De ondanks zichzelf iconische ninetiesband Pavement kwam dinsdagavond verbazend strak uit de hoek.
Hoogtepunt: ‘Two states. We want two states. North and south. Two states. 40 million daggers.’ Pavement bekent zich tot het kaakslagnationalisme in een geagiteerde, aan Wire refererende post-punksong
Dieptepunt: die keer toen Malkmus er even een beetje naast zong. Proest.
Beste quote: ‘Did we play ‘Shady Lane’ yet? … Good idea.’
“Malkmus had zich nauwelijks voorbereid of deed heel goed alsof, wreef zich in de ogen, mompelde wat, herbegon, vroeg zich af of het nog niet bijna gedaan was en zong bij momenten zo vals dat hij er zelf om moest lachen,” schreven wij na het soloconcert van de Pavement-frontman op Crossing Border vorig jaar, en dat was niet overdreven. We hadden dan ook geen al te hoge kwalitatieve verwachtingen van de performance die het herenigde Pavement gisteravond voor ons in petto had, maar och, dat hoort zo zeker, bij Pavement?
Viel dat even mee zeg. Vanaf de allereerste ‘ooh-ooh-óoh-ooh, ooh-ooh’ van ‘Cut Your Hair’ klonk Pavement gefocust en strak. Tuurlijk breekt de stem van Stephen Malkmus telkens hij hoog uithaalt en
klinkt hij soms als een puber die als kind wat te veel heliumbalonnen heeft leeggezogen, maar de zanger wist elke onfortuinlijke misser van zijn stembanden in zijn voordeel om te buigen. De eeuwige slacker gedroeg zich bovendien als een heuse frontman, die tamelijk zelfzeker over het podium stapte en halsbrekende toeren uithaalde met zijn gitaar.
Dat hij zich zo op zijn gemak voelde had zeker te maken met wat de rest van de band neerzette, want Pavement’s gruizige lo-fimix van post-punk en powerpop klonk in al zijn onvolmaaktheid beter dan we ooit hadden durven vermoeden: het ene moment luchtig en laconiek, en dan plots onverwacht nijdig en luid (niet in het minst dankzij het geschreeuw van Bob Nastanovich, die niet zou misstaan aan het hoofd van een hardcore-punkband).
Die onverwacht moet u met een korrel zout nemen, want de AB was volgestroomd met twintigers en dertigers die als adolescent zoveel naar de weerbarstige, balorige muziek van Pavement hebben geluisterd dat ook de slechts nu en dan aan de oppervlakte opduikende melodieën en snedige teksten onder hun vel zijn gekropen, en dus weerklonk er bij elke intro gejuich en dansten bonkige mannen op de schurende songs van Pavement zoals hun dochters dat doen bij de lopende-bandhits van de Black Eyed Peas.
Pavement speelde zevenentwintig songs – van radiohits als ‘Range Life’ en ‘Shady Lane’ tot lokale opstootjes veroorzakende dwarsliggers als ‘Conduit for Sale’ en ‘Debris Slide’ – zonder dat we ook maar één keer van een dipje konden gewagen. Wie had dat durven denken?
Tim Vernimmen
Pavement staat donderdag 8 juli op Les Ardentes. U moest al onderweg zijn.
Setlist:
Cut Your Hair (Crooked Rain, Crooked Rain, 1994)
Elevate Me Later (Crooked Rain, Crooked Rain, 1994)
Zurich Is Stained (Slanted & Enchanted, 1992)
Starlings of the Slipstream (Brighten the Corners, 1997)
Date with Ikea (Brighten the Corners, 1997)
Father to a Sister of Thought (Wowee Zowee, 1995)
In the Mouth a Desert (Slanted & Enchanted, 1992)
Perfume-V (Slanted & Enchanted, 1992)
The Hexx (Terror Twilight, 1999)
Shoot the Singer (Watery, Domestic EP, 1992)
Kennel District (Wowee Zowee, 1995)
Trigger Cut/Wounded-Kite at :17 (Slanted & Enchanted, 1992)
Unfair (Crooked Rain, Crooked Rain, 1994)
Here (Slanted & Enchanted, 1992)
Two States (Slanted & Enchanted, 1992)
Grounded (Wowee Zowee, 1995)
Stereo (Brighten the Corners, 1997)
Summer Babe (Slanted & Enchanted, 1992)
Fight This Generation (Wowee Zowee, 1995)
Spit on a Stranger (Terror Twilight, 1999)
Debris Slide (Perfect Sound Forever EP, 1990)
Range Life (Crooked Rain, Crooked Rain, 1994)
—
Silence Kit (Crooked Rain, Crooked Rain, 1994)
Stop Breathin’ (Crooked Rain, Crooked Rain, 1994)
Gold Soundz (Crooked Rain, Crooked Rain, 1994)
—
Shady Lane (Brighten the Corners, 1997)
Conduit for Sale (Slanted & Enchanted, 1992)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier