Hij wil nog steeds uw hond zijn, spreekt zijn muzikanten en zijn fans consequent aan met ‘motherfuckers’ en smokkelt in iedere zin die hij uitspreekt minstens drie ‘fucks’. U begrijpt: Iggy Pop had in Werchter een reputatie hoog te houden. Maar als dit écht als zijn afscheid gold, zoals her en der wordt gefluisterd, was het er toch één in mineur.
What’s the fuss?
Maak het een beetje. We hebben het hier over een levende legende, over een artiest aan wie zeker zeventig procent van wie ooit op podium van Werchter heeft gestaan op één of andere manier schatplichtig is. Iggy Pop was al punk lang vóor dat woord werd uitgevonden. In de late jaren zestig plantte hij doodleuk zijn leather bootsin het bloemenperkje van de hippiegeneratie en als frontman van The Stooges verklankte hij als geen ander het nihilisme en de verveling van jongeren die maatschappelijk uit de boot vielen. Pop kende ups -vaak als David Bowie in de buurt was- en downs, maar dit jaar kwam hij, op zijn 69ste nog eens sterk uit de hoek met ‘Manic Pop Depression’, een plaat waarop hij assistentie kreeg van enkele leden van Queens of the Stone Age en Arctic Monkeys.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Een beetje respect, alstublieft. Want na het verdwijnen van sleutelfiguren als Lou Reed en David Bowie zou je wel gek zijn als je niet naar Iggy Pop ging kijken. Je weet maar nooit of er zich nog een volgende gelegenheid aandient. Sinds we de man ooit eens uitgebreid hebben mogen interviewen, weten we dat Pop een zeer gecultiveerd en belezen man is. Zodra hij het podium ruikt wordt er echter een beest in hem wakker en transformeert hij zich in een slangenmens uit een stripverhaal, die welwillend nog eens alle poses aanneemt waarmee hij berucht is geworden.
Dus ja, de zanger beklom de main stage weer in zijn blote, maar door een harde rock-‘n-roll lifestyle gehavende torso. Hij bewoog weliswaar minder vlot dan vroeger en mankte een beetje, maar vertikte het zich bij zijn aftakeling neer te leggen. Hij werkte zich door zijn set als een duiveltje uit een doosje, stond geen seconde stil en deed er als performer alles aan om het publiek in zijn verhaal te betrekken. Hoe mooi zou het zijn geweest mochten Josh Homme, Dean Fertita en Matt Helders als verstekelingen mee naar het festival zijn gereisd.
Driewerf helaas: Iggy Pop liet zich assisteren door een bende gezichtsloze huurlingen die zich misschien wel muzikant mochten noemen, maar samen geenszins een groep vormden. Het combo speelde de juiste riffs en akkoorden. Alleen raffelde het de nummers af zonder bezieling of betrokkenheid, waardoor het optreden al werd genekt nog voor het begonnen was. Raw power? Vergeet het. Tijdens klassiekers als ‘I Wanna Be Your Dog’, ‘The Passenger’, ‘Lust For Life’ of ‘Nightclubbing’ hadden we het gevoel dat iemand ons met een natte dweil in het gezicht sloeg. Daardoor leek Iggy Pop op een wielrenner die de Ronde van Frankrijk moest rijden op een fiets met één wiel. We zouden het niemand aanraden.
Was dan alles kut? Neen, Iggy Pop leek zich best te amuseren (of was professioneel genoeg om te doen alsof), zong behoorlijk goed en in ‘1969’ als ‘Search and Destroy’ zaten zelfs enkele scheermesjes verborgen. Maar op dat moment was het kalf al lang verdronken. We hadden één van onze helden dus graag een waardiger passage gegund. Als hier een derde ster boven zetten, doen we dat alleen maar omdat The Igman er zelf één is.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Tijdens ‘Real White Child’ dook Iggy Pop de frontstage in en liet hij zich de adoratie van het publiek met plezier welgevallen. Dat leverde uiteraard fijne kiekjes op. Had u meteen iets om na afloop naar uw moeder te sturen.
Bekijk ook de beelden van het concert.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier