Bozar verwelkomde zaterdag de beste nog levende flamencogitarist voor een inleiding tot de zomer.
Hoogtepunt: Paco opent het concert in zijn eentje met een adembenemend mooie uitvoering van ‘Mi Niño Curro’.
Dieptepunt: de geheel misplaatste synthesizerstrijkers haalden de authenticiteit even onderuit
Beste quote: Cómo? (Paco reageert dan toch op één van de vervelende hecklers die vergeefs willen laten horen dat ze naast ‘Dos cervezas’ nog een paar Spaanse woorden kennen).
Paco de Lucía, algemeen beschouwd als de beste nog levende flamencogitarist, verwierf buiten Spanje vooral bekendheid door zijn samenwerkingen met jazzfusionmuzikanten als John McLaughlin en Chick Corea. Dat de traditionele flamenco waarmee hij opgroeide hem nog steeds na aan het hart ligt werd zaterdag echter onmiddellijk duidelijk. Helemaal in zijn eentje besteeg de man het met kamerplanten bezette podium van het Paleis voor Schone Kunsten voor een prachtige solo-uitvoering van ‘Mi Niño Curro’, een pareltje van zijn prachtplaat ‘Siroco’ uit 1987.
De Henri Le Boeufzaal vulde zich met de tijdloze, heldere klank van zijn wendbare gitaarspel en we bedachten dat deze setting eigenlijk volstond. Nadien kwam er echter versterking, in de vorm van een uitgebreide groep muzikanten: een percussionist die zorgde voor organische, onopvallende maar rake ritmische begeleiding ter ondersteuning van het typische handgeklap, een bassist die het geheel van een integere groove voorzag, een drietal zangers en een polyvalente muzikant die met zijn mondharmonica hele mooie dingen deed, maar later ook verantwoordelijk was voor een misplaatst streepje synthesizerstrijkers.
Gelukkig was dat de enige misstap tijdens een verder verrukkelijk organisch aandoend concert dat zich ver weg hield van achterhaalde eightiesexperimenten: de invloed van de Lucía’s jazzverleden bleek vooral uit de virtuoze, gedurfde manier waarop de muzikanten hun persoonlijkheid legden in wat ze speelden en uit het wervelende samenspel, in de lijn van wat de gitarist nu alweer zes jaar geleden liet horen op het geweldige album ‘Cositas Buenas’.
Zowel het publiek als de muzikanten zaten de hele tijd neer, maar toch zorgde de opzwepende muziek na verloop van tijd voor een zinderende, uitgelaten sfeer, zeker toen één van de zangers ook een geweldig danser bleek te zijn. Paco de Lucía en zijn band werden na afloop dan ook vergast op een minutenlange staande ovatie, die nog de toegift ‘Entre Dos Aguas’ opleverde, terecht één van de bekendste composities van de man. Zelden hebben wij zaliger de zomer ingezet.
Setlist
Mi Niño Curro (Siroco, 1987)
Antonia (Bulería por Soleá) (Cositas Buenas, 2004)
Calle Municion (Luzia, 1998)
Convite (Entre Dos Aguas, 1986)
Volar (Cositas Buenas, 2004)
Luzia (Luzia, 1998)
Zyryab (Zyryab, 1990)
—
Entre Dos Aguas (Entre Dos Aguas, 1986)
