Nite Jewel in Trix: Snoepjes voor de oren

Nite Jewel is het alter ego van de Californische Ramona Gonzalez, een multimedia-artieste wier muziek het midden houdt tussen indie r&b en elektropop. Eerder deze zomer bracht ze met ‘Liquid Cool’ haar derde cd uit en in Trix gaf ze nu haar eerste concert op het Europese continent.

Ze wordt soms vergeleken met Grimes en werkte in het verleden al samen met Julia Holter, maar eigenlijk houdt ze er een breed palet van invloeden op na: van Kraftwerk tot Janet Jackson en van Autechre tot Aaliyah. Voor Nite Jewel strekt het gouden tijdperk van de popmuziek zich grofweg uit van 1978 tot 1982, een periode waarin synths, zowel in de underground als in de mainstream, algemeen ingang vonden en artiesten als Fad Gadget en Gary Numan het publiek vertrouwd maakten met nieuwe klankkleuren.

De muziek van Nite Jewel klinkt funky en dansbaar, maar net als die van Chromatics ben je eerder geneigd ze te draaien in de auto, na een avondje clubben, dan in de disco zelf. De artieste uit L.A. schrijft songs die vanzelf beweging oproepen. Haar catchy melodietjes leunen vrij dicht aan bij die van de vroege Madonna en hebben dus het potentieel om tot grote hits uit te groeien. Alleen drenkt Ramona Gonzalez haar stem consequent in een hoge dosis echo en zijn haar elektronisch gegenereerde grooves experimenteler en uitdagender dan die van een doordeweekse popchanteuse. Nite Jewel schuwt de avantgarde-invloeden niet en verpakt haar melancholische songs bij voorkeur in een leftfieldproductie.

Retrofuturisme

Aan haar vorige cd, ‘One Second of Love’ uit 2012, hield ze een fikse kater over. De plaat verscheen bij Jagjaguwar, de thuishaven van artiesten als Phosphorescent, Bon Iver en Sharon Van Etten, maar het label zette haar dermate onder druk om radiovriendelijke pop te maken, dat dit resulteerde in een glad gepolijst, halfslachtig werkstuk waar alle scherpe kantjes waren afgevijld. Nite Jewel hield er een identiteitscrisis aan over en raakte haar gevoel voor richting kwijt. In de voorbije vier jaar blikte ze genoeg materiaal in om drie langspelers mee te vullen, maar uiteindelijk nam ze het heft in eigen handen. Bij wijze van onafhankelijkheidsverklaring nam ze ‘Liquid Cool’ op in eigen beheer. Het resultaat: melancholische, retrofuturistische lofi-elektro die weer net zo intiem en mysterieus aandoet als op haar debuut ‘Good Evening’ van acht jaar geleden.

Op het podium bleek Nite Jewel een trio te zijn. Gonzalez, die zelf een klavier bespeelde, had twee begeleiders meegebracht: de ene ging te keer op een elektronisch drumstel, de andere bediende een analoge synthesizer waarop hij zowel de baslijnen als de melodieën speelde. Ramona Gonzalez, die volop gebruik maakte van stemvervormers, zocht vaak de ijlere regionen op. ‘Heaven or Las Vegas’ van Cocteau Twins is dan ook niet toevallig één van haar all time favourites. De zangeres liet zich door de magere opkomst niet uit haar lood slaan en vertelde vooral opgelucht te zijn dat ze eindelijk Groot-Brittannië achter zich had gelaten, al was het maar omdat artiesten met een bescheiden status op het Europese vasteland zoveel beter worden behandeld.

Vingerknippend

De nadruk lag in de set vooral op nummers uit haar jongste cd ‘Liquid Cool’.

Het frivole ‘Over the Weekend’ klonk speels en aanstekelijk, de single ‘Boo Hoo’ koppelde hijgerige sensualiteit aan een vage housebeat, in ‘Kiss the Screen’, dat in de handen van Blondie tot een wereldhit had kunnen uitgroeien, mijmerde Nite Jewel over de impact van de technologie op relaties en ‘Running Out Of Time’ was even minimalistische als gedreven elektropop die ook een uur na het optreden nog in je hoofd bleef rondspoken.

Tussendoor greep het gezelschap occasioneel terug op het verleden. Het op hoge synthgolven surfende ‘Nowhere to go’ was bijvoorbeeld geschreven voor de videogame ‘Grand Theft Auto 5’, terwijl afsluiter ‘Another Horizon’ uit de zes jaar oude ep ‘Am I Real?’ werd geplukt. “You’re going to like this, it’s really sick”, monkelde de Amerikaanse, als aankondiging van het vingerknippende ‘You Now’, waarmee ze het niemandsland tussen art school r&b en pop lite verkende.

Zo strooide Nite Jewel een klein uur met snoepjes voor de oren. Niet dat ze daarbij spectaculair nieuwe smaken introduceerde, maar hey, we hadden al veel minder aangename maandagavonden in Antwerpen meegemaakt. Jammer dat Gonzalez in Trix haar visuals achterwege liet. Niettemin fonkelde ze nét hard genoeg om ons ervan te overtuigen dat ze haar pseudoniem niet had gestolen.