Mercury Rev plays Deserter’s Songs @ Les Nuits Botanique

Na Pere Ubu speelde nu ook Mercury Rev tijdens Les Nuits integraal haar populairste plaat. ‘Deserter’s Songs’, uit 1998, was het werkstuk dat eigenlijk de zwanenzang van de groep had moeten worden, maar paradoxaal genoeg haar heropstanding inluidde.

DA GIG: Mercury Rev in Koninklijk Circus, Brussel op 22/5.

IN EEN ZIN: Mercury Rev deed er alles aan om er in Brussel een sfeerrijke bedoening van te maken en bouwde een imposante wall of sound die vaak bombastisch aandeed, maar nooit pompeus werd.

HOOGTEPUNTEN: ‘Opus 40’, ‘Goddess on a Highway’, ‘The Funny Bird’, ‘Solsbury Hill’, ‘The Dark Is Rising’.

DIEPTEPUNTEN: de momenten waarop wereldsongs zoals ‘Holes’ werden ontsierd door de weinig toonvaste zangpartijen.

BESTE QUOTE van Jonathan Donahue: “Met deze plaat hebben jullie ons uitzicht gegeven op een tweede leven en daar zijn we jullie bijzonder erkentelijk voor. Dus: thank you so much.”

Mercury Rev, afkomstig uit de New Yorkse Catskill Mountains, begon zijn leven in de vroege nineties als een dwarse, chaotische noiseband met psychedelische trekjes. Toen zanger David Barker na twee platen en een hoop wankele optredens het hazenpad koos, trok gitarist Jonathan Donahue het laken naar zich toe en gaf hij met ‘See You On the Other Side’, een majestueuze cd die het geluid van ‘Pet Sounds’ koppelde aan de brassbandtraditie uit New Orleans, de muziek een totaal nieuwe wending. Toen die plaat flopte, besloot het gezelschap ermee op te houden, maar niet voor het in de studio nog één keer voluit was gegaan.

Op ‘Deserter’s Songs’, waar ook Garth Hudson en Levon Helm van The Band op te horen waren, deed Mercury Rev geen enkele concessie aan publiek of industrie. De haast filmische orkestraties met harpen, houtblazers, mellotrons, strijkers en zingende zagen, en de melodieuze songs, die zich aandienden als symfonieën in zakformaat, sloegen echter in als een meteoor. NME bombardeerde ‘Deserter’s Songs’ tot langspeler van het jaar en de rest is geschiedenis: de losers van weleer zagen hun bootje plots richting mainstream drijven. “We zijn nooit een avantgardeband geweest”, klonk het in het Mercurykamp. “Het enige dat we nastreefden was tijdloosheid.” Platenmaatschappijen hebben het succes van de cd sindsdien behoorlijk uitgemolken: onlangs verschenen nog een luxe-editie én een instrumentale versie. Zelf hebben we opvolger ‘All is Dream’ uit 2001 altijd beter en consistenter gevonden, maar goed: ‘Deserter’s Songs’ blijft de scharnierplaat uit de carrière van de groep en staat dus centraal tijdens haar huidige tournee.

Artificieel kaarslicht op het podium, dikke rookwolken en een tot zeven man aangezwollen line-up: Mercury Rev deed er in Brussel alles aan om er een sfeerrijke bedoening van te maken. Het concert begon, net als de plaat, met ‘Holes’, dat zijn grandeur vooral ontleende aan de twee toetsenspelers. Want zij waren het die voor de gelegenheid alle orkestrale snufjes uit hun klavier moesten zien te pulken. Centraal op het podium stond Jonathan Donahue, een man die het Grote Gebaar niet schuwt, maar zich als zanger niet op enige toonvastheid kan beroepen. Hij greep dus regelmatig naast de hoogste noten, al was de wall of sound, die door zijn gezellen werd neergepoot, zo imposant dat niemand erom leek te malen. ‘Tonight It Shows’, met gitarist Grashopper op harmonica, en ‘Endlessly’ klonken schaamteloos romantisch. Alleen neigde het laatstgenoemde met zijn Disney-achtige engelenkoren ons toch net iets teveel naar kitsch en kerstballen.

De instrumentals (het op een repetitieve pianoriff drijvende ‘The Happy End’ bijvoorbeeld) dienden slechts als koppeltekens tussen de echte hoogtepunten: ‘Opus 40′, dat zijn voordeel deed met klassieke thema’s van Bach en Pachelbel en voorzien was van een lange coda waarin de muzikanten heerlijk loos mochten gaan; het veerkrachtige ‘Goddess on a Hiway’ en de barock-‘n-roll van ‘The Funny Bird’, met een klapwiekende Donahue in de hoofdrol. Je hoorde nog net geen paukenslagen weerklinken, maar het klonk wél ‘bigger than life’, net zoals het wervelende ‘Delta Sun Bottleneck Stomp’ waarmee de set werd besloten.

Toen we de jongste jaren een paar keer lieten vallen dat de symforock van Mercury Rev almaar meer op die van Genesis in de seventies begon te lijken, werden we door vrienden meewarig aangekeken. Maar wat speelde de groep in Brussel als eerste bis? Zowaar een kolkende cover van Peter Gabriels ‘Solsbury Hill’. Ook de oude single ‘Car Wash Hair’ uit 1991 werd opgediept, als aanloop naar het magistrale ‘The Dark is Rising’, waarin Donahue als een kleine superman zijn spierballen deed rollen. Mercury Rev klonk in Brussel bombastisch, maar nooit pompeus en herinnerde er vooral aan dat haar jongste werk de impact mist van een klassieker als ‘Deserter’s Songs’. Hopelijk levert deze herbronning binnenkort alnog een nieuw meesterwerk op.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Holes / Tonite It Shows / Endlessly / I Collect Coins / Opus 40 / Hudson Line / The Happy End (The Drunk Room) / Goddess on a Hiway / The Funny Bird / Pick Up If You’re There / Delta Sun Bottleneck Stomp // Solsbury Hill / Car Wash Hair / The Dark is Rising / Senses on Fire.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content