adres van alle stoere rockers die weleens hetzelfde doen met hun gitaartje, én een mooie finale voor deze genietbare avond. Oi!
Jeroen Van Alsenoy
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier