Het waren vooral de diehardfans die enthousiast meekweelden wanneer Adam Duritz zijn microfoon de lucht in stak. De rest van het publiek werd niet warm of koud van de monotone rit door het oeuvre van Counting Crows.
DA GIG: Counting Crows in Lotto Arena, Antwerpen op 17/04
IN EEN ZIN: Hoewel er een aantal opflakkeringen waren die het publiek duidelijk kon smaken, schreed het twee uur durende concert met trage passen voort.
HOOGTEPUNTEN: ‘A Long December’, ‘Mrs. Potter’s Lullaby’ en ‘Hanginaround’
DIEPTEPUNTEN: ‘Recovering The Satellites’
BESTE QUOTE: “I think I forgot to talk to y’ all. We had a lot of songs to play.”
Na een periode van relatieve radiostilte – want laat ons eerlijk zijn, het hoogtepunt van de Counting Crows ligt al meer dan tien jaar achter ons – kwam de rockband uit Berkeley vorig jaar op de proppen met een nieuw album. Op ‘Underwater Sunshine (Or What We Did In Our Summer Vacation)’ verzamelden ze hun interpretatