Elliott Murphy @ Botanique

Elliott Murphy vierde vrijdag zijn 63ste verjaardag en had dus een goede reden om een feestje te bouwen. Dat deed hij, samen met zijn Normandy All Stars, in de Botanique waar zijn fans zich mochten verheugen op een twee uur durend concert met oud en nieuw werk.

DA GIG: Elliott Murphy & The Normandy All Stars in de Orangerie van Botanique, Brussel op 16/3.

IN EEN ZIN: Een avondje superieur entertainment van een artiest die terecht op handen wordt gedragen door collega’s als Bruce Springsteen en R.E.M., maar voor het grote publiek tot nader order een goedbewaard geheim blijft.

HOOGTEPUNTEN: ‘Jet-Lag’, ‘You Never Know What You’re In For’, ‘Last Of The Rock Stars’, ‘Diamonds By The Yard’, ‘On Evis Presley’s Birthday’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: “Men vraagt mij wel eens waarom ik er 37 jaar over gedaan heb om één van mijn platen ‘Elliott Murphy’ te noemen. Wel, ik kan je verzekenen: als je mijn leeftijd hebt bereikt, geef je de voorkeur aan iets dat makkelijk te onthouden valt.” Een andere leuke anecdote ging over Murphy’s vroegere bassist, Ernie Brooks, die op een avond tijdens een Europese tournee, aan de telefoon ruzie maakte met zijn vrouw op het thuisfront. “Halverwege het gesprek vielen ze allebei in slaap. Prijs van de oproep: 500 dollar!”

Het kan soms vreemd lopen onder de glazen stolp van de rock-‘n-roll. Toen Elliott Murphy in 1973 gelijktijdig met Bruce Springsteen zijn debuut-lp uitbracht, werden beide vrienden een grote toekomst toegedicht. Ze kregen door Rolling Stone het etiket ‘Nieuwe Dylan’ opgeplakt en zoals achteraf zou blijken, brachten ze allebei hun beste platen uit tijdens het eerste decenium van hun lange carrière. Springsteen groeide uit tot een wereldster die alleen nog reusachtige arena’s en stadions aandoet, terwijl Murphy -gelukkig voor ons- veroordeeld blijft tot het clubcircuit.

Als songwriters zijn de twee Amerikanen aan elkaar gewaagd, maar waar The Boss zich opwierp als de archetypische blue collar rocker, schreef Murph the Surf aanvankelijk vooral over het mondaine leven in de New Yorkse kunstkringen en bleken zijn aan F. Scott Fitzgerald en Raymond Chandler refererende songs veel te literair om de grote massa aan te spreken. Na een veelbelovende start met platen als ‘Aquashow’, ‘Lost Generation’, ‘Nightlights’ en ‘Just A Story From America’ brachten conflicten met de muziekindustrie zijn carrière in een neerwaartse spiraal. Dus vestigde hij zich in Parijs en concentreerde hij zich op Europa waar hij altijd over een fanatieke aanhang had beschikt en waar hij, ook nu nog, gemiddeld honderd optredens per jaar afwerkt.

Elliott Murphy staat bekend als een bevlogen performer. In de Botanique etaleerden hij en zijn Franse begeleidingsband dan ook een soort speelplezier dat onmogelijk te faken valt. De naar ZZ Top verwijzende danspasjes in ‘Rain, Rain, Rain’, het opwindende gitaarduel in ‘Take Your Love Away’, de bruisende energie waarmee ‘Rock ‘N Roll ‘N Rock ‘N Roll’ de zaal in werd gekatapulteerd: alles wees erop dat de zanger en zijn gezellen voor het podium geboren waren. Vooral Olivier Durand, al vijftien jaar Murphy’s trouwe secondant, toonde zich een fenomeen op de snaren en eiste met zijn veelzijdige en inventieve bijdragen nadrukkelijk de aandacht op. Vooral zijn slide-solo in ‘You Don’t Need To Be More Than Yourself’ was er één om je vingers bij af te likken. Toen Durand een zangpartij voor zijn rekening moest nemen tijdens ‘Everything I Do’, oorspronkelijk een duet met Bruce Springsteen, kwam hij echter een stuk minder goed uit de verf.

Met uitzondering van ‘Jet-Lag’ en het behoedzaam voorbijschuifelende ‘Green River’ bestond de set in Brussel dit keer voornamelijk uit uptemponummers, waarin Alan Fatras ruimschoots mocht demonstreren wat voor fantastische drummer hij wel is. Het materiaal uit Murphy’s begin vorig jaar verschenen 22ste langspeler vormde de ruggengraat van het concert, maar ten behoeve van de oudere fans stonden er ook enkele vroege klassiekers op het menu. ‘You Never Know What You’re In For’ en ‘Hangin’ Out’ bruisten nog steeds van de vitaliteit en met ‘Last of the Rock Stars’, dat halverwege overging in ‘Shout’ van The Isley Brothers, bracht Elliott Murphy zijn publiek moeiteloos op het kookpunt. Zelf vonden we de vraag- en-antwoordspelletjes met de toeschouwers onderhand iets te voorspelbaar worden, maar aangezien iedereen zich prima bleek te vermaken, onthouden we ons van verdere muggenzifterij. ‘When You Start Crying’ was een voorsmaakje uit Murphy’s nieuwe cd, die tegen september wordt aangekondigd, en met een gedreven ‘Diamonds By The Yard’ bereikte de avond zijn gebruikelijke climax.

De onversterkt gespeelde Neil Young-cover ‘Rockin’ In The Free World’ was een leuk kampvuurmoment, zij het zeker niet méér dan dat, en net als de overige toegiften werd het afgevuurd met de zaallichten aan. Uit het laatste kwartier onthielden we vooral ‘On Elvis Presley’s Birthday’, een song waarmee Elliott Murphy afscheid nam van zijn dode vader, en de onweerstaanbare uitsmijter ‘Drive All Night’, die voor de gelegenheid werd gekoppeld aan de Steppenwolf-hit ‘Born To Be Wild’. De zanger raakte onderweg even het akoordenschema kwijt, maar dat mocht de pret niet drukken. Want ook al was dit lang niet het beste en meest verrassende concert dat we van Murphy al hadden meegemaakt, aangenaam en onderhoudend was het wél. Dat de man eigenlijk thuishoort op plekken als Vorst-Nationaal of het Sportpaleis, staat niet ter discussie. Maar soms is het best wel fijn dat het leven zo onrechtvaardig is.
Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Big Sky / Hangin’ Out / The Best Kiss / Jet-lag / Take That Devil Out Of Me / You Don’t Need To Be More Than Yourself / Rain Rain Rain / Take Your Love Away / You Never Know What You’re In For / Last Of The Rock Stars + Shout / Rock ‘N Roll ‘N Rock ‘N Roll / Everything I Do (Leads Me Back To You) / When You Start Crying / Diamonds By The Yard // Come On Louann / Rockin’ In The Free World / Green River / On Elvis Presley’s Birthday // Drive All Night / Born To Be Wild.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content