‘Wie minder zag dan een megagrave, epische en nu al legendarische motherfucker van een show moet dringend een cursus rock-‘n-roll komen volgen bij Goe Vur In Den Otto.’ Zie hier het grote Knack Focus-verslag van ‘AXL/DC’ in Werchter, opgetekend door niemand minder dan zelfverklaard Axl Rose-fetisjist Pete da Bomber en AC/DC-aficionado Johnny Jailbait, u bekend van het StuBruprogramma annex metalsoundsystem Goe Vur In Den Otto.
We gaan mekander hier geen Liesbeth noemen: de allerbeste optie voor AC/DC had geweest om alles on hold te zetten tot Brian Johnson een deftig hoorapparaat heeft gevonden. Dat, of er gewoon helemaal mee stoppen wanneer er uiteindelijk toch geen oplossing voor zijn gehoorproblemen zou kunnen gevonden worden en live performen op het niveau van AC/DC voor hem onmogelijk zou zijn en blijven.
Maar AC/DC was altijd al een geoliede en strak gemanagede machine geweest die zich door geen enkele tegenslag of tegenwind had laten stoppen. Den Angus bepaalde de koers, en wie de rock ’n roll train ook maar een klein beetje afremde, mocht zonder verpinken onverbiddelijk zijn wagonnetje afkoppelen. Nonkel Angus had duidelijk nog geen zin in wekelijkse aquajoggingsessies met de OKRA-gepensioneerden – na deze Rock Or Bust-tour wil hij nog een allerlaatste plaat gaan opnemen en er nog een allerlaatste keer de wereld mee rondtrekken -, dus toen Johnson out was, trok hij voor de resterende shows gewoon een nieuwe frontman uit zijn sponsen broekje.
Wij hadden hem al ge-sms’t dat voor ons Howlin’ Pelle van The Hives en Joel O’Keeffe van Airbourne waardige vervangers zouden zijn, maar daar werd blijkbaar geen gehoor aan gegeven – hij zal van gsm-nummer veranderd zijn. Al denken wij dat hij de laatste maanden toch aandachtig naar onze wekelijkse show op Studio Brussel geluisterd heeft, want wij waren natuurlijk al enige tijd heel luid aan het verkondigen dat de laatste keer dat Axl Rose in vorm was Use Your Illusion nog moest uitkomen.
De eerste paar Guns N’ Roses-reünieshows lieten al blijken dat 30% minder Axl goed was voor 150% meer stem, en ja hoor, vanaf de eerste uithaal in AC/DC’s openingsnummer Rock Or Bust zat hij er maandagavond al boenk op. Axl klonk als een soort samentrekking tussen een lichtjes aangeschoten Bon Scott en een nogal geil staande Brian Johnson die als een foie-gras een lading scheermesjes door zijn strot geramd had gekregen.
Den Axl klonk als een samentrekking tussen een lichtjes aangeschoten Bon Scott en een nogal geil staande Brian Johnson die als een foie-gras een lading scheermesjes door zijn strot geramd had gekregen.
Op nummers als Back In Black en Shoot To Thrill pakte Axl elke noot zodanig goed dat we zelfs niet meer wisten van welke parochie we nu weer kwamen – pure fucking high voltage rock ’n roll! Hits als Thunderstruck, You Shook Me All Night Long en Shot Down In Flames werden dan weer opgesmukt door de kledingwissels die we van Axl gewoon zijn, al beperkten die zich door omstandigheden – de troon – tot het op allerlei mogelijke manieren switchen van hoed, bandana, zonnebril en sjaal.
Wanneer iemand ons vraagt om onszelf in enkele woorden te omschrijven, staan ‘eerlijkheid’ en ‘objectiviteit’ doorgaans niet op ons lijstje, maar omdat we dit hier neerpennen voor een medium dat pleegt zichzelf serieus te noemen, voegen we er voor de gelegenheid ook graag aan toe dat den Axl er in het refrein van Dirty Deeds Done Dirt Cheap behoorlijk naast zat.
Bij Hells Bells kwam er een gigantische klok uit het dak van het podium gedaald, een gigantische opgeblazen Rosie kwam laten zien hoeveel Whole Lotta nu precies is, en tijdens For Those About To Rock (We Salute You) werden er kanonnen uitgerold – kortom: de hele reutemeteut die al 30 jaar lang in hun shows zit, maar zonder welke een AC/DC-concert niet hetzelfde zou zijn.
De beroepsquizzers en muziekjournalisten mochten hun zakdoekjes dan weer bovenhalen bij meer obscure bangers als If You Want Blood (You’ve Got It) en Riff Raff, aangezien die al één of meerdere decennia geen deel meer hadden uitgemaakt van de setlist. Maar zelfs die snobs stonden de amandelen uit hun keel te brullen toen Highway To Hell de wei enkele minuten onder hoogspanning zette.
Waren er dan geen minpunten? Allé dan: tweede gitarist Stevie Young zal met zijn Groene Michel-stem nooit de beste backingvocalist worden, en Angus’ solo volgend op Let There Be Rock had misschien iets minder belachelijk lang mogen zijn. Maar verder: niets op aan te merken. Drummer Chris Slade kwam wederom Phil ‘losse pollekes’ Rudd vervangen – iets wat hij ook al deed ten tijde van The Razor’s Edge, Johnny Jailbait’s favoriete AC/DC-plaat. Axl Rose-fetisjisten als Pete da Bomber konden hun fantasie zelfs even de vrije loop laten toen hij tijdens de bisronde zijn troon verliet en enkele pasjes over het podium walste.
Wanneer iemand ons vraagt om onszelf in enkele woorden te omschrijven, staan ‘eerlijkheid’ en ‘objectiviteit’ doorgaans niet op ons lijstje, maar omdat we dit hier neerpennen voor een medium dat pleegt zichzelf serieus te noemen, voegen we er aan toe dat den Axl er in het refrein van Dirty Deeds Done Dirt Cheap behoorlijk naast zat.
Aan alle criticasters en haters die al wekenlang hun gal over den Axl aan het spuwen waren: we verwachten al uw excuses in onze mailbox, of via een geparfumeerde gele briefkaart in ons postvakje op de VRT. Want al wie maandagavond minder zag dan een megagrave, epische en nu al legendarische motherfucker van een show heeft zijn ogen in zijn zak zitten of moet eens dringend een cursus rock’n roll komen volgen bij Goe Vur In Den Otto.
AXL/DC krijgt bij deze het Goe Vur In Den Otto seal of approval. En dat we u nu nooit meer over Axl Rose horen zagen.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Herlees ons interview met Pete da Bomber en Johnny Jailbait en bekijk ons filmpje in den otto met Goe Vur In Den Otto.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier