Gabriels slaan het publiek met verstomming tijdens openingsavond van Fifty Lab

Gabriels © Yvo Zels

Sinds 2019 heeft nu ook Brussel zijn eigen showcasefestival. Op drie dagen presenteert Fifty Lab een vijftigtal nieuwe muzikale acts, gespreid over vijf clubzaaltjes die op wandelafstand van elkaar liggen. Zelf werden we tijdens de openingsavond volledig weggeblazen door de Amerikaanse gospelsoul van Gabriels.

HET FESTIVAL: Fifty Lab in ABClub, Brussel met Reinel Bakole, Meyy en Gabriels op 17/11.

IN EEN ZIN: Met een stem als een klok, rijke arrangementen en tijdloze soulsongs gaven Gabriels aan dat ze een grote toekomst tegemoet gaan.

HOOGTEPUNTEN van Gabriels: Blame, Bloodline, Stranger, Love and Hate in a Different Time…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE (van Gabriels): ‘Can’t be a slave if I’m already free / Can’t be a captive if it’s where I want to be’ (uit de song Blame)

Niet dat de topprestatie van het trio uit L.A. zomaar uit de lucht kwam vallen: Gabriels (****) kregen in de voorbije maanden al méér dan bemoedigende schouderklopjes van Elton John, Paul Weller en de gerenommeerde BBC-DJ Gilles Peterson. De heren hebben nog niet eens een volwaardige langspeler uit, maar één retro-futuristische ep en enkele warmbloedige singles waren voldoende om hen prompt op de hipsterradar te zetten. En dat terwijl ze in wezen toch tijdloze muziek maken.

Jacob Lusk, de 34-jarige zanger van de groep, trok voor het eerst de aandacht toen hij in 2011 deelnam aan American Idol, waar hij met zijn indrukwekkende soulstem juryleden als Steven Tyler (Aerosmith) en Jennifer Lopez wist in te pakken. Vijf jaar later werd hij ingelijfd door producers en soundtrackcomponisten Ryan Hope en Ari Balourian, met wie hij sindsdien een driespan vormt. De muziek van Gabriels is een zinnenprikkelende mix van doo-wop, gospel, jazz en r&b die aan de hoogdagen van Stax en Motown refereert, maar door de elektronische productie en onvoorspelbare arrangementen volop in het hier en nu staat. Zelf spreken de heren van ‘future soul’ en we zijn zeker niet geneigd hen tegen te spreken.

Gabriels
Gabriels© Yvo Zels

Op het podium van de ABClub waren Gabriels uitgedijd tot een negenkoppig gezelschap, met Balourian op viool, Hope op toetsen en verder een contrabassist, een drummer die ook vibrafoon speelde en een dameskoortje. Maar de grote troef bleef uiteraard Jacob Lusk, een imposante verschijning die zich voor de gelegenheid in een soort kamerjas had gehuld, maar iedereen verstomd deed staan van zijn vocale souplesse. De man beschikt over een stem als een klok, deed beurtelings denken aan Curtis Mayfield en Anohni en liet geen enkele hoge noot aan de boom hangen.

Zondebokken

De set begon traag en omineus met Innocence en ook The Blind maakte met zijn worksong-ritmen duidelijk dat Gabriels de actualiteit met een kritische blik bekijken. Zoals sommige Tamla Motown-artiesten uit de sixties zich identificeerden met de burgerrechtenbeweging, zijn Lusk en zijn gezellen, naar Bloodline te oordelen, een product van Black Lives Matter. Het indringende Blame ging over de neiging van sommigen altijd op zoek te gaan naar zondebokken voor alles wat fout gaat in de wereld, terwijl de hit Love and Hate in a Different Time naar de toenemende mate van intolerantie in de samenleving verwees. Aanstekelijk nummer hoor, alleen had het duidelijk iets te lang naast Marvin Gayes Heard It Through the Grapevine gelegen.

Gabriels
Gabriels© Yvo Zels

Opvallend was dat, net als bij The Temptations vroeger, de groove van de songs vaak werd bepaald door de strijkers (echte én digitale). Tijdens het in gospel gedrenkte Great Wind toverde Jacob Lusk de AB om in een ‘Missionary Baptist Church’, en in Professional leek de geest van Billie Holiday rond te waren. De set eindigde verrassend met een pianoballad: het van Barbra Streisand bekende The Way We Were, waarin de zanger nog eens alle hoekjes van het vocale spectrum verkende en zo de toeschouwers finaal knock-out sloeg. Na afloop besefte je: in de toekomst zullen we Gabriels nooit ofte nimmer meer in een intiem zaaltje als dat van de AB te zien krijgen. Binnenkort vertrekt het gezelschap op tournee met Celeste en daarna wordt gewis de loper uitgerold naar de grote arena’s.

