Delv!s in de ABClub: Meer ‘Sexual healing’ dan ‘What’s Going On?’

Zijn geweldige stem leverde hem al vergelijkingen op met Cee-Lo Green en Jamie Lidell. En jawel, tussen die soul- en funkgrootheden kan Delv!s best zijn mannetje staan. Eind april verschijnt eindelijk ‘No Ending’, zijn vijf tracks tellende debuut-ep. In afwachting maakte de zanger al een goede beurt in een uitverkochte ABClub.

“Are you ready to funk? Are you ready to groove?”, informeerde Delv!s, zodra hij het podium betrad. Een overbodige vraag, want het publiek had duidelijk wel zin in een feestje. Delv!s, alias Niels Delvaux, beschikte, dank zij zijn unieke stemgeluid, dan ook over een serieuze reputatie. In 2010 viel hij al op door zijn samenwerking met het Uphigh Collective, die hem alvast enkele schouderklopjes van Studio Brussel-DJ LeFtO opleverde.

Maar Delv!s doet de dingen niet overhaast: hij nam rustig de tijd om als artiest te groeien en extra live-ervaring op te doen. Iedere stap die hij zet, zet hij weloverwogen. Dat verklaart waarom hij, na enkele singles, pas volgende maand voor de pinnen komt met werk van een iets langere adem. ‘No Ending’ komt wél meteen uit bij Because, het Franse label dat ook Selah Sue haar artistieke thuishaven mag noemen. Dat is geen toeval, want Delv!s’ muziek klinkt onmiskenbaar internationaal. We mogen er dus geredelijk van uitgaan dat ’s mans eerste langspeler, zodra die er eenmaal komt, een schot in de roos zal zijn.

De zanger voelde zich in de AB duidelijk als een euh… vis in het water. Per slot van rekening was het de plek waar hij een poosje artist-in-residence was geweest en waar hij, in alle rust, aan zijn muziek had kunnen schaven. En ook al staat het niet op zijn identiteitskaart, we kunnen u wel verklappen dat Delv!s dezer dagen een pand betrekt in het hartje van Funky Town, waar hij zonder twijfel al eens geestgenoten als Nathan Ambach van Société Anonyme of Stijn tegen het loopt.

Delv!s liet zich in Brussel assisteren door een uitstekende band, met een strakke ritmesectie, twee blazers en een gekleurde backingzangeres. Zwarte muziek is voor de artiest sowieso een natuurlijke biotoop: zijn songs waren op sexy grooves geplant, al belette dat de muzikanten niet af en toe het laken naar zich toe te trekken, met een jazzy maar swingende piano-uitweiding of een opwindende slap bass-solo.

Gestroomlijnd

De muziek van Delv!s klinkt tot op zekere hoogte retro, maar ze schuwt ook de moderne elektronica niet. En hoewel ze van nature naar soul en disco overhelt, bevat ze zeker ook een uitgesproken popcomponent. De één hoorde echo’s van Justin Timberlake, de ander van Bruno Mars of Jamiroquai. Maar waar geen discussie over bestond, was zijn soepele stem, die moeiteloos de hoogste registers verkende. Tussen opener ‘Morning Light’ en afsluiter ‘Sunday Interlude’ serveerden Delv!s en zijn gevolg dus een klein uurtje songs die aangenaam tegen je middenrif opbotsten en behendig je dansspieren masseerden.

De zanger voelde zich, zo te horen, het meest op zijn gemak bij midtempo grooves. Maar zelfs al stuiterde een nummer als ‘No Ending’ een eind weg, het klonk tegelijk een beetje gestroomlijnd en afgeborsteld. Wat ons betreft, had het allemaal best nog een beetje hitsiger en zweteriger gemogen. Ook de theatrale gitaarsolo in ‘Home Again’ was niet echt onmisbaar. Even later slaagde Delv!s er dan weer wel in de toeschouwers aan het zingen te krijgen. Een prestatie, zeker in de wetenschap dat de meeste aanwezigen de songs wellicht nog nooit eerder hadden gehoord.

Een grote boodschap hoefde je van de artiest niet echt te verwachten. Naar ons gevoel stond hij alvast dichter bij ‘Sexual Healing’ dan bij ‘What’s Going On?’ Niet dat dit een reden tot kniezen was: ‘Tell Me’ en die andere single, het van radio en televisie bekende ‘Come My Way’, brachten genoeg leven in de brouwerij om van de weeromstuit naar een kinderkribbe op zoek te gaan. Delv!s droeg enkele nummers op aan “the ladies out there” en ‘Mama’, waarin zijn stemtimbre een beetje naar dat van Bill Withers neigde, was voor -u raadt het nooit- alle moeders in de zaal. Vervolgens verraste de man met een puike coverversie van ‘Ain’t Got No/I Got Life’, waarmee Nina Simone in 1968 een gigantische hit scoorde. Niettemin zocht Delv!s, zeker in het heupwiegende liedje waarin hij zelf een elektrische gitaar hanteerde, soms iets te nadrukkelijk het fluweel op.

Tics

Ook moet de soulman zich dringend van enkele tics ontdoen. Zo had hij het typisch hoge ‘Whooo’-kreetje van Michael Jackson zo grondig ingeoefend, dat hij blijkbaar niet aan de ergerlijke drang kon weerstaan het in ieder nummer meermaals te demonstreren. Voorts was het een beetje potsierlijk dat Delv!s zijn publiek voortdurend in het Engels adresseerde. Zeker toen bij navraag bleek dat zo’n tweederde van de aanwezigen, net als hij, gewoon uit het Vlaams-Brabantse Landen afkomstig was.

Na een set van een klein uurtje, toonde Delv!s nog eens zijn veelzijdigheid met een sober nummer dat mogelijk ‘Try A Little Bit Harder’ heette en dat in zijn eentje op gitaar bracht, enkel bijgestaan door de zangeres. Het publiek werd uitgewuifd met het ter plekke geïmproviseerde, a capella gebrachte ‘In the Upper Room’, dat qua vibe herinnerde aan de worksongs die de Afrikaanse slaven vroeger plachten te zingen op Amerikaanse katoenplantages.

Zeker, er vielen nog enkele schoonheidsfoutjes te noteren, maar Delv!s bleek in de AB vooral een voortreffelijke zanger te zijn, met een enorm potentieel en genoeg goede songs om de toekomst met vertrouwen tegemoet te mogen zien. Want zoals een bekend wijsgeer ooit al zei: een Delv!sje is een zoet visje.