Feest in het Park – Dag 3: Rocken op z’n Belgisch, dansen op z’n internationaals

De Belgische pop en rock van onder meer The Van Jets en Arsenal, de Portugese feestmuziek van Buraka Som Sistema en de logge deep house van Claptone: dat waren de ingrediënten van dag drie op Feest in het Park.

Het voelt wat vreemd om naar de festivalopener te gaan kijken wanneer de namiddag al ver gevorderd is. Goed voor diegene waarbij het de avond ervoor laat was geworden met de Soul Shakers in de Charlatan-tent – het Gentse café dat z’n naam aan die tent ontleent, staat namelijk ook in Oudenaarde gelijk aan nachtbraken. Misschien heeft de organisatie daarom beslist wat later te beginnen en zo de gebruikelijke ochtendhumeuren en kleffe bekken schaakmat te zetten.

Beloftevolle Belgen

Veel baatte het niet, want toen Soldier’s Heart (***1/2) in de late namiddag het Charlatan-podium besteeg, werd de band begroet door een klein maar uitgeslapen publiek. Na de eerste nummers werd al meteen duidelijk dat Sylvie Kreusch en co. veel hebben opgestoken van hun tournee met Balthazar. Hun sound klonk dromerig en vol. Soms vulde het de tent zelfs met een zwoele bries die deed vergeten dat het buiten regende. Ook Ferre Marnef, de speelse bassist, vroeg het zich af: ‘Regent het nog? We zitten hier droog, dus dat zit wel goed!’

Minder droog was het aan het hoofdpodium waar Lee – zoon van Guy – Swinnen en zijn band Tubelight (***) de ondankbare taak hadden het publiek te overtuigen dat hun muziek de moeite waard was om voor in de regen te staan. Of dat zo was? Ja en nee. De scheurende shoegaze-sound van hun jongste album ‘Heliosphere’ werkte goed op het grote podium, zoals duidelijk werd tijdens ‘Visions’ en ‘Coming After You’. Maar de set miste de dynamiek en aantrekkingskracht die nodig was om het publiek finaal over de streep te trekken.

Van dat laatste had AKS (****) geen last. De pauze van twee jaar heeft de Leuvense electroband duidelijk deugd gedaan. In Oudenaarde stond het gezelschap immers onder hoogspanning, en die energie sloeg vlotjes over op het stevig aangedikte aantal toeschouwers. ‘Twee weken geleden gaven we een echte kutshow’, bekende de hyperactieve AKS-toetsenman tussen twee nummers door. ‘Het is dan ook enorm leuk om te zien dat jullie je nu allemaal amuseren!’ En dat deed u, zo bleek vooral toen ‘Round & Round’ weerklonk.

Na de broeierige show van AKS mochten de jongens van Willow (***) het hoofdpodium, dat er dankzij het weer nog altijd grijs bij lag, proberen op te fleuren. Naast hun voorliefde voor fel gekleurde hemdjes werd op Feest in het Park duidelijk dat het Leuvense vijftal op een kruising is aanbeland: gitaar of synths? Terwijl hun debuutalbum nog vol met koude, uit de jaren tachtig gegrepen rock en new wave staat – zanger Pieter-Jan klinkt een beetje als Robert Smith van The Cure -, bulkt het op hun tweede plaat vooral van de synthpop. Dat het hip is om met synths en orgels te experimenteren, staat buiten kijf. Dat dit dan beter klinkt dan een potige gitaartrack als ‘Sweater’ of een knappe cover van Billy Bragg niet.

The Van Jets (****1/2): Pop met scherpe kantjes

The Van Jets is een band die groeit met de jaren, zo werd tijdens haar ijzersterke optreden op Feest in het Park weer maar eens duidelijk.

Toen frontman Johannes Verschaeve en de zijnen van wal staken met het titelnummer van hun jongste album ‘Welcome To The Strange Paradise’, en meteen daarna terugschakelden naar ‘Electric Soldiers’ uit 2007, viel meteen op hoe het DNA van The Van Jets door de jaren heen is veranderd: de pure rock-‘n-roll van weleer is versneden met heel wat pop- en elektronische elementen, zonder hun scherpe kantje te verliezen. Een combinatie die live misschien nog wel beter werkt dan op plaat.

Maar op het podium blijven The Van Jets op en top rockers, met showbeest Verschaeve voorop. Hij liet zich maar wat graag op handen dragen bij ‘If I Was Your Man’ en ging aan het crowdsurfen tijdens ‘Two Tides of Ice’. ‘Ik verklaar het officieel avond’, zei de zanger plechtig. Een heel mooie avond, zelfs.

Het Belgische duo Hendrik Willemyns en John Roan, kortweg Arsenal (****), mocht het avondje dansen in gang trekken. In mei vierde de band haar vijftiende verjaardag met zes (!) AB-concerten, en ook afgelopen zomer was ze niet van de festivalpodia weg te slaan. Niemand kan genoeg van hen krijgen, ook op Feest in het Park niet.

‘Al die regen… Wat een apenland is België toch!’, liet Roan zich ontvallen. ‘Aan de andere kant: in dat apenland wonen ook keiveel toffe mensen die naar optredens komen kijken’. En gelijk had hij. Het was namelijk drummen geblazen aan het hoofdpodium, waar het publiek getrakteerd werd op zwoele klassiekers als ‘Estupendo’, ‘Longee’ en ‘Melvin’. Of hoe eengrijze festivaldag toch nog zonnig eindigde.

Ook voor Buraka Som Sistema (****), dat al voor de tweede keer in Oudenaarde stond, bleef de planché voor het hoofdpodium drukbevolkt. De Portugezen kregen Feest in het Park niet alleen op de knieën, maar – met hun klassieker ‘Kalemba (Wegue Wegue) – ook uit de kleren.

‘We houden om verschillende redenen van België’, paaide MC Lamaf Ângelo het publiek nog. ‘Jean-Claude Van Damme is er daar één van!’ En het Belgische bier dan?

Deep house tot diep in de nacht

Dat vloeide rijkelijk bij de festivalgangers, waarvan sommigen erbij liepen alsof ze net de JCVD uit ‘Street Fighter’ waren tegengekomen. Zij konden zich maar beter niet naar Claptone begeven, want hoewel de Duitse deep house-producer the next big thing is, was het moeilijk dansen op zijn trage hoofdtelefoonmuziek.

Eerder op de dag hadden we hetzelfde dubbele gevoel bij de Brit Secondcity, die andere deep house-producer op de affiche. Ondanks de vele clicks, clacks, diepe bassen en jazzy beats leek iedereen zich op een hip cocktailfeestje te wanen in plaats van op een festival, toch een plek waar de sfeer niet gezapig hoort te zijn. Zowel Secondcity als Claptone stonden voor een dun gezaaid en voortdurend babbelend publiek te draaien. Al leken zij dat de normaalste zaak ter wereld te vinden. Zij content, wij content.