Mumford & Sons 2.0: Elektrische gitaren die niet te zwaar op de maag liggen

© Wouter Van Vaerenbergh
Michael Ilegems
Michael Ilegems Chef van Knack Focus en KnackFocus.be

De Mumfords kunnen het ook zónder banjo, al waren de prijsduiven in Werchter toch weer degenen mét.

Het was een spannend moment voor Marcus Mumford en band, vrijdagavond in Werchter. ‘Zal die hoogste schavot op de affiche van de dag ons wel liggen?’, moeten ze zich vooraf afgevraagd hebben. ‘En zal het grote publiek de koerswijziging die we op nieuwe plaat Wilder Mind ingezet hebben wel appreciëren?’

Varianten op hetzelfde thema

Om het zekere voor het onzekere te nemen, werden eerst Babel en I Will Wait de weide in gestuurd: opwindende banjosongs die eigenlijk onderling heel inwisselbaar zijn, maar die wél de hillbilly in u naar boven brachten. En niet voor het laatst.

Vervolgens kwam Only Love voorbij: een traag opgebouwde, in euforie eindigende Coldplay-erfgenaam die voor het eerst aangaf welk pad Mumford & Sons 2.0 heeft gekozen: dat van de elektrische gitaren, weliswaar van het soort dat niet te zwaar op de maag ligt. Met onder meer Ghosts, Believe en Ditmas volgden nog een heel aantal varianten op hetzelfde thema.

‘Fuck Glastonbury’

Eigenlijk zat dit concert heel simpel in elkaar: twee oude songs, één nieuwe, een praatje met het publiek; één oude song, twee nieuwe, een praatje met het publiek. En zo drie keer. Soms is muziek wél een exacte wetenschap.

Om u een idee te geven van de gemiddelde bindtekst: ‘Wij vinden dit één van de beste festivals ter wereld’, ‘jullie hebben een fucking goed voetbalteam’ en ‘fuck Glastonbury, het bier is hier beter.’ En dan moesten tussendoor ook nog onze aanstekers en gsm’s de lucht in, en kwamen er op het einde spatjes vuurregen nedergedaald. De kunstjes – of zijn het verplichte nummertjes? – van het headlinen.

Prijsduiven

Maar slécht was het allemaal niet. Meer nog: het was van begin tot eind loepzuiver gespeeld: Marcus Mumford was uitstekend bij stem (en bewees tijdens Lover of the Light en Dust Bowl Dance ook een aardig potje te kunnen drummen) en Winston Marshall kan het dus ook zónder banjo. Al waren de echte prijsduiven toch weer degenen mét. The Cave en vooral Little Lion Man deden de wei helemaal ontploffen; de ooh-ooh-ooh’s uit die laatste werden na afloop nog lang gescandeerd. Dan kunnen we niet anders dan concluderen dat de Mumfords die headlinerplek waard waren.

SETLIST: Babel / I Will Wait / Only Love / Roll Away Your Stone / Monster / Lover of the Light / Thistle & Weeds / Ghosts / Believe / Tompkins Square Park / The Cave / Ditmas / Snake Eyes / Dust Bowl Dance // Little Lion Man / The Wolf

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content