Graham Nash @ Roma: Aangenaam maar ook een beetje gezapig

Wedden dat Kris Peeters stiekem een fan is van Graham Nash? Want ook al is de artiest al 74, hij denkt nog lang niet aan zijn pensioen. Zoals blijkt uit zijn nieuwe cd ‘This Path Tonight’ heeft hij zijn leven onlangs zelfs nogal drastisch omgegooid. Daarvan getuigde hij tijdens zijn concert in de Roma.

Ook supergroepen zijn geen eeuwig leven beschoren. Als het van Graham Nash afhangt, zullen Crosby, Stills & Nash nooit ofte nimmer meer samen op het podium staan. Dat komt omdat de Amerikaanse Brit, naar zijn eigen zeggen voorgoed, in onmin is gevallen met zijn oude makker en bloedsbroeder David Crosby. Die laatste kan ook met Neil Young niet langer door één deur, na enkele ongelukkige uitspraken over diens nieuwe vlam Daryl Hannah. Aan moraalridders heeft Nash geen boodschap, want ook hij heeft onlangs, na 38 jaar, zijn huwelijk met de moeder van zijn drie kinderen opgeblazen. In zijn boeiende autobiografie ‘Wild Tales’, verschenen in 2013, had hij Susan Sennett nog de vrouw van zijn leven genoemd, maar een jaar later ging hij er vandoor met fotografe Amy Grantham. Een mens is blijkbaar nooit te oud om opnieuw te beginnen.

Die turbulente veranderingen in zijn privé-leven vormden de inspiratiebron voor het overwegend akoestische ‘This Path Tonight’, zijn eerste soloplaat sinds het veertien jaar oude ‘Songs For Survivors’. Samen met gitarist Shane Fontayne schreef Nash, in één maand, twintig nieuwe songs, waarvan de helft op zijn zesde cd terechtkwam. Hoe voelt het om in de herfst van je leven weer verliefd te worden en alle bruggen achter je te verbranden? Wat voor trauma’s brengt het teweeg? Hoe ga je om met je naderende einde? Het zijn allemaal thema’s die op de plaat uitgebreid aan bod komen en openhartig worden behandeld.

“The question haunting me / Is my future just my past?”, bekent de zanger ergens. Het introspectieve ‘This Path Tonight’ klinkt weliswaar warm, intimistisch en introspectief, maar biedt weinig muzikale verassingen en doet nogal braaf aan. Maar ondanks de fluwelen Phil Collins-vibe, geven de nummers wél blijk van urgentie. Dat merk je ook aan de hoesfoto, waarop Graham Nash zijn vroegere bestaan symbolisch de rug toe keert en gedecideerd nieuwe paden inslaat.

Kaarsen

Het is geen geheim dat Nash, als songwriter, altijd in de schaduw heeft gestaan van Crosby, Stills en Young. Nash was de ‘softie’, de naïeve optimist die met zijn simpele liedjes vooral de massa aansprak en bijgevolg de grootste hits scoorde. Hij was de diplomaat die zichzelf vaak wegcijferde ten voordele van de anderen en hun nukken tolereerde omdat de muziek zo goed was. Hij was de lijm die de botsende ego’s bij elkaar hield en de archivaris aan wie we een luxueuze box als ‘CSNY 1974’ te danken hebben. In Antwerpen bewees Graham Nash dat zijn stem immuun is voor de ravages van de tijd en dat hij nog steeds in staat is de hoogste noten van de balk te plukken. “Ik ben trots op alles wat we samen hebben gedaan, maar het is fijn eens de hort op te kunnen zonder die drie andere kerels”, bekende hij bij de aanvang van zijn twee uur durende set, waarin hij alle fases van zijn lange carrière belichtte.

De kaarsen op het podium gaven het al aan: het zou een intieme avond worden. Nash had dan ook slechts één begeleider meegebracht: gitarist Shane Fontayne, met wie hij in vocaal opzicht prachtig harmonieerde. Zelf nam de zanger de akoestische gitaar, piano en harmonica voor zijn rekening. Het concert, dat uit twee delen bestond, begon met ‘Bus Stop’ en ‘King Midas in Reverse’, twee songs van The Hollies waarmee Graham Nash tijdens de sixties voor het eerst van het succes mocht proeven. Vervolgens werd het hoofdstuk CSN(Y) aangesneden met ‘Wasted On The Way’ en het luchtige ‘Marrakesh Express’ en plukte de artiest enkele pareltjes uit ‘Songs For Beginners’, zijn invloedrijke solodebuut uit 1971, waar bands als The Fleet Foxes duidelijk hun voordeel mee hebben gedaan: het sobere ‘Sleep Song’ en het met expressief snarenwerk versierde ‘I Used To Be A King’.

Woede

Graham Nash mag dan een zoetelijk imago hebben, sommige van zijn songs, zoals ‘Immigration Man’, waren onmiskenbaar uit woede geboren. Dat gold ook voor anti-oorlogsnummers als ‘Military Madness’ en ‘Oh! Camil’, over een gevierde Vietnamveteraan die achteraf tot de slotsom kwam dat de oorlog onrechtvaardig was en pompt al zijn decoraties terugstuurde naar Washington. Nash gaf in de Roma ook blijk van een ecologisch bewustzijn (‘Wind on the Water’) en een kritische houding tegenover religie (“Too many people have died in the name of Christ” klonk het in ‘Cathedral’). ‘Mississippi Burning’ was dan weer een bijtende song over het aanhoudende racisme in de VS. Nash liet er overigens geen twijfel over bestaan dat het succes van Donald Trump en andere rechtse politici hem grote zorgen baart.

In Antwerpen beperkte hij zich tot een handvol liedjes uit zijn nieuwe plaat. Met ‘This Path Tonight’ en ‘Myself At Last’ gaf hij wél precies aan hoe hij momenteel in het leven staat. Het afgeborstelde ‘Golden Days’ was een nostalgische terugblik op zijn hippiejaren en ‘Back Home’ droeg hij op aan Levon Helm en al die andere muzikale helden die ons de jongste jaren zijn ontvallen.

“Shane en ik gebruiken altijd nummers van The Beatles om onze stembanden los te gooien”, meldde GrahamNash, waarna beide muzikanten een aardige versie van ‘Blackbird’ te voorschijn toverden. Tegen het einde van de set kreeg Nash het publiek aan het meezingen met sentimentele liedjes als ‘Our House’ (uit de tijd toen hij nog de sponde deelde met Joni Mitchell) en ‘Teach Your Children’. Het was, kortom, een aangenaam maar ook een beetje gezapig concert van de man die wellicht als de sympathiekste van CSN&Y de geschiedenis in zal gaan. Later deze maand komt ook Neil Young het Sportpaleis onveilig maken. Hopelijk gaat het er daar toch iets minder fluwelig aan toe.