Faith No More: Recht vooruit, maar dan wel met zijsprongetjes

© Wouter Van Vaerenbergh

Voor fans van de Foo Fighters was het wellicht een schrale troost, maar de heren van Faith No More toonden zich waardige vervangers. De veteranen uit San Francisco knalden er op het hoofdpodium alvast niet naast. Tenslotte luidt hun levensmotto nog altijd: ‘We Care a Lot’.

In de wondere wereld van de festivals hangt alles met alles samen: zonder het gebroken been van Dave Grohl had Faith No More, dat vorig weekend nog een goede beurt maakte op Graspop, dit jaar níet op het podium van Werchter gestaan. Maar nood breekt wet: de inmiddels herenigde groep van Mike Patton, die eerder dit jaar zelfs met een nieuwe plaat op de proppen kwam, heeft een uitstekende live-reputatie. En, niet onbelangrijk: ze was beschikbaar.

Het podium was volledig bezaaid met bloemstukken en de bandleden waren allemaal in het wit gekleed. Was er hier sprake van een concept? Veel tijd om over die vraag na te denken, kregen we niet, want nummers als ‘Epic’, ‘Everything’s Ruined’ en ‘Midlife Crisis’ brachten de adrenaline bij de toeschouwers meteen vervaarlijk snel aan het stromen. Faith No More valt in stilistisch opzicht nog steeds niet voor één gat te vangen: de muziek van het vijftal is een borrelend mengsel van hardrock, metal, funk, jazz, hiphop, lounge en nog minstens twaalf andere stijlen die zich, in normale omstandigheden, nooit in elkaars gezelschap zouden ophouden, maar het wérkt. Zelfs wanneer Patton en zijn maats recht vooruit willen, slagen ze er altijd nog in één of ander raar zijsprongetje te maken.

“We feel like we crashed the party a little bit”, grapte toetsenman Roddy Bottum. “Dit is een onverwachte maar aangename verlenging van onze Europese vakantie. Wat ons betreft mag Dave Grohl voortaan alle dagen zijn been in de prak vallen.” Dat de heren van Faith No More gevoel voor humor hebben, bleek ook toen ze halverwege ‘Midlife Crisis’ plots een stukje uit ‘All My Life’ van de Foo Fighters begonnen te spelen. Voorts noteerden we een schuimbekkend ‘The Gentle Art of Making Enemies’, een hypernerveus, alle kanten op stuiterend ‘Separation Anxiety’, de kitscherige pianoballad ‘Easy’ (geleend van The Commodores) en enkele nummers uit ‘Sol Invictus’, de jongste cd van de groep.

Een volksverhuizing bracht Faith No More op de wei niet te weeg, maar met het onverslijtbare ‘We Care A Lot’ als bis werden de liefhebbers van het hardere werk alsnog op hun wenken bediend. En dat was, gezien de omstandigheden, al heel wat.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Motherfucker / Land of Sunshine / Caffeine / Evidence / Epic / Black Friday / Everything’s Ruined / Midlife Crisis / The Gentle Art of Making Enemies / Easy / Separation Anxiety / Last Cup of Sorrow / Matador / Ashes to Ashes / Superhero // We Care A Lot / Cone of Shame.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content