Klaviervirtuoos Poltrock hield in VOLTA veel ballen tegelijk in de lucht

© .

Jarenlang stelde David Poltrock zich ten dienste van anderen, maar met drie soloplaten werd 2018 voor hem het jaar van de emancipatie. Door technische problemen verliep het slotconcert van zijn promotournee met horten en stoten. Toch waren liefhebbers van, pakweg, Nils Frahm of Jon Hopkins achteraf zeer in de wolken.

DA GIG: Poltrock in VOLTA, Anderlecht op 30/11.

IN EEN ZIN: Een boeiende elektronische exploratietocht, waarbij Poltrock zich liet kennen als een muzikant en componist met internationale allure.

HOOGTEPUNTEN: vielen moeilijk te isoleren. Iedere fase van de muzikale trip had zijn functie in het geheel.

DIEPTEPUNTEN: de computerstoringen.

QUOTE: ‘Vergeet straks niet langs de merch-afdeling te passeren. Maandag in Leuven raakte mijn voorraadje platen zonder moeite uitverkocht. Zeg nu zelf, dan kan Brussel toch niet achterblijven?’

Poltrock, net als rockfotograaf Alex Vanhee afkomstig uit Poperinge, is als muzikant van heel wat markten thuis. De jongste twee decennia deed hij sessiewerk voor bands als Hooverphonic, De Mens, Monza en Triggerfinger en was hij actief als arrangeur en producer. Hij trad op als hulpcoach in het tv-programma The Voice en doceert ook nog aan de PXL hogeschool in Hasselt.

Op zijn 44u003csupu003esteu003c/supu003etreedt hij eindelijk uit de schaduw, met zijn in eigen beheer uitgebrachte, instrumentale trilogie u003cemu003eMutes, Moods u003c/emu003eu0026amp; u003cemu003eMachinesu003c/emu003e

Allemaal leuk, maar soms wil een getalenteerd artiest gewoon eens zijn eigen ding doen. In het ‘Poltrock Palladium’, zijn studiootje in Schaarbeek dat is volgestouwd met een Steinwaypiano, een mellotron en een imposante verzameling analoge en modulaire synths, begon hij vijf jaar geleden in zijn eentje te experimenteren. Want, zoals hij onlangs vertelde in een interview: ‘Om te kunnen creëren dien je eerst plaats te maken in je hoofd’.

Op zijn 44stetreedt hij nu eindelijk uit de schaduw, met zijn in eigen beheer uitgebrachte, instrumentale trilogie Mutes, Moods & Machines, waarvan ieder onderdeel een facet van zijn muzikale veelzijdigheid belicht. De eerste plaat verscheen, niet toevallig, op 29 maart: International Piano Day. Dat het ook de 88stedag van het jaar was, verwees naar de 88 toetsen van de piano en ook de twee overige platen kwamen telkens uit met een interval van 88 dagen. Voor u het vraagt: jawel, er was duidelijk over nagedacht.

Kapitein van Starship Enterprise

Mutes is een collectie van beknopte, verstilde en intimistische schetsen, gespeeld op een akoestische piano waarvan de klank met vilt wordt gedempt. De neoklassieke stukjes zijn melancholisch van teneur en sluiten aan bij het werk van Nils Frahm, Craig Armstrong en Ryuichi Sakamoto. Op Moods gaat Poltock niet alleen de donkere ambient-toer op, hij bedient zich ook van drones en maakt, net als John Cage of Hauschka, gebruik van een ‘prepared’ piano. Daarbij weet hij onverwachte geluiden te creëren door tussen de hamertjes en de snaren van zijn instrument allerlei objecten aan te brengen. Zelf omschrijft hij het resultaat als ‘de soundrack van een film die nog gedraaid moet worden’. Het aan Jon Hopkins en Aphex Twin verwante Machines tenslotte, staat vol bezwerende en pulserende industriële elektronica en geldt als de experimenteelste schakel van Poltrocks drieluik.

Poltrock beroerde niet alleen zijn klavieren, maar morrelde ook aan knopjes, stuurde samples aan en manifesteerde zich tegelijk als muzikant en producer

De muzikant besloot zijn korte Belgische tournee in VOLTA, een pas in september geopend muziekcentrum in de Anderlechtse kanaalzone. Het is een voormalige textielfabriek waar een projectontwikkelaar binnen afzienbare tijd een school en een reeks appartementen in wil onderbrengen. In afwachting wordt het pand ter beschikking gesteld van Brusselse creatievelingen die nood hebben aan oefenruimtes en een plek om evenementen te organiseren.

Het concertzaaltje is vrij klein, zodat Poltrock enkele van zijn instrumenten noodgedwongen thuis moest laten. Geen akoestische of geprepareerde piano dit keer dus, maar een kleine set-up met enkele synths, een MIDI-controller en een laptop, omringd door verticaal geplaatste lichtstaven die, naarmate de muziek evolueerde, voortdurend van kleur veranderden. In gedachten stond je op de brug van Starship Enterprise, met David Poltrock als kapitein.

Nu eens stoeide Poltrock met ijle, kosmische muziek, dan weer kwam hij op de proppen met industriu0026#xEB;le sounds

Tijdens de set sprak hij zijn toeschouwers met de rug aan, maar het voordeel was wél dat je goed kon zien wat er op het podium gebeurde. Poltrock beroerde niet alleen zijn klavieren, maar morrelde ook aan knopjes, stuurde samples aan en manifesteerde zich tegelijk als muzikant en producer, zodat hij vele ballen tegelijk in de lucht moest zien te houden.

Verbluffende klankrijkdom

David Poltrock maakt nadrukkelijk geen achtergrondmuziek. Hij wil een verhaal vertellen waar iedere aanwezige iets van zichzelf in kan herkennen. In VOLTA putte hij hoofdzakelijk uit Moods en Machines. Daarbij gingen mijmerende en dromerige stukken, zoals Rik, gepaard met krakende en schrapende geluiden, witte ruis en field recordings. Die gelaagde opbouw zorgde voor een verbluffende klankrijkdom die je, soms behoedzaam, soms bruusk, van de ene sfeer in de andere loodste. Nu eens stoeide Poltrock met ijle, kosmische muziek, dan weer kwam hij op de proppen met industriële sounds uit het universum van Ben Frost of ondersteunde hij zijn knorrende en bliepende synths met stevige, dansbare beats. Je zag de man met zichtbaar plezier achter zijn apparatuur op en neer springen, terwijl hij zijn publiek inviteerde op een intense en meeslepende trip .

Het nadeel van elektronische muziek is dat er altijd iets fout kan gaan en ook Poltrock bleef in VOLTA niet van computerstoringen gespaard. Tot twee keer toe kwam een nummer tot een abrupt einde omdat de klank uitviel. Dat was frustrerend, maar de artiest bleef optimistisch: ‘Geef me twee minuten om de boel weer op te starten, en ik kom weer bij jullie’, beloofde hij. En neen, in tegenstelling tot wat sommigen dachten, lag het probleem niet aan de rookmachine, die op gezette tijden mistbanken de zaal in blies.

Het werd een boeiende exploratietocht waarin hij zich liet kennen als een muzikant en componist met internationale allure.

Uiteindelijk slaagde Poltrock er toch nog in om intrigerende stukken als Moodmachine, Horns, She Said, Forrow of Bromley in al hun serene of dreigende glorie door de luidsprekers te jagen. Het werd een boeiende exploratietocht waarin hij zich liet kennen als een muzikant en componist met internationale allure, die je van de ene verbazing in de andere deed tuimelen. Volgens ons duurt niet lang meer of Poltrock wordt zijn eigen genre.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content