Na een zomer van korte nachten, kloppende katers, vettig eten en talloze optredens slaat de festivalmoeheid toch wat toe. Paradoxaal genoeg biedt het Ardense festival Deep In The Woods het perfecte tegengif: pure onthaasting in de vorm van een familieweekend, maar dan met betere – welja, véél betere – muziek rond het kampvuur.
Tussen het gebladerte van Massembre, een vakantiedomein in Heer-sur-Meuse, staat vrijdagavond zo’n honderd man in lange regenjassen op elkaar gepakt. Paraplu’s lijken magneten: zelfs bij vreemden kan je schuilen. Voeten diep in de modder, kleren doorweekt. Het klinkt vervelend, maar het deert niet. Diep in het woud leer je al snel aanvaarden dat het weleens kan regenen.
Het festival is zo opgezet dat iedereen het op zijn eigen manier kan beleven.
Het ritueel van Deep In The Woods begint eigenlijk al bij de rit naar het festivalterrein in de Ardennen. Aangezien het merendeel van de duizend bezoekers Vlamingen zijn, hebben de meesten dezelfde lange trip achter de kiezen. Voorbij de taalgrens worden steden dorpen en maakt beton steeds meer plaats voor groen. Filemeldingen zijn er niet meer, wel waarschuwingsborden voor overstekende herten. Pas na een uur van bochten en eenzame straten arriveer je aan de parking en dan is het nóg een half uur wandelen door het bos vooraleer je een dozijn kraampjes en een podium ziet opdoemen. De dagelijkse sleur ben je tegen dan al compleet vergeten.
Dat is de charme van Deep In The Woods. Het festival is zo opgezet dat iedereen het op zijn eigen manier kan beleven. De enthousiastelingen onder de meter veertig kunnen terecht op een avonturenparcours, in het dierenpark, bij de imker of – aanstaande zondag – zelfs op een schuimfuif. Voor de mama’s en papa’s zijn er een aparte rustcamping en een babysitservice. Zo kan iedereen naar believen slapen, feesten en vooral: genieten.
Bepaald geen Taylor Swift
Maar de jus van een festival, die zit toch nog steeds in de muziek. En die was op de openingsdag bijzonder goed. Mauro Pawlowski (***) mocht de boel in gang trappen. De Limburgse ex-gOD, Kwaadaardige Superster en Gruppo-Aandrijver verbleef een week lang als artist in residence in een pop-uprepetitiekot hier in Massembre. In die tijd moest hij een nieuwe liveset bij elkaar sprokkelen. Uitdagend, jawel, maar Mauro zijn heeft zo z’n voordelen: hij heeft zo’n creatiedrang dat hij harde schijven vol onuitgebrachte demo’s en zelfs albums heeft liggen. Mauro’s zwakte? Hij valt blijkbaar nogal snel in slaap als hij repeteert. Al is dat eigenlijk net heel spannend: zo zijn Mauro’s optredens nooit gecalculeerd.
Maar de jus van een festival, die zit toch nog steeds in de muziek. En die was op de openingsdag bijzonder goed.
In De Morgen lichtte hij op voorhand een tipje van de sluier: hij zou een acht jaar geleden opgenomen popplaat herwerken en live brengen. Wie Mauro een beetje kent, wist dat hij maar beter geen Taylor Swift moest verwachten. Terecht, zo bleek toen Mauro op zijn eentje het podium betrad.
Het tweede nummer begon met een motorische krautrockgroove, kreeg enkele new wave-accenten en mondde uit in een aanstekelijk refrein. Totdat de song abrupt eindigde. ‘Waarom stopt-ie nu, het was net zo mooi!’, klaagde onze buurman. Tja, Mauro, hij laat geen kans schieten om ons eraan te herinneren dat niets blijft duren.
Mauro bleef verrassen. In lied vijf vond hij er niets beter op dan héél langzaam en intens te kreunen. Op het eind van de set schreeuwde hij dan weer als Roger Daltrey van The Who. Het was onvoorspelbaar, ontwapenend, aanstekelijk. Al zijn we daar misschien niet langer onpartijdig over, we zweren namelijk dat Mauro naar ons wees toen hij zong: ‘I want love from a generous person like you.’ Hé, we zijn ook maar mensen.
Kleine songs, grote impact
Next up: Waxahatchee (****). De vijf bandleden en de heerlijke overdaad aan gitaren verborgen dat Waxahatchee eigenlijk het project van een singer-songwriter is: Katie Crutchfield uit Alabama. Een fenomenale liedschrijfster die luide, wazige gitaren boven een ukelele verkiest om haar hart bloot te leggen.
Het leverde al vier uitstekende platen – liefhebbers van Courtney Barnett of Sleater-Kinney openen nu best hun Spotify – en een ijzersterke liveshow op. Oudjes Coast To Coast en Peace And Quiet gingen er gisteren vlotjes in: kleine songs met een grote impact. Robert Smith zou trots zijn op de door donkere synths gezegende single Hear You, terwijl Silver net klonk als een septemberbriesje.
Maakte het optreden af: de samenzang tussen Katie en haar tweelingzus Allison Crutchfield. Katie kon natuurlijk geen geschiktere achtergrondzangeres kiezen, zeker aangezien Allison met haar debuut Tourist In This Town dit voorjaar bewees dat ze ook op zichzelf haar mannetje kan staan. ‘I look to myself through my sister’s eyes,’ zongen ze in het akoestische wiegenlied Sparks Fly. Magisch.
Een stem zo heet als cayennepeper
En dan kwam het kantelpunt. Headliner Curtis Harding (***) bestormde het podium met een zonnebril op: een middelvinger naar de aanhoudende regen. ‘Het weer is fucking prachtig,’ riep hij en hij deed daarna alles in zijn macht om dat waar te maken. De band speelde gretig, gitaren fonkelden als die van Nile Rodgers, synthesizers verspreidden onversneden feelgood-vibes en Harding zong met zijn feilloze zo-heet-als-cayennepeperstem. En ja hoor, na een dik half uur was iedereen ervan overtuigd dat het dertig graden was. Het dreef de een tot dansen, de ander tot joelen.
En ja hoor, na een dik half uur was iedereen ervan overtuigd dat het dertig graden was.
De Amerikaan schakelde van soul – zowel Shuggie Otis als Otis Redding – naar blues – een flinke scheut Howlin’ Wolf – en terug. De hoogtepunten? Keep On Shining en nieuwe single Wednesday Morning Atonement. Die laatste klonk als de soulvolle jonge kleinzoon van Daydream van onze eigenste The Wallace Collection. We kunnen nog steeds moeilijk geloven dat Harding níét naar Curtis Mayfield vernoemd is.
De vlam schoot in de pan. Zelfs na twee bisnummers bleef het publiek om meer vragen. En dan werd het feest verlegd naar Étang, een idyllisch plekje aan een meer waar de regen een modderpoel van gemaakt had. De perfecte locatie om tot een gat in de nacht te dansen op sets van dj’s met namen als Satan en Best Friend Forever. En hé, voor zaterdag beloven ze beter weer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
