Lee Ranaldo solo en akoestisch @ Vooruit: Uitgekleed, maar toch niet naakt

© /

Nu het onvolprezen Sonic Youth voor onbepaalde tijd de pauzeknop ingedrukt houdt, gaan de leden elk hun eigen weg. Zo toert Lee Ranaldo momenteel in zijn eentje langs Europese theaters, waar hij, slechts gewapend met een akoestische gitaar, enkele nieuwe songs uitprobeert.

DA GIG: Lee Ranaldo in de Theaterzaal van Vooruit, Gent op 27/1.

IN EEN ZIN: ‘Unplugged’ is voor Ranaldo een relatief begrip, want ook nu gebruikte de man volop effectpedaaltjes en vervormingsapparatuur, waardoor zijn ‘akoestische’ concert een ietwat halfslachtige indruk maakte.

HOOGTEPUNTEN: ‘Of the Wall’, ‘Skeleton’, ‘Key/Hole’, ‘Ambulancer’, ‘Lecce, Leaving’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: “Het geeft me een goed gevoel weer op dit podium te staan. Als ik me niet vergis, heb ik in dit theater ooit eens een piano in de vernieling geholpen.”

Ranaldo ‘unplugged’? Het is even wennen aan het idee. Vooral omdat de man, die volgende week zestig wordt, een exponent is van de noise- en improvisatieschool en er een esthetiek op na houdt die, op het eerste gehoor, méér gemeen heeft met Glenn Branca en Rhys Chatham dan met, pakweg, Bert Jansch. Samen met Thurston Moore ontwikkelde Lee Ranaldo tijdens de vroege eighties een volslagen nieuw vocabularium voor de elektrische gitaar. Beide heren experimenteerden met afwijkende tunings, bewerkten hun instrument met allerlei voorwerpen en bombardeerden witte ruis en feedback tot essentiële onderdelen van hun composities.

Het zorgde dus voor enige consternatie, toen Thurston Moore op cd’s als ‘Trees Outside the Academy’ en ‘Demolished Thoughts’ plots de akoestische toer opging en een doorgewinterde folkliefhebber bleek te zijn. Lee Ranaldo bracht met ‘The Rising Tide’ dan weer de stekkerloze slaapkamerdemo’s uit van de nummers die hij met zijn band The Dust had bewerkt op ‘Last Night on Earth’ en liet dat werkstuk vorig jaar volgen door ‘Acoustic Dust’, waarop hij songs van Michael Nesmith, Sandy Denny en Neil Young interpreteerde.

Maar eigenlijk zijn die ontwikkelingen minder verrassend dan ze lijken: tijdens een interview vertrouwde Ranaldo ondergetekende ooit toe dat de bevreemdende gitaarstemmingen van Sonic Youth hun oorsprong vonden bij Joni Mitchell en Crosby, Stills & Nash. Bovendien etaleerde de muzikant op zijn solo-cd’s steeds vaker invloeden van classic rock en de singer-songwriters uit de Laurel Canyon-scene, wat maar weer eens bewijst dat zelfs de grootste vernieuwers niet om bepaalde tradities heen kunnen.

Sonic Youth-terrein

In de theaterzaal van Vooruit trad Lee Ranaldo uitzonderlijk solo aan. In die intimistische setting bracht hij gestripte versies van zijn songs, zodat je als toeschouwer werd uitgenodigd er op een andere manier naar te luisteren. Dat de man prachtige liedjes in de vingers heeft, wisten we al. Want ook al waren die bij Sonic Youth in de minderheid, ze behoorden op iedere plaat van het gezelschap wel steevast tot de hoogtepunten. Een opvallend ontspannen ogende Ranaldo, die momenteel de release van zijn derde songplaat voorbereidt, liet in Gent alvast vijf nieuwe nummers los. Het ging voorlopig nog om work in progress, verklaarde de artiest. Toch was wat we te horen kregen voldoende om ons uitgebreid te doen watertanden.

Opener ‘Let’s Start Again’ steunde op een krachtige aanslag en een even simpele als onweerstaanbare groove, maar met ‘Circular’ en ‘Last Word’ bevonden we ons pal op Sonic Youth-terrein: dezelfde stemmingen, dezelfde effectpedaaltjes, dezelfde abrupte overgangen en verrassende zwenkingen. In ‘Skeleton’ werd het tempo dermate opgedreven dat we vooral nieuwsgierig waren naar hoe dit zou klinken met de dynamiek van een échte band. In het nooit eerder gespeelde ‘Throw Over The Wall’, één van de epische nieuwe nummers waarvoor Lee Ranaldo de tekst bedacht in samenwerking met de Amerikaanse romanschrijver Jonathan Lethem, brak hij een snaar, al belette hem dat geenszins om een messcherp Replacements-motiefje tevoorschijn te roepen.

‘Off the Wall’, een catchy popsong uit ‘Between the Times and the Tides’ klonk vrij lineair, maar zat niettemin vol muzikale subtiliteitjes. De overige nummers waren afkomstig uit ‘Last Night on Earth’, waarvoor Ranaldo het meeste materiaal schreef toen de orkaan Sandy over New York raasde en hij en zijn gezin een week vastzaten in hun appartement in Manhattan, zonder water, verwarming of elektriciteit. In het van weemoed doordrongen ‘Key/Hole’ creëerde de gitarist, middels een strijkstok en een loopstation, als vanouds intrigerende soundscapes.

Opium

Het pakkende ‘Ambulancer’ handelde over een bevriende muzikant die enkele jaren geleden uit het leven stapte. “Ik heb dit lang als een droevige song gezien, maar eigenlijk is het de viering van een leven”, vertelde Lee Ranaldo, die naar het einde toe , vrij verrassend, een fragment uit ‘The Circle Game’ van Joni Mitchell het nummer binnensmokkelde. ‘The Rising Tide’ handelde over zijn jeugd in Long Island, waar hij opgroeide bij het water en al zijn vrienden een boot hadden, maar net zo goed over het hippiemeisje dat hem spannende muziek leerde kennen en opium liet roken. Ook hier experimenteerde de gitarist weer met vervormde klanken en texturen waar de modale folkie wellicht huiduitslag van zou krijgen. Maar in ‘Lecce, Leaving’, verzonnen op een vakantieplek in Zuid-Italië waar alles geschiedenis ademt, weerklonken, zoals wel vaker tijdens de set, echo’s van Michael Stipe. De enige bis, ‘Bushes and Briars’, betrok Ranaldo zelfs bij de lang geleden gestorven Britse chanteuse Sandy Denny.

Het was een goed concert, daar hoeven we niet over te discussiëren. Maar eigenlijk speelde Lee Ranaldo elektrisch op een akoestische gitaar en hanteerde hij dezelfde vervormingsapparatuur als gewoonlijk, waardoor hij in Vooruit minder verrassend uit de hoek kwam dan verhoopt. Wie dacht dat de man een geheel nieuw licht op zijn werk zou laten schijnen, kwam dus een beetje bedrogen uit. En hoezeer we zelf ook van soberheid houden, dit keer misten we meer dan eens de interactie met The Dust. Voortaan toch maar weer een band op sleeptouw nemen?

DE SETLIST: Let’s Start Again / Circular / Last Word / Off the Wall / Key/Hole / Skeleton / Thrown Over The Wall / Ambulancer + The Circle Game / The Rising Tide / Lecce, leaving // Bushes and Briars.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content