FOALS op Rock Werchter: de collectieve afmatting

© Wouter Van Vaerenbergh

Plots zag ik de toekomst van deze groep voor me: vele driesterren zal ze nog aaneenrijgen, nu eens magere dan weer vette, maar in iets groters zal hun lot nooit verzinken.

What’s the fuss?

Foals heeft al genoeg fusies van indie, dance, postpunk en ouderwetse rawk tot stand gebracht om een aardige playlist op een streamingsleverancier naar keuze mee in het leven te kunnen roepen. De vier platen van de Oxford five laat u misschien zelden nonstop over u heen komen, reden waarom zo’n compacte festivalshow de allure van gevonden, al iets culinairder verantwoord vreten kreeg.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Welja, laten we het eens over honger hebben. Intentie. Het vuur dat niet bijster geïnspireerde muzikanten alsnog tot spectaculaire daden beweegt, als hadden ze geluk bij het ganzenbord: ga meteen drie vakjes verder. Ik heb het niet noodzakelijk over de mij bekendste Philippakis, maar niettemin: take it away, Yannis. ‘Ik wil geen cheap shit bubblegum indie rock songs schrijven waarbij ik doe alsof ik in Primal Scream zit. Ik wil iets puurs maken, waarbij ik iets uit mezelf kerf en het dan de wereld in gooi.’

Alleen al om die aan zelfingenomenheid grenzende durf ben ik zondagnamiddag naar Foals gaan kijken, in The Barn. Maar wat ik gewaarwerd, was een graad van collectieve afmatting die niks goeds beloofde. Snake Oil, Olympic Airways en zelfs radiolieveling My Number verpieterden vroegtijdig – niemand hield er een festivalherinnering aan over. Vreemd hoe de menigte dat souvenir uitgerekend bij rustpunt Spanish Saharadan toch maar voor zichzelf creëerde, door ongevraagd al klappend zijn appreciatie uit te drukken.

Helaas: zelfs de opdrijving van het tempo voor Red Socks Pugie liet geen vlam in een pan signaleren. Wat maakte dat ik zo langzamerhand wel naar een stevige sneer uit een plaat als XTRMNTR begon te smachten, van een zekere ándere band.

Dan toch een hosanna: het laatste kwart van de set redde de boel alsnog, met speciale vermeldingen voor Inhaler – eindelijk de lang uitgebleven ontlading – en ten slotte What Went Down: altijd een drietrapsraket, ontbranding na ontbranding. Too little too late, jongens.

Materiaal voor uw Snapchatverhaal?

‘Wij willen echt wel bij Europa blijven’, sprak Philippakis het vermoeden tegen dat toerende muzikanten in een vervallen actualiteit leven. Waarmee hij overigens A Knife in the Ocean aankondigde, een song handelend over ‘how things go wrong‘.

Bekijk ook de beelden van het concert.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content