Op Les Nuits stelde het Britse Deptford Goth zijn diepste zielenroerselen tentoon aan al wie het horen wou. Nee, geen gothic gitaarslagen van een man uit de Londense wijk Deptford, maar experimentele synths en elektronische kwinkslagen, ontsproten aan het brein van producer Daniel Woolhouse.
DA GIG: Deptford Goth @ Botanique, Brussel op 13/05
IN EEN ZIN: Atmosferische slaapliedjes gedrenkt in synths, gebracht door de weltschmertz van Daniel Woolhouse
HOOGTEPUNTEN: ‘Feel Real’, ‘Union’, ‘Lions’, ‘Life After Defo’
DIEPTEPUNTEN: Voorprogramma Dente dat akoestische, Italiaanse nummers bracht en allesbehalve complementair was met de hoofdact
BESTE QUOTES: ‘Thank you for coming, this is a really cool place’ (Bij gebrek aan andere bindteksten)
Londen, Peckham, ergens begin 2010. Daniel Woolhouse, overdag leerkracht en ’s nachts een synth-lievende muziekproducent, besluit het over een andere boeg te gooien. Als puberende jongen versleet hij zijn eerdere jaren op de kunstschool, met een gitaar rond zijn middel en een piano aan zijn vingertoppen. Maar plots moest het anders, elektronischer, met een MacBook als nieuwbakken hulpinstrument: Woolhouse wordt Deptford Goth.
Zijn eerste wapenfeit was de single ‘Real Love Fantasy’, een ep ‘Youth II’ volgde kort daarna. Woolhouse profileerde zich meteen als de uitverkoren liefdesbaby van Bon Iver en Jamie xx. Fragiliteit verberg je het best onder een dikke laag bezwerende beats, dacht hij. Zo bewees ook zijn debuutplaat ‘Life After Defo’, dat twee maanden geleden ter wereld kwam en heel wat positieve kritieken mocht ontvangen.
Technologische meditatie
Als een bedeesde drommel betreedt Woolhouse het Museum van de Botanique, dat voor de gelegenheid werd getransformeerd tot ‘Grand Salon’. De ideale plaats om een groot uitgevallen huiskamerconcert te organiseren, zeg maar. Gitzwarte muts, gitzwarte gezichtsbeharing, gitzwarte losse t-shirt. ‘Never more will I see you in the morning/Never more will I see you in the night’, mompelt hij in het openingsnummer ‘Guts No Glory’, zonder zich een enkele keer naar het publiek te richten. Alsof Woolhouse de muziek perst uit de donkerste lagen van zijn ziel, en wij er allemaal schaamteloos getuige van mogen zijn.
Naast hem zit Rose Dagul, een Britse schone die niet te horen is op de opnames van ‘Life After Defo’, maar met haar diepe cellotonen zijn atmosferische pianosamples live bijstaat en het harmonisch kleurt. Het contrast tussen de twee is groot: links het klassieke, rechts het hedendaagse. Deptford Goth brengt dan ook tijdsgebonden muziek, iets dat recente nummers als ‘Objects Objects’, ‘Bronze Age’ en het iets oudere ‘No Man’ perfect aantonen. De technologisch gecreëerde emotie, en zijn geknipte stemgebruik doen denken aan de spectrale r&b van Holy Other en de dubstep pop van James Blake of Jamie Woon.
Schrijnende eenzaamheid
Zo’n zes nummers verder vorderden de bindteksten van complete stilte naar een stotterende ’thank you’. We horen de zaal zichzelf luidop afvragen: ‘Vanwaar toch zo verlegen? Welke zurkeltrut heeft jouw hart ongegeneerd verscheurd?’ De eenzaamheid en het ‘moeder-waarom-zijn-wij-hier’-gehalte zijn schrijnend, maar Woolhouse gaat ongestoord verder met het prevelen van zijn elektronische ballades; ‘Tell me why the love is funny/ Why the head is rolling/ Why the body is funky/ Why the colours are bleeding’.
Het cellospel van Dagul doet ondertussen nog steeds haar best om alles muzikaal open te trekken, en bij ‘Union’ wordt een eerste hoogtepunt bereikt. Alhoewel het nummer live wat van zijn kracht en grootsheid lijkt te verliezen, past het nog steeds perfect in de ambiance die Woolhouse het voorbije half uur opbouwde. Daarna volgt het ingetogen ‘Lions’ -dat een trek meeheeft van Perfume Genius’ ‘Hood’ en hoofdzakelijk bestaat uit piano en zang- en wordt naadloos overgegaan naar de elektronische engelengezangen van ‘Years’ en ‘Feel Real’, om abrupt te eindigen met ‘Bloody Lip’.
Het publiek lijkt uit een trance te zijn ontwaakt, en vraagt om een -helaas onbeantwoord- bisnummer. Het applaus bloedt dood en de teleurstelling lijkt voelbaar: een veel te korte set. Maar liever kort en krachtig dan onnodig langdradig. Een medaille voor originaliteit zal hij niet meteen krijgen, deze Deptford ‘God’, maar wij kregen toch waarvoor we gekomen waren: even de buitenwereld vergeten.
Janne Degryse
De setlist: Guts No Glory / Objects Objects / Time / Life After Defo / Particles / Bronze Age / Union / Lions / Years / Feel Real / Bloody Lip
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier