(13u55, Club) Ruben Lefever en Rozanne Descheemaecker waren enorm zenuwachtig, maar wisten met hun droompop een volle Club te charmeren. Ze zijn nog lang niet klaar met groeien.
PLUS:Normaal zijn ze met twee, maar speciaal voor Pukkelpop bracht Float Fall een drummer en extra toetsenist (PJ van Hydrogen Sea) mee. “We zijn een beetje zenuwachtig,”zei Rozanne Descheemaecker verlegen. Als je al verschillende concerten in Amerika hebt gespeeld en onder contract zit bij een major platenlabel, zou dat eigenlijk niet moeten. Maar dat verlegen en zenuwachtige karakter vertaalde zich niet alleen in enkele slordigheidjes, maar vooral in een schattig charmeoffensief. De soundtrack daarbij: zwoele, soms minimalistische, maar altijd meeslepende droompop. Daarbij lag soms de nadruk op het eerste deel van dat woord, zoals in ‘Little words’, ‘Mend’ en topnummer ‘Someday’. ‘Hard time loving you’ of ‘Shiver’ klonken dan weer meer poppy. The xx of Beach House, het zijn vergelijkingen die ook nu opgingen. Voor het publiek konden ze alvast weinig tot niets verkeerd doen. De Club zat vol en zong of klapte spontaan mee, wat Lefever en Descheemaecker enorm apprecieerden.
MIN:Float Fall is nog erg jong en heeft (hopelijk) nog een lange weg te gaan. Dat merkte u direct toen Lefever wat onzeker en slordig zijn eerste noten aansloeg. Ook de herfstige hoornintro bij ‘Hearts’ liep niet perfect in het nummer zelf over. ‘Mend’ klonk hier en daar wat rommelig en sommige songs werden soms al te abrupt beëindigd, wat opnieuw op die enorme zenuwen wees. Ook neigden de teksten soms naar het clichématige, hoewel ‘It’s not the destination, it’s being on the way’ (uit ‘Castles’) de set toch goed samenvat.
HOOGTEPUNT: De uitzinnige reactie van het publiek. Toen Lefever en co na de set hun spullen kwamen opruimen, stond een 30-koppige fanbase hen vooraan op te wachten. Tot drie keer toe bewezen ze dat ze van Float Fall niet genoeg konden krijgen.
AFTERMOVIEGEHALTE:1/5
Sebastian Roth
