Kaleo in AB: Texaanse IJslanders met een retro-tic

Wat een hitsingle al niet vermag. Dank zij het door Studio Brussel en Radio 1 grijsgedraaide ‘Way Down We Go’ mocht het IJslandse Kaleo tijdens zijn eerste Belgische passage meteen aantreden voor een uitverkochte zaal. De geestdriftige reacties van het publiek deden alvast het beste vermoeden voor de zomerfestivals.

Het stond in de sterren geschreven dat een groep, die haar jongste langspeler ‘A/B’ had genoemd, vroeg of laat ook écht de AB zou aandoen. Maar dat men voor een schijnbaar uit het niets komende IJslandse band overal in Europa de rode loper zou uitrollen, was toch verrassend. Vooral omdat de classic rock van Kaleo haaks lijkt te staan op de muziek die doorgaans met het eiland uit het hoge noorden wordt geassocieerd. Het verschil met Sigur Rós, Múm, Björk of Jóhann Jóhannsson kon niet groter zijn. De retrosound van het kwartet uit Mosfellsbaer leunt veeleer aan bij die van Rival Sons, Kings of Leon of The Black Keys. Het is gespierde hardrock met een bluesy randje en een occasionele folkverwijzing, volgens het recept dat in de vroege jaren zeventig werd ontwikkeld door, pakweg, Bad Company. Duidelijk weer zo’n bandje dus dat zich heeft laten inspireren door de platencollectie van zijn (groot)ouders.

Voor u het vraagt: Kaleo is Hawaiiaans voor ‘geluid’ en dekt als groepsnaam dus zeker de lading. De vier jonge IJslanders zijn pas actief sinds 2012, maar kregen prompt een platencontract met het legendarische Atlantic-label onder de neus geschoven en zagen hun songs al verschijnen in allerlei prestigieuze televisieseries. ‘A/B’, hun internationale debuut, is in wezen een soort ‘Best of’, die de beste nummers uit hun titelloze eerste plaat combineert met enkele populaire singles en een handvol nieuwe songs.

Twee jaar geleden verhuisden de heren van Kaleo naar Austin, Texas en sindsdien valt hun opgang nauwelijks meer te stuiten. Ze werden gekoppeld aan topproducers als Jacquire King en Mike Crossey en ‘Way Down We Go’ vond, alleen al in de VS, een half miljoen kopers. Naar de opkomst in Brussel te oordelen, verspreidt dat succes zich nu als een olievlek over het Europese vasteland. Want ook al is hun muziek verre van origineel, ze ontspringt aan een bron waar de meeste van hun fans zich nog nooit aan hebben gelaafd.

Strak en trefzeker

Het voorprogramma werd in de AB verzorgd door Jacle Bow, een jonge Belgische band die op eigen kracht al eens door Amerika toerde en deze week, onder auspiciën van Warner, debuteert met ‘What’s All the Mumble About’. Het viertal kwam die langspeler in avant-première voorstellen (de officiële voorstelling volgt vanavond in de ABClub) en kon daarbij op veel belangstelling rekenen. Begrijpelijk, want de potige rocksound van Jacle Bow -protégés van Mario ‘Triggerfinger’ Goossens die net als Kaleo de mosterd halen bij de sixties en seventies- stond als een huis.

De muzikanten blaakten van zelfvertrouwen en speelden opvallend strak en trefzeker. Dat de singles ‘Suit Yourself’ en ‘House For Sale’ geen toevalstreffers waren, bleek uit aan The Stones en The Faces schatplichtige nummers als ‘Street Fight’ of ‘Awh Awh’. Maar het best van al was hun bevlogen cover van ‘Cold Turkey’, een klassieker van John Lennon. Met het niveau van die song kon hun eigen werk nog niet wedijveren, maar het potentieel wás er en zorgde ervoor dat de toeschouwers bij de les bleven. Het komt dus wel goed met Jacle Bow.

De duivel in de hoofdrol

Kaleo zelf is intussen al naar de subtop doorgestoten. Zijn set werd verrassend ingetogen ingezet met ‘I Can’t Go On Without You’, waarin frontman Jökull Júlíusson een resonatorgitaar bespeelde en gitarist Rubin Pollock op slide in de weer was. De rauwe stem van de zanger houdt doorgaans het midden tussen die van Paul Rodgers en Eddie Vedder, maar in ‘All the Pretty Girls’ diepte hij een hoge falset op die vooral aan Bon Iver deed denken. Vanaf het op een chaingang-ritme gemonteerde ‘Broken Bones’, waarin de duivel een hoofdrol kreeg toebedeeld, begon echter Kaleo’s eigen karakter door te schemeren. En zodra even energieke als opwindende bluesrockers als ‘Pour Sugar On Me’, ‘Hot Blood’, ‘No Good’ of ‘Back Door’ werden ingezet, wist je: deze heren blijven zelfs in een stadion overeind.

Kaleo refereerde afwisselend aan delta blues en southern rock, overgoten met een soulsausje. Af en toe zette Júlíusson het op een fluiten, zoals in het naar country neigende ‘Automobile’. Het deed allemaal even Amerikaans aan als Coca Cola, Starbucks en McDonald’s. Toch spitte de groep een enkele keer ook haar IJslandse folkroots naar boven, zoals tijdens het in haar moedertaal gezongen, in weemoed gedrenkte ‘Vor í Vaglaskógi’. ‘Bang Bang’, geschreven door Sonny Bono maar vooral bekend van Cher en Nancy Sinatra, begon veelbelovend, maar werd helaas glad gestreken tot een banale powerballad. Gelukkig volgde even later de populaire gospelblues van ‘Way Down We Go’, bekend van de videoclip die live werd opgenomen in de magmakamer van een uitgedoofde vulkaan, zo’n 120 meter onder de grond.

Het door stotterende gitaren aangedreven ‘Ladies Man’ boogiede een eind weg en ook ‘Rock’n’Roller’, de enige bis, gaf aan dat Kaleo zijn kunstje prima beheerste. De songs bleven hangen en ondanks de handig verwerkte muzikale clichés liet het publiek zich willoos meeslepen. Als Kaleo komende zomer halt houdt op Rock Werchter (we doen een wilde gok), zal de band zeker nog méér zieltjes winnen. Maar als u nu al fan bent en we u een tip mogen geven: luister ook eens naar platen als ‘Mugimama’ of ‘Mugiboogie’ van die andere IJslander, Mugison. Dan zult u merken dat het allemaal nog zoveel boeiender en persoonlijker kan.

Dirk Steenhaut