Goose @ AB: Euforisch de nacht in

Hun nieuwe cd ‘What You Need’ knalde deze week binnen op de eerste plaats in de Ultratop-lijst en ook hun releaseconcert in de AB was méér dan uitverkocht. In eigen land zijn de heren van Goose al jaren wereldberoemd. Toch zijn ze niet te bedonderd om hun vertrouwde muzikale formule drastisch bij te sturen.

Op zijn vierde langspeler, die werd ingeblikt in West-Hollywood, snatert Goose een beetje anders dan gewoonlijk. In het Kortrijkse pluimveehok gewaagt men zowaar van een heuse popplaat, met songs die persoonlijker en melodieuzer aandoen dan vroeger en zelfs op een simpele akoestische gitaar overeind zouden blijven. Back to basics? Daar lijkt het wel een beetje op. Want toen Goose in 2002 de Rock Rally won, klonk ze nog als een klassieke rockgroep die liedjes schreef volgens de geijkte structuren. Pas later schoof ze, onder invloed van Soulwax, op richting dance- en ravemuziek.

Paradoxaal genoeg ontsnapt Goose nu aan haar eigen conventies door de zaken weer een tikje conventioneler aan te pakken. De band schrikt niet langer terug van een mooie melodie en weet de neiging te onderdrukken ze middels allerlei elektronische snufjes onherkenbaar te maken. Op ‘What You Need’ heeft het kwartet zelfs samengewerkt met Jason Falkner, die ook al twee keer met Bent Van Looy in de studio zat. Op de nieuwe van Goose hoor je wél echo’s uit de eighties en nineties, maar de muzikale bagage die de muzikanten in de loop van het voorbije decennium bij elkaar hebben gesprokkeld, wordt beslist niet overboord gegooid. Enig gevoel voor positivisme is hen trouwens niet vreemd: de nachtbrakers van weleer laten dezer dagen al eens een straaltje zon hun universum binnen priemen.

Geen stijlbreuk

Dat één en ander niet tot een drastische stijlbreuk heeft geleid en zijn nieuwe materiaal nog steeds door elektronische hulpmiddelen wordt gedomineerd, werd meteen duidelijk zodra Goose het podium van de AB inpalmde. Opener ‘What You Need’ deed, met die vervormde stem van frontman Mickael Karkousse en die alomtegenwoordige keyboards, denken aan Daft Punk, terwijl ‘Trip’ geheel in het teken stond van knarsende beats en breed uitwaaierende synths. In het catchy ‘So Long’ haalden Tom Coghe en Dave Martijn respectievelijk hun bas en Flying V-gitaar boven en kregen de strakke live-drums van Bert Libeert het publiek moeiteloos in beweging. Opvallend trouwens hoe gerodeerd de nummers uit de nieuwe plaat in Brussel klonken. Je zou hebben gezworen dat ze al maanden op de setlist van Goose prijkten en in het geval van ‘So Long’ wàs dat ook zo: we hoorden het vorige zomer al tijdens het Cactusfestival in Brugge.

Souplesse, veerkracht en een vage verwijzing naar Gary Numan stonden centraal in het borrelende ‘In the Air’. ‘Call Me’, de single die u misschien al op de ethergolven hebt onderschept, sloeg een brug tussen Depeche Mode en M83 en diende zich aan als een emotionele popsong op een pompend ritme dat diepe kraters in de dansvloer sloeg. ‘Come Home’ was dan weer stuwende elektro met windstille momenten, waarin ook Karkousse voor het eerst naar een gitaar greep.

Uiteraard speelde Goose niet enkel nieuw werk. De groep ruimde ook plaats voor vertrouwde nummers. Met het pulserende ‘Control’ transformeerde ze de AB prompt in een zweterige discotheek, waarin de wild op en neer springende massa de woorden “I can’t control my body”extra kracht bijzette. En er zouden nog meer publieksfavorieten volgen: het overweldigende ‘Can’t Stop me Now’, het minimalistische ‘Words’ en enkele classics uit het inmiddels tien haar oude debuut van Goose: een heerlijk deraillerend ‘Bring It On’, waarbij de fans zelfs de synthlijnen meebrulden, en het onverslijtbare ‘British Mode’. Het waren momenten waarin we weer even werden herinnerd aan de rave-achtergrond van het gezelschap.

Hoge opwindingsgraad

Tijdens de verlengingen kregen we eerst het nieuwe ‘Holding Hands’, dat traag en drumloos begon, maar in de tweede helft van een explosieve energie-injectie werd voorzien. Toen de eerste noten van het instrumentale ‘Synrise’ weerklonken, was de euforie van de aanwezigen totaal en zorgde de ingenieuze belichting ervoor dat een discobal zijn veelkleurige stralen in alle richtingen stuurde. De lichtman deed trouwens wel méér fraaie dingen in de AB en droeg in een niet geringe mate bij tot de hoge opwindingsgraad van de show.

Het op een stekelige gitaarriff geplante ‘Black Gloves’ stond garant voor een laatste uitbarsting en stuurde het publiek in feeststemming de nacht in. Een betere manier om de werkweek af te ronden was nauwelijks denkbaar. Laat u dus niets wijsmaken: in zijn genre is Goose absolute wereldklasse. Het zal er stuiven op de zomerfestivals.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: What You Need / Trip / So Long / In The Air / Control / Call Me / Come Home / Bring It On / Can’t Stop Me Now / Words / British Mode // Holding Hands / Synrise // Black Gloves.