Weinige bands zijn er de jongste jaren in geslaagd de kloof tussen rock en dance zo overtuigend te overbruggen als het New Yorkse LCD Soundsystem. In Vooruit speelde het gezelschap een strakke, opwindende set waarbij het voor de toeschouwers heerlijk op en neer springen was.
Da gig: LCD Soundsystem in Vooruit, Gent op woensdag 8/9.
In één zin: Een even feestelijke als explosieve show die de zaal prompt in een overvolle dansvloer transformeerde.
Hoogtepunten: ‘All My Friends’, ‘Daft Punk is Playing at My House’, ‘Losing My Edge’.
Dieptepunt: de stilte nadat de laatste klanken van het concert waren weggestorven.
Beste quote van James Murphy: “Jullie juichen omdat ik al veertig ben? Dat kan maar twee dingen betekenen. Of jullie denken: ‘Wel, hij is tenminste nog niet dood’. Of: ‘Jullie zijn zelf veertig en willen per se de schijn bewaren dat het allemaal zo erg niet is.”
Weinige bands zijn er de jongste jaren in geslaagd de kloof tussen rock en dance zo overtuigend te overbruggen als het New Yorkse LCD Soundsystem. In Vooruit speelde het gezelschap een strakke, opwindende set waarbij het voor de toeschouwers heerlijk op en neer springen was.
“Wat een verademing om na de zomerfestivals eindelijk nog eens in een echte club te spelen”, meldde zanger en spilfiguur James Murphy, kort nadat hij, samen met zijn zes muzikale medestanders, het podium was opgestapt. Het publiek was dezelfde mening toegedaan, want de dancepunk van LCD Soundsystem klonk in Gent veerkrachtiger dan ooit. In de wereld van Murphy staat zowat alles in het teken van het ritme, dus bracht hij vanaf de opzwepende opener ‘Us v Them’, naast een drummachine, meteen ook twee wakkere percussionisten in stelling. Met koebellen en borrelende analoge synths werd het startschot gegeven voor een zweterig feestje waarvoor LCD Soundsystem min of meer gelijkmatig putte uit zijn titelloze debuut (2005), ‘Sound of Silver’ (’07) en het dit voorjaar verschenen ‘This is Happening’. Stilstaan bleek zelfs tijdens het eerste half uur al onmogelijk: tijdens het wervelende ‘Get Innocuous!’, het repetitieve maar nooit vervelende ‘Yr City’s a Sucker’ en het uitgesponnen ‘Pow Pow’ transformeerde de Vooruit zich in een overvolle dansvloer waar iedereen de elasticiteit van zijn botten beproefde.
Beetje sneu dus dat de groep het binnenkort definitief voor bekeken houdt. James Murphy vindt dat LCD te groot wordt en teveel verplichtingen meebrengt, dus komen er in de toekomst hooguit nog enkele 12-inch-singles. De oprichter van het DFA-label wil zichzelf heruitvinden en is van plan andere muziek te gaan maken onder een andere naam. Hebben we LCD Soundsystem dan in Gent voor de laatste keer lijfelijk meegemaakt? Als dat zo is, houden we er alleszins enkel goede herinneringen aan over.
Een feit is dat Murphy te veelzijdig is om zich tot één formule te beperken. Dat bleek ook uit enkele van de nummers die hij live ten gehore bracht. Zo knipoogde ‘Drunk Girls’ wel heel nadrukkelijk naar ‘White Light White Heat’ van The Velvets, verwees de gitaar in ‘All I Want’ ondubbelzinnig naar ‘Heroes’ van David Bowie en hield de explosieve synthnoise van ‘Tribulations’ het midden tussen Suicide en The Fall. Het ene moment refereerde LCD Soundsystem aan atonale no wave, het andere aan het oeuvre van Talking Heads en, yep, zowaar de jonge Spandau Ballet van ‘Chant No. 1’.
Het septet liet het publiek nauwelijks ademruimte tussen de nummers en stuwde de set naar een gloedvolle climax met ‘Daft Punk is Playing at My House’, het door een staccatopiano voortgejaagde ‘All My Friends’ (geen wonder dat John Cale er ooit een coverversie van opnam) en de springerige elektrodisco van ‘Tribulations’. Zelfs haperende apparatuur kon de pret niet drukken, want ‘I Can Change’ knalde uit de luidsprekers alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Afsluiter ‘Yeah!’ klonk zo onweerstaanbaar dat enkele toeschouwers prompt het podium opsprongen om er een nieuw soort kniezwengel uit te proberen.
Van de bissen onthouden we en even kaal als trefzeker ‘Losing My Edge’, de allereerste LCD-single uit 2002, waarin Murphy op een uiterst geestige manier het begrip ‘coolness’ analyseerde, en het beheerste ‘New York, I Love You But You’re Bringing Me Down’, dat werd ingeleid door een loungy pianomotiefje van Nancy Wang. Een fraai rustpunt, na een haast twee uur durend, sprankelend concert. En ook al wordt dit Soundsystem binnenkort ten grave gedragen, we zijn er vrij gerust op dat we van James Murphy nog boeiende dingen mogen verwachten.
DIRK STEENHAUT
SETLIST: Us v Them / Drunk Girls / Get Innocuous! / Yr City’s a Sucker / Pow Pow / Daft Punk is Playing at My House / All I Want / All My Friends / I Can Change / Tribulations / Movement / Yeah! // Someone Great / Losing My Edge / New York, I Love You But You’re Bringing Me Down.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier