Norah Jones @ Vorst Nationaal: klasse, zonder meer

Uitstekende band, prima songkeuze, sobere en doorvoelde vertolkingen, mooi uitgebalanceerde arrangementen, een helder klankbeeld. Over het concert van Norah Jones in Vorst geen kwaad woord!

DA GIG: Norah Jones in Vorst Nationaal, Brussel op 12/9.

IN EEN ZIN: Mogen we u, bij deze, naar onze inleiding verwijzen?

HOOGTEPUNTEN: ‘After The Fall’, ‘She’s 22′, ‘Carnival Town’, ‘Painter Song’, ‘Sinkin’ Soon’, ‘Miriam’, ‘Stuck’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE, ter aankondiging van ‘Cold, Cold Heart’: “Het volgende liedje is een cover. Houden jullie van Hank Williams? Ach, natuurlijk, iederéén houdt van Hank Williams!”

Uitstekende band, prima songkeuze, sobere en doorvoelde vertolkingen, mooi uitgebalanceerde arrangementen, een helder klankbeeld en veel songs uit het recente ‘Little Broken Hearts’. Neen, over het concert van Norah Jones in Vorst hoort u van ons geen kwaad woord. Integendeel.

Met haar debuut-cd ‘Come Away With Me’, die tien jaar geleden verscheen, bewees Norah Jones dat ‘mooi’ ook ‘verdomd saai’ kon zijn. De muziek, een kruising van pop met country en easy listening jazz, klonk zo braaf, gepolijst en slaapverwekkend dat de zangeres door tegenstanders prompt de bijnaam Snorah Jones kreeg opgekleefd.

Wél oorverdovend klonk het gerinkel van de kassa: die eerste langspeler vond namelijk zo’n 26 miljoen eigenaars en schopte het tot één van de populairste aller tijden. Sindsdien werd la Jones bedolven onder de Grammy Awards en acteerde ze in verscheidene films. Vandaag heeft ze niet minder dan vijftig miljoen verkochte platen op de teller staan. U begrijpt: voor het geld hoeft ze al lang niet meer de hort op te gaan.

In de loop der jaren hebben we onze mening over Norah Jones trouwens flink moeten bijstellen, want op ‘The Fall’, een samenwerking met enkele spitsbroeders van Tom Waits, begon ze behoedzaam buiten de lijntjes te kleuren. Ze was te horen aan de zijde van de Foo Fighters, Mike Patton, Ryan Adams en Herbie Hancock, zong duetten met Ray Charles, Willie Nelson, M. Ward en Outkast en nam zelfs een song van Wilco op.

Het bewijs, kortom, dat de chanteuse niet het zachte eitje was waar ze tot dan toe voor was versleten. En met het door Danger Mouse geproducete ‘Little Broken Hearts’, waarop ze onlangs haar wonden likte en haar wraakzucht ventileerde nadat haar partner haar had bedrogen met een groen blaadje, vond ze probleemloos haar plek tussen credibele zangeressen als Emiliana Torrini, Liz Phair en Aimee Mann. Op haar 33ste is de dochter van sitarvirtuoos Ravi Shankar een gerijpte artieste die geleerd heeft van zich af te bijten en altijd in is voor een creatieve uitdaging.

Geen doetje In een afgeladen Vorst Nationaal plukte Norah Jones anderhalf uur lang parels uit haar hele oeuvre, waarbij een derde van de set werd ingenomen door songs uit haar jongste plaat. Ze speelde afwisselend elektrische gitaar, piano en keyboards en liet zich assisteren door een uitstekende, vierkoppige band. Veel artiesten die in grote arena’s spelen zijn geneigd bepaalde auditieve details tot in het absurde uit te vergroten, waardoor de zachtste drumtik meteen aanzwelt tot een donderslag, maar Jones en haar gezellen hielden het sober zonder dat het een kaalslag werd. De arrangementen waren vrij van overbodige ornamenten en toch mooi uitgebalanceerd, de muzikanten speelden ’to the point’ en gaven de liedjes een organische verpakking waarin ze vrij konden ademen. De sfeer was intimistisch, het klankbeeld verrassend helder.

Norah Jones zelf was prima bij stem en wist de tegenstrijdige gevoelens uit ‘Little Broken Hearts’ overtuigend te vertolken. ‘After the Fall’ dobberde op twangy gitaren, een dubby bas en een triphopbeat en deelde zijn scherpte zowel met ‘All A Dream’ als met het stevige ‘Take It Back’. Het poppy ‘Happy Pills’ was een en al veerkracht, ‘She’s 22′ veeleer sober en kwetsbaar. Vreemd dus dat een deel van het publiek de aandrang voelde om bij dergelijke pijnlijke zieleroerselen mee te klappen. In ‘Miriam’ richtte la Jones zich dan weer rechtstreeks tot een liefdesrivale met de mededeling “I’m gonna smile when I take your life”. Norah een doetje? You’d better think twice.

Broeierig

Uiteraard stond er ook heel wat ouder werk op het menu: het broeierige en swingende ‘It’s Gonna Be’, met een funky orgelsolo en een modderige groove uit de swamps van Louisiana; het door snijdend gitaarwerk voortgestuwde ‘Stuck’, het intrigerende ‘Carnival Town’ en het bluesy ‘Sinkin’ Soon’, compleet mer deraillerende toetsen, vuilnisemmerdrums en grofkorrelig snarenwerk. Tussendoor kregen we een gesmaakt solospotje van Norah Jones aan een buffetpiano, wat resulteerde in de ouderwetse maar virtuoos gespeelde ragtime van ‘Painter Song’ en een loungy jazzversie van de oude hit ‘I Don’t Know Why’. Herkenningsapplaus was er ook voor publieksfavorieten als ‘Come Away With Me’ en het frivole ‘Chasing Pirates’.

Voorts serveerde de zangeres geslaagde covers van Hank Williams (die vingerknippende contrabas in ‘Cold, Cold Heart’!) en Tom Waits (het op een Johnny Cashritme geplante ‘Long Way Home’). In ‘Lonestar’ waagde de groep zich aan meerstemmige countryrock met echo’s van The Flying Burrito Brothers en tijdens ‘Sunrise’, de eerste bis, gaf Norah Jones aan dat ze zich binnen afzienbare tijd moeiteloos zal kunnen meten met iemand als Emmylou Harris. U voelt ons al komen: het was een mooie avond. Negentig minuten, 21 songs, en we hebben ons geen moment verveeld. Yep, daar stond de Einstürzende Neubauten-fan in ons achteraf óók van te kijken.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Come Away With Me / Little Broken Hearts / Say Goodbye / Take It Back / It’s Gonna Be / Chasing Pirates / After The Fall / She’s 22 / All A Dream / Cold, Cold Heart / Carnival Town / What Am I To You? / Painter Song / I Don’t Know Why /Sinkin’ Soon / Miriam / Happy Pills / Stuck / Lonestar // Sunrise / Long Way Home.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content