Na een lange hiaat tussen 2004 en 2009 staat de carrière van Das Pop weer helemaal op de rails. Zopas bracht de Gentse groep met ‘The Game’ haar vierde langspeler uit en die kwam ze, tot groot jolijt van de gillende schoolmeisjes op de eerste rijen, live voorstellen in een volle AB.
DA GIG: Das Pop in AB, Brussel op 15/4.
IN EEN ZIN: Das Pop speelde een gedreven powerpopset die bij het publiek in zeer goede aarde viel, maar ons door de opeenvolging van ups en downs toch wat teleurgesteld achterliet.
HOOGTEPUNTEN: ‘The Game’, ‘Flowers in the Dirt’ ‘Wings’, ‘Never Get Enough’.
DIEPTEPUNTEN: ‘You’ (mooi nummer, maar geheel in de prak gespeeld), ‘Skip the Rope’, ‘Wronging The Rights’…
BESTE QUOTE van Bent Van Looy: “Naar het schijnt is de lente in het land. Is dat niet leuk? Zelf hebben we er nog niets van gemerkt, want wij hebben nooit vakantie. We hebben zelfs geen huisdieren. Doordat we voortdurend aan het werk zijn, zouden die toch maar doodgaan.”
‘The Game’ werd ingeblikt in Stockholm en New Jersey, de hoes werd ontworpen door de Brit Matt Maitland (zie ook Basement Jaxx) en voor de spraakmakende videoclip bij het titelnummer werd Will Sweeney opgetrommeld. Aan internationale ambitie heeft het Das Pop nooit ontbroken. Aan het talent om dartele popliedjes te verzinnen evenmin. De groep dompelt zich schaamteloos onder in de seventies en eighties en flirt behaaglijk met foute M.O.R.-invloeden. Nu eens leidt dat tot charmante, ingenieus geconstrueerde deuntjes die tegelijk modern en retro aandoen, dan weer tot tenenkrommende kitsch. Vooral zanger-toetsenman Bent Van Looy, sinds zijn deelname aan een populaire tv-quiz uitgegroeid tot een heuse BV, balanceert graag op het randje van de Goede Smaak. Dat snorretje! Die veel te korte broeken! Maar hey, we hebben altijd al een boon gehad voor muzikanten die precies doen waar ze zin in hebben en daar zichtbaar lol aan beleven. Je kunt het een groep die zich Das Pop noemt bezwaarlijk kwalijk nemen dat ze voor pretentieloos entertainment kiest. Wie daarvoor naar de AB was afgezakt, kwam dan ook ruimschoots aan zijn trekken.
Laserbelichting, een backdrop met palmbomen, een lichtbalk boven het podium met de groepsnaam erop: Das Pop leek vastbesloten een feestje te bouwen en legde daartoe een fikse dosis tongue-in-cheek-humor aan de dag. Zo oogden de groepsleden, met uitzondering van drummer Matt Eccles, alsof ze recht uit een stripalbum van Hergé kwamen gestapt. Gitarist Reinhard Vanbergen, in rokkostuum en met talibanbaard, bassist Niek Meul met zijn matrozenpet: ze hadden perfect als tegenspelers kunnen figureren in een avontuur waar zanger Bent Van Looy zich de klare lijn van Kuifje aanmat.
De set stond overwegend in het teken van de nieuwe cd en het was opvallend met hoeveel appetijt en gedrevenheid Das Pop op het podium stond. Zijn even energieke als stuiterende powerpopaanpak werkte de toeschouwers dan ook letterlijk op de heupen. Het begon veelbelovend met het geniale gitaarloopje van ‘The Game’, een snedig ‘A Kiss Is Not A Crime’ en een aanstekelijk ‘Underground’, dat een Motownbeat en synthetische discostrijkers combineerde met een Van Halen-achtige gitaarsolo. De sierlijke piano uit ‘Flowers in the Dirt’ herinnerde zowaar zelfs aan The Beatles. Toch wist de rechttoe rechtaan aanpak van het kwartet niet altijd te overtuigen. Zo ging ‘You’ totaal de vernieling in omdat het drie keer sneller werd gespeeld dan de plaatversie, deed het kermissfeertje ‘Skip the Rope’, met Vanbergen op autoharp, ons aan Gilbert O’Sullivan denken, had ‘Wronging the Rights’ van, godbetert, Soulsister kunnen zijn en hoorden we in ‘Girl Wolf’ iets te nadrukkelijk ‘My Sharona’ van The Knack doorklinken. De aanstekelijke drive van ‘I Me Mine’, met Van Looy aan de drums, werd dan weer genekt door de weinig alerte zaalmixer.
Naar de geestdriftige reacties van het publiek te oordelen, nam niemand daar echter aanstoot aan en naar het einde toe kreeg Das Pop de hele zaal zelfs luidkeels aan het zingen. Dat Van Looy het soms moeilijk had met de lagere vocale registers, bleek toen hij zich, als eerste bis, in zijn eentje aan de Elton John-achtige pianoballad ‘Thunder’ vergaloppeerde. Op de sprankelende finale, met ‘Never Get Enough’ en het met mandoline versierde ‘Feelgood Factors’, viel echter weinig af te dingen. Het was feestelijk entertainment, dat als aanloop naar het weekend zijn effect niet miste. Dat Das Pop ons op geen enkel moment ook emotioneel wist te raken, zal door de fans dus wel als detailkritiek worden afgedaan.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: The Game / Underground / A Kiss Is Not A Crime / Gold / Girl Wolf / Flowers In The Dirt / You / Wronging The Rights / ? / I Me Mine / Skip The Rope / Wings / Yesterday // The Thunder / Fair Weather Friends / Never Get Enough // Feelgood Factors.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier