PAARD. rijdt in draf maar zelden in galop door de Ancienne Belgique

PAARD. © AB
Tobias Cobbaert

Het publiek bleef opgehokt in hun stoelen zitten, maar PAARD. mocht nog eens van stal komen om haar mengeling van jazz en hiphop in de Ancienne Belgique te brengen. Fijne nummers compenseerden daarbij voor het jamsessiegevoel, dat enigszins verloren ging.

PAARD. is ontstaan als een jamsessie, maar het trio schrijft ondertussen ook nummers met een kop en een staart – excuseer, hoofd en staart, gezien paarden edele dieren zijn. Het trio beschikt sowieso al over een sterke livereputatie en kwam die nu inzetten om haar eerste langspeler Danki voor te stellen. Dankzij de immer onvoorspelbare coronasituatie werd het optreden van de uitverkochte AB Club omgezet naar een zittend concert in de grote zaal. ‘Heel cool dat we nu zo’n groot optreden mogen geven. Als jullie de volgende keer allemaal weer een ticket kopen, dan mogen we dus zeker opnieuw in de grootste zaal spelen’, grapte drummer Sigfried Burroughs erover tijdens de show.

Speelgoed

Op de tonen van een Mozart-achtig pianostuk kwam de driekoppige band het podium op. Vibrafonist Wim Segers knoopte een speelgoedpaardje aan een touw, en het poppetje werd veroordeeld tot heel de show lang in de lucht trappelen. Wanneer de muziek omgebogen werd tot een bitsige mengeling van jazz en hiphopbeats, werd het echter al snel duidelijk dat de muziekinstrumenten het echte speelgoed van de avond waren. De nummers in de eerste helft van de set hadden nog steeds een geïmproviseerd gevoel, en de drie heren speelden duidelijk met veel plezier.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

In het begin speelde Segers veel spookachtige melodieën op zijn vibrafoon, terwijl de bas en drum verzekerden dat het fantoom wel degelijk een geraamte kreeg. Tijdens de climaxen ging Segers harder soleren dan de gemiddelde hardrockgitarist. Op sommige momenten stal bassist Owen Perry Weston dan weer de show door zijn snaren op lekkere slapbasswijze te bespelen. Sigfried Burroughs eiste nooit expliciet de aandacht op, maar zorgde altijd voor een meer dan degelijke fundering waarop de band haar energieke loungemuziek kon spelen. De fijnste momenten waren die waarop de muziek ging klinken als het iconische Audrey’s Dance uit Twin Peaks, maar dan een versie waarop Audrey Horne ging breakdancen.

Hiphop

Hoewel de heren af en toe wel naar een climax toewerkten, kwam de bom nooit volledig tot barsten. De groep bleef wat in draf steken, en ging zelden galopperen. Ongeveer halverwege de set kwam daar verandering in met het energieke 2020 Rainbow Problems, waarop de muzikanten harder schreeuwden dan op de albumversie en voor een eerste uitbarsting zorgden. Meteen daarna kwamen de hiphopinvloeden volledig de overhand nemen. Plotseling werd er een draaitafel aangeschoven en DJ Grazzhoppa betrad de scène om elke nummers lang te scratchen. Het was de fijnste verrassing van de avond.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Vervolgens werd niet enkel de draaitafel, maar ook het instrument van Owen Perry Weston aan de kant geschoven zodat de bassist het amusante Dentiste Virtuose kon rappen. In deze tweede helft van de set ging het jamgevoel een beetje verloren en ging PAARD. meer aanvoelen als een band die ingestudeerde nummers kwam brengen. Dat hoeft geen slechte zaak te zijn, want het drietal schrijft fijne muziek, maar de band verloor zo toch een klein deel van z’n pluimen.

Het onderlinge gezever tussen de nummers bleef daarentegen duidelijk geïmproviseerd. De bindteksten waren grappig en lieten een charmant aura van het podium afstralen. Wanneer Segers over Dentiste Virtuose bijvoorbeeld stuntelig zei ‘ik ben eens naar de tandarts geweest en, ja…’ deed hij dat bijvoorbeeld op knullig-amusante wijze. Het leukste moment was toen Sigfried Burroughs vertelde over de titel van het album. De echte Danki was blijkbaar aanwezig in het publiek, wat hem inspireerde om een anekdote te vertellen: ‘Danki was jarig en ik had dat te laat opgemerkt, dus ter compensatie heb ik maar beloofd om ons volgende album naar hem te vernoemen. Daarna heb ik niets meer gezegd tot de release. Goed hè?’ glunderde hij.

Is het nog leuk?

De tweede helft van de set was dus misschien iets minder spannend dan de eerste, maar dat wil niet zeggen dat er geen hoogtepunten te noteren waren. Naar het einde toe bracht Owen Perry Westen een lange rap waarin het kolderieke karakter van PAARD. even aan de kant werd geschoven en hij zijn oprechte frustraties over de liefde eruit schreeuwde. Diezelfde bassist was duidelijk ook in zijn nopjes toen hij na een staande ovatie nog eens terug het podium op mocht komen om een verschroeiende uitvoering van Aktoof te brengen, waarop Wim Segers de longen uit zijn lijf perste.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

‘Ik denk niet dat we ooit al zulke lange set gespeeld hebben. Is het nog een beetje leuk?’ had Burroughs naar het einde toe gevraagd. Het antwoord op die vraag was positief, maar het was zeker niet erg geweest als de set toch een beetje ingekort werd. Anderhalf uur was misschien iets te veel van het goede, en door een paar minder interessante stukken te knippen zou de set tot een explosiever geheel komen. Toch hebben we ons zeker geamuseerd dankzij het spelplezier en de diverse mix van jazz en hiphop die de heren al dan niet improviserend brachten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content