Glen Hansard @ AB: De kracht van kwetsbaarheid

© Yvo Zels

Waar hij met The Frames nooit in slaagde, lukt hem dezer dagen met de vingers in de neus: grote zalen vullen. Op zijn 45ste is Glen Hansard eindelijk populair. De Ierse zanger verscheen op het podium van de AB met zijn gloednieuwe cd onder de arm en dat leidde andermaal tot een fijn concert.

DA GIG: Glen Hansard in AB, Brussel op 30/9.

IN EEN ZIN: Hansard is al jaren een meester van de dynamiek en dat bewees hij niet alleen door afwisselend te schreeuwen en te fluisteren, maar ook door de bandbezetting te doen variëren en bepaalde nummers solo, in duo of trio te brengen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Maybe Not Tonight’, ‘What Happens When The Heart Just Stops’, White Sulfur’, ‘Paying My Way’, ‘Talking With The Wolves’, ‘Lowly Deserter’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: “Voor mijn nieuwe plaat heb ik mezelf voor een uitdaging gesteld: de woorden ‘love’ en ‘heart’ waren taboe, want als je ze teveel gebruikt, dreigen ze hun betekenis te verliezen. Telkens wanneer ze in mijn teksten opdoken, verving ik ze dus door ‘cock’ om mezelf te dwingen iets anders te bedenken. Want zeg nu zelf: ‘I love you from the bottom of my cock’, ”Everybody has a hungry cock’ of ‘Cock, don’t leave me waiting’ klinkt niet bepaald romantisch, wel?”

Hij was nog maar dertien toen hij zijn debuut maakte als busker in de straten van Dublin en amper twintig toen hij een filmrol kreeg in de film ‘The Commitments’. Maar zijn memorabelste en meest intense werk leverde hij af met The Frames, een band die het midden hield tussen dEUS en de Pixies en net nog zijn vijfentwintigste verjaardag vierde, met de niet genoeg te prijzen compilatie ‘Longitude’. Vandaag leidt de groep een sluimerend bestaan: haar jongste plaat dateert al van negen jaar geleden en blijkbaar staat Glen Hansard niet te trappelen om snel een nieuwe hoofdstuk aan haar discografie toe te voegen. De ironie wil immers dat zijn nevenproject The Swell Season, een duo dat hij vormde met de Tsjechische chanteuse Markéta Irglová, naar aanleiding van de film ‘Once’, méér succes oogstte dan de zes langspelers van The Frames samen. Sinds één van de songs die hij voor de soundtrack schreef met een Academy Award werd bedacht, kwam zijn carrière, na veel vallen en opstaan, dus alsnog in een stroomversnelling terecht.

Drie jaar na het vooral in de VS goed opgepikte ‘Rhythm and Repose’ belt Hansard nu aan met ‘Didn’t He Ramble’, een cd waarop hij wordt bijgestaan door Sam Amidon, Sam Beam van Iron + Wine en John Seahan, de violist van The Dubliners. Het is een gevarieerd werkstuk, waarvoor de zanger diep in zichzelf groef en waarop de ambachtsman het naar zijn eigen zeggen haalt van de kunstenaar. Nu Glen Hansard zich uit het keurslijf van zijn band heeft bevrijd, experimenteert hij volop met stijlen en klankkleuren, maar zijn liedjes klinken nog altijd even eerlijk, kwetsbaar en spiritueel.

Passie als sleutelwoord

In Brussel liet de zanger, die afwisselend een akoestische en elektrische gitaar beroerde, zich assisteren door een flink uit de kluiten gewassen orkest, aangevuld met strijkers, blazers en een vleugelpiano. Een en ander leverde een warm, organisch geluid op waarin wat níet werd gespeeld net zo belangrijk was als wat wél het oor van de toeschouwer bereikte. Hansard bleek dermate in zijn schik met de barokke intro van ‘Just to be the one’, dat hij zijn begeleiders vroeg die aan het eind van de song nog eens te herhalen. Tijdens het soulvolle, met mandoline versierde ‘Winning Streak’, waarin de artiest het publiek voor het eerst aan het zingen kreeg, en het introspectieve ‘Maybe Not Tonight’, werden we herinnerd aan de beste momenten van The Band. In ‘Bird of Sorrow’ namen treurende violen het voortouw, maar in het broeierige ‘Talking With The Wolves’ kwam het gezelschap, dank zij de rauwe interventies van Frames-gitarist Rob Bochnick, opvallend potig uit de hoek.

Dat er ook oude fans in de zaal waren, bleek uit de verrukte kreetjes toen ‘When Your Mind Is Made Up’ werd ingezet. Passie was hier het sleutelwoord. Glen Hansard is al jaren een meester van de dynamiek en dat bewees hij niet alleen door afwisselend te schreeuwen en te fluisteren, maar ook door de bandbezetting van song tot song te doen variëren. Zo bracht hij een bloedstollende soloversie van het vijftien jaar oude ‘What Happens When The Heart Just Stops’ en schakelde hij over op ukulele met het oog op ‘Come Away To The Water’, een nummer geschreven uit het standpunt van de dood. Er hoorde een verhaal bij over Hansards eerste bezoek aan New York in de vroege jaren negentig, toen de appartementen van homo’s, die gestorven waren aan aids, onmiddellijk werden ontruimd en hun hele hebben en houden gewoon op straat werd gekieperd. Zo vertelde de zanger wel méér anekdotes: vaak grappig, soms ook schrijnend.

Voorts bewees hij eer aan enkele overleden vrienden, zoals Jason Molina van Songs: Ohia, met een indringend ‘White Sulfur’, dat hij ook al coverde op zijn eerder dit jaar verschenen hommage-ep ‘It Was Triumph We Once Proposed’. Later, tijdens de bissen, herdacht Glen Hansard met ‘Heyday’ ook de Ierse singer-songwriter Mic Christophers die, nadat hij in Groningen met The Waterboys had gespeeld, fataal ten val kwam.

Fluwelen blues

Uiteraard stonden ook heel wat songs uit de nieuwe plaat op het menu. ‘My Little Ruin’ zwol geleidelijk aan zoals kleine golfjes die uiteindelijk uitgroeien tot een tsunami; ‘Paying My Way’, over hoe je soms moet lijden om je rekeningen te kunnen betalen, stond in het teken van de soberheid en in het zwierig naar New Orleans wijzende ‘Lowly Deserter’ was een prominente rol weggelegd voor de van The Lounge Lizards en Jazz Passengers bekende trombonist Curtis Fowlkes. De laatst genoemde mocht zich in de fluwelen blues van ‘Wedding Ring’ zelfs als leadzanger manifesteren. ‘Her Mercy’ hield dan weer het midden tussen de Leonard Cohen en gospel.

Daarmee zat de eigenlijke set erop, maar met ‘het elegante ‘Falling Slowly’, wellicht zijn bekendste nummer, gooide Glen Hansard er meteen enkele extra’s tegenaan. Hij plukte zelfs een meisje uit het publiek om op het podium mee te komen zingen. ‘Say It To Me Now’ bracht hij onversterkt, met ‘Stay the Road’ negeerde hij vrolijk het speruur van de AB en met het van Daniel Johnston geleende ‘Devil Town’, waarin de vingerknippende toeschouwers als enige begeleiders dienst deden, sloot hij de avond even nonchalant als stijlvol af.

We hebben altijd al geweten dat het met Hansard wel goed zou komen: prima songs heeft hij in overvloed en hij beschikt over genoeg charisma om ieder publiek voor zich te winnen. En nu hij op een trouwe schare volgelingen kan rekenen, belet niets hem om ook The Frames nieuw leven in te blazen. Wij houden alvast onze adem in.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Philander / Just To Be The One / Winning Streak / Maybe Not Tonight / Love Don’t Leave Me Waiting / When Your Mind Is Made Up / Bird of Sorrow / What Happens When The Heart Just Stops / White Sulfur / Come Away To The Water / My Little Ruin / Paying May Way / Talking With The Wolves / Lowly Deserter / Wedding Ring / Her Mercy // Falling Slowly / Say It To Me Now / Stay The Road / Heyday / Devil Town.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content