Mattiel vatte in de Botanique de hele popgeschiedenis samen in zestig minuten

Achteromkijken en toch vooruit gaan: het is een truc die Mattiel tot in de puntjes beheerst. Je kunt het gezelschap uit Atlanta, Georgia niet bepaald van nieuwlichterij beschuldigen, maar in de Botanique wist het ons er wél van te overtuigen dat retro niet per se saai hoeft te zijn.

Energieke garagerock, punky rockabilly, stuiterende rhythm & blues, springerige soul en sprankelende sixtiespop: het zijn slechts enkele van de ingrediënten waaruit zangeres Mattiel Brown en haar gezellen hun eigen pittige brouwsel destilleren. En ook al put de band zijn vibes en sounds uit bijna zeventig jaar muziektraditie, het resultaat smaakt vreemd genoeg altijd verfrissend.

Vijf jaar geleden kon Mattiel zich al over de aanmoedigingen van Jack White verheugen. En ook de liefhebbers van The Black Keys en Black Lips zullen bij het horen van hun songs meteen de oren spitsen. Mocht de groep ten tijde van Pulp Fiction al bestaan hebben, Quentin Tarantino had voor haar gewis een plekje op de soundtrack gereserveerd.

Mattiel Brown, die ooit nog een poosje in Brussel woonde en tot voor kort aan de kost kwam als grafisch ontwerpster, heeft een stem als een klok, die afwisselend aan Siouxsie Sioux, Grace Slick en Nancy Sinatra herinnert. Haar partners in crime zijn gitarist Jonah Swilley en producer Randy Michael: zij leveren de melodieën aan waar ze zelf woorden bij bedenkt. Haar teksten zitten doorgaans vol gevatte woordspelingen en in ironie gedrenkte doordenkertjes.

Zelfbevrediging

Mattiel bracht tot dusver twee langspelers uit. Na haar titelloze debuut uit 2017 kwam de groep afgelopen zomer op de proppen met Satis Factory, een plaat die iets experimenteler en gestroomlijnder klonk dan zijn voorganger, van toegenomen zelfvertrouwen getuigde en van een extra portie punch was voorzien. Het thema dat als een rode draad door de nummers liep, is onze nooit aflatende drang naar morele en materiële zelfbevrediging.

Vreemd genoeg moest je voor het concert van Mattiel afdalen naar de catacomben van de Botanique, maar ach, we hadden jaren geleden ook al The Libertines en Tame Impala in de Witloof Bar gezien. Je toekomst wordt dus niet noodzakelijk gehypothekeerd door in een donkere kelder te spelen. Integendeel, de muziek van het vijftal bleek tussen de stenen gewelven uitstekend te gedijen.

Van een energiecrisis had Mattiel duidelijk nog niet gehoord. Een donderjagende drummer, een bassist die zijn lijntjes speels tegen je middenrif op liet botsen en twee kregelige gitaren die de kat fluks de decibel aanbonden: meer was er niet nodig om het publiek driftig aan het likkebaarden te krijgen. Alleen het naar The Mysterians neigende orgeltje, dat op de jongste plaat een opvallende rol kreeg toebedeeld, was er in Brussel niet bij.

Haantjesgedrag

De set begon met een instrumental die, geheel terecht, Surf heette, want de muzikanten sloegen ons om de oren met de erfenis van Dick Dale en Link Wray. Zodra ook Mattiel Brown op het podium stond, volgde het ene gebalde liedje na het andere. Send It On Over, Not Today, Athlete, allemaal waren ze slim en zorgvuldig opgebouwd, met af en toe een verrassende wending, en voorzien van catchy melodieën van het type dat je tot diep in je slaap blijft achtervolgen. Hell Fire klonk een beetje funky, zoals The Stones ten tijde van Miss You. Rescue You was dan weer schatplichtig aan fifties rock-‘n-roll, terwijl Je Ne Me Connais Pas, over haantjesgedrag, de Witloof Bar in een sexy boudoir transformeerde.

In Millionaire en het even snelle als nerveuze Berlin Weekend stak Mattiel de draak met een samenleving die geobsedeerd is door materiële welstand. In het tussen country en rockabilly zwalkende Blisters, dat prima geschikt was om een onnozel dansje op te plegen, kwamen desinformatie en bedenkelijke politieke praktijken aan bod. Dat de groep, ondanks haar voorliefde voor het verleden, in het hier en nu opereert, werd duidelijk met Food for Thought, waarin de frontvrouw het regelmatig op een rappen zette. Ook Count Your Blessings, een ode aan de weerbaarheid en een radiohitje van twee jaar geleden, werd door het publiek geestdriftig meegezongen.

Tijdens de verlengingen, ingezet met het onstuimige Whites in Their Eyes, legde Mattiel, middels enkele rake covers nog even haar muzikale roots bloot. Het van The Clash geleende The Guns of Brixton koppelde punkmetal aan reggae en White Light/White Heat van The Velvet Underground zette een vet uitroepteken achter de set, die geen moment verveelde. De bruisende rock-‘n-soul van Mattiel lag bijzonder lekker in het gehoor en vatte zowat de hele popgeschiedenis samen in zestig minuten. Redenen genoeg om het combo met een goed rapport naar huis te sturen.