Bruidsjurk

De Californiërs werden in Brussel voorafgegaan door twee artiesten van (min of meer) eigen bodem. De Belgisch-Congolese Reinel Bakole (***) groeide op in Brussel, studeerde dans in Amsterdam en opereert nu vanuit Londen, van waar ze een carrière probeert uit te bouwen als neo-soul- en r&b-zangeres. Ep’s als A Gal on the Moon (2020) en het recente Closer to Truth klinken alvast veelbelovend. Bakoles stem houdt het midden tussen die van Amy Winehouse en Erykah Badu, haar introspectieve songs handelen over de zoektocht naar haar identiteit als zwarte vrouw in Europa.

Reinel Bakole
Reinel Bakole© Yvo Zels

Bakole voelt zich nauw verbonden met haar Congolese roots en dat kwam ook tot uiting tijdens haar optredens, waar ze veel meer de nadruk legde op de choreografie en performance dan op de muziek zelf. Dat leverde prachtige scènebeelden op: een Afrikaanse danser die op allerlei trommeltjes mepte, een pas de deux met een extra danseres en de artieste zelf die zich, gehuld in een witte bruidsjurk, in alle mogelijke bochten wrong. Af en toe kreeg ze het gezelschap van een saxofonist, maar helaas bevond de meeste muziek zich op een computerfile. Altijd raar als je op het podium een band hoort maar niet ziet. Reinel Bakole zong ook niet altijd live (in Bya bijvoorbeeld) en dat was jammer, want ze heeft een aantrekkelijke stem en goeie nummers, zoals het sobere, aan Lauryn Hill verwante I Lose Faith in Those Fairytales.

Reinel Bakole
Reinel Bakole© Yvo Zels

In de AB hadden we net iets te vaak het gevoel dat we naar een karaokeshow stonden te kijken. Maar mocht Bakole zich door echte live-muzikanten laten begeleiden, dan zou ze in de toekomst wel eens hoge toppen kunnen scheren. In afwachting kunt u alvast haar platen kopen.

Eenvormig

Een plekje hoger op de affiche stond MEYY (**), een piepjonge Brusselse zangeres die in werkelijkheid gewoon Charlotte Meyntjens heet en haar prille muziekcarrière combineert met studies voor burgerlijk ingenieur. Haar ep Spectrum verscheen vorig jaar op Sanseveria, het label van producer Wouter Van Belle, en eerder mocht ze ook al een Red Bull Elektropedia Award op zak steken. Op Fifty Lab werd MEYY bijgestaan door een DJ annex beatmaster en een keyboardspeler die haar tussen kwetsbare neosoul, r&b en wiegende dancepop laverende liedjes van best wel inventieve soundscapes voorzagen. Alleen weet de chanteuse zelf blijkbaar nog niet goed of ze nu FKA twigs dan wel Britney Spears wil worden. Wel, geen stress: ze heeft nog alle tijd om het te ontdekken.

Meyy
Meyy© Yvo Zels

Common Love, Words Like Weapons, Daydreams of Do It zijn op zich zeker geen onaardige downtemponummers. Maar hoor je ze allemaal na elkaar, dan geen ze op den duur een beetje eenvormig klinken. Om Neil Young te citeren: ‘It’s all one song’. MEYY was niet verstoken van pathos: ‘Het volgende heet The Hurting en het gaat over… pijn’, fluisterde ze. Really? Ook het feit dat ze het publiek steevast in het Engels aansprak, had iets potsierlijks. Famous, één van de songs die iets langer bleven hangen dan de andere, werd dan weer om zeep geholpen door autotune, een effect waar we onderhand haaruitval van krijgen. Begrijp ons niet verkeerd: MEYY is een getalenteerde jongedame, maar haar eigen stem heeft ze voorlopig nog niet gevonden. We wensen haar een vruchtbare zoektocht toe.

SETLIST GABRIELS: Innocence / The Blind / Blame / Bloodline/ Love and Hate in a Different Time / Stranger / To the Moon and Back / Great Wind / Professional / The Way We Were.

Meyy
Meyy© Yvo Zels

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content