Glimps 2014 @ Gent, dag 2: Bijna ieder optreden was Svper

Tijdens het Gentse Glimps Festival stelt iedere bezoeker zijn eigen programma samen. Tijdens Dag 2 gaven we toe aan een opwelling van chauvinisme, al snoepten we net zo goed van Deens en Spaans talent.

Tijdens een showcasedriedaagse zoals Glimps, waarop talloze groepen simultaan geprogrammeerd staan en je van de ene club naar het andere zaaltje moet pendelen, stelt iedere bezoeker zijn eigen festivalprogramma samen. Tijdens de tweede avond gaven we toe aan een opwelling van chauvinisme, al snoepten we, zonder vrees voor tandbederf, net zo goed van Deens en Spaans talent.

Love Like Birds (Zaal Miry)

Ten tijde van haar eerste ep met Love Like Birds (uit 2011) stond Elke De Mey nog behoorlijk bedeesd op het podium. Maar dank zij een massa optredens en een tournee met Dark Dark Dark komt ze vandaag al heel wat zelfzekerder en podiumvaster voor de dag. Op Glimps liet ze zich begeleiden door een drummer, contrabassist en toetsenman en speelde ze een hoop nieuwe nummers die aangaven hoezeer haar intimistische slaapkamerfolk soms ook gewoon speels en opgewekt kan klinken.

Dat haar recentere liedjes wat minder breekbaar aandeden dan weleer, lag aan het feit dat ze rijker versierd waren én aan de driestemmige harmonieën van de overige groepsleden. Love Like Birds heeft zich dus ontwikkeld, zoals ook Suzanne Vega dat deed na haar eerste platen, maar zonder afstand te doen van datgene wat haar uniek maakt. Wie trouwens een iconische song als ‘I’ll Be Your Mirror’ van The Velvet Underground durft aan te pakken, zoals we dat Elke De Mey in Gent hoorden doen, en daarbij niet door de mand valt, verdient respect en gespitste oren. Die nieuwe plaat mag er nu stilaan wel gaan komen.

Get Your Gun (Charlatan Zaal)

Ze zagen er vervaarlijk uit, de drie leden van het Deense Get Your Gun. Vooral de baardige zanger die zich in een lange regenjas had gehuld, oogde alsof hij net met een vikingschip in Gent was aangemeerd. De heren speelden trage, bezwerende bluesnummers waarin de geesten van Jeffrey Lee Pierce, David Eugene Edwards en, vooral, de jonge Nick Cave, elkaar op leven en dood bekampten.

Het schuimbekkende ‘The Black Book’, het even klagerige als beklemmende ‘Sea of Sorrow’ en andere nummers uit de cd ‘The Worrying Kind’, dreven op messcherpe gitaaruithalen, omineuze basriffs en drums van het type dat boze geesten op afstand moet houden. Get Your Gun bracht een even beklemmende als getormenteerde set, waarin de songs, veeleer dan gespeeld, werden uitgedreven zoals demonen uit het hoofd van een bezetene. Mocht het woord ‘intens’ nog niet bestaan hebben, dan had iemand het voor dit gezelschap uit Aalborg moeten uitvinden. Dolletjes.

I Will, I Swear (Zaal Miry)

“Dit liedje dragen we op aan Geertrui vanwege Alexander”, meldde zangeres Fien Deman. Waren we terechtgekomen in een uitzending van ‘Vragen staat vrij’? Niet echt, want op het podium stond I Will, I Swear, een Gents septet, compleet met twee violistes en een celliste in de rangen, dat garant stond voor breekbare trippop met dromerige melodieën. Het klonk allemaal erg smaakvol en verfijnd en had een hoog ‘Sit Down and Listen to Hooverphonic’-gehalte.

I Will, I Swear bracht een mengeling van eigen nummers (de titelsong van haar dra te verschijnen ep ‘Strings of Gold’, de fraaie single ‘Sleep’), versierd met majeusteuze, soms dramatische strijkers, en covers (‘No Diggity’ van Backstreet, op de wijze waarop Milow destijds ‘Ayo Technology’ aanpakte, ‘Blue Blood’ van Laurel). Maar zelf waren we het meest onder de indruk van het sobere ‘Better Than This’, waarin de chanteuse enkel werd ondersteund door een gitaar, cello en viool.

Wel sneu dat de groep in de theaterzaal van het conservatorium de hele tijd met de zaallichten aan moest spelen. Dat er technisch iets mank liep was duidelijk, maar de organisatoren gaven geen krimp. Zoveel stuitend amateurisme was een festival als Glimps echt wel onwaardig.

Sioen (Zaal Mengal)

In maart volgend jaar brengt Frederik Sioen met ‘Panic Mountain’ zijn zesde langspeler uit en de bofkonten die zich in het veel te kleine Mengal-zaaltje wisten te wurmen, kregen tijdens Glimps al een flinke hap van dat nieuwe materiaal in avant-première voor de kiezen. En geloof ons: het wordt een puike plaat. Sioen heeft het klavier inmiddels geruild voor een elektrische gitaar en krijgt nu rugdekking van een voortreffelijke nieuwe band, samengesteld uit muzikanten die ook bedrijvig zijn (of waren) bij Raketkanon, Hydrogen Sea, Barbie Bangkok en Arsenal.

Dat leverde bij momenten een verrassend stevige rocksound op én met ‘Hope For This Land’ een binnenkomer die kon tellen. ‘Marry Me’ en ‘Pharaoh’ hadden, zo te horen, net zo gulzig aan de anabole steroïden gezeten. ‘I Always Knew’ kreeg al na de eerste strofe een verrassende wending, ‘Lost Today’ was gevoelig en melodieus en ‘Far From The Ordinary’, dat begon met een aanstekelijk gitaarriedeltje, diende zich aan als veerkrachtige pop. Nu Sioen zelf geen piano meer speelde op het podium, leek het alsof hij zich van een juk had bevrijd. Maar ook bij de rest van de band voelde je de honger naar het podium en een nauwelijks verholen speelplezier. Goed, we moeten er nog even op wachten, maar we weten nu al dat we ‘Panic Mountain’ binnen afzienbare tijd met plezier zullen beklimmen.

Svper (Gouvernement)

Barcelona staat internationaal vooral bekend om zijn futuro flamenco-scene, met Ojos de Brujo, Macaco, Dusminguet en Cheb Balowski, maar er wordt in de Catalaanse hoofdstad best ook nog andere muziek gemaakt. Dat bewijst het man/vrouwduo Svper (spreek uit: ‘Super’) dat een jaar of twee geleden debuteerde met de cd ‘Pagasvs’. Zonder elektrische stroom zou de sound van het stel totaal ondenkbaar zijn, want op de stemmen na worden alle geluiden synthetisch opgewekt.

Op het podium stonden de leden van Svper recht tegenover elkaar, alsof ze, elk van achter hun klavieren en elektronische effectaparatuur, een privé-oorlogje uitvochten. Luciana Della Villa perste springerige motiefjes uit haar klavieren en zong radioviendelijke, Spaanstalige popmelodieën, terwijl Sergio Pérez die systematisch tegenwerkte of zelfs saboteerde met gruizige, schurende, ronduit dissonante synthuitbarstingen. De in galm en onschuld badende stem van Della Vitta kwam zelden boven die noiselaag uit, maar dank zij de stuwende drumcomputer liet je je als toeschouwer toch op sleeptouw nemen.

Svper verenigde een breed amalgaam van invloeden. Soms had je de indruk naar een elektronische versie van de Ramones te luisteren, dan weer hoorde je echo’s uit het oeuvre van Stereolab, Suicide of New Musik. Of: hoe girl group pop uit de sixties, Krautrock uit de seventies en elektropop uit de eighties met elkaar versmolten in iets dat tegelijk pretentieloos en subversief over kwam. Met ‘Brillar’, ‘Atlántico’ en ‘El final de la noche’ serveerde het duo in elk geval deuntjes die in je hoofd bleven hangen. Svper was levk en onderhoudend, kortom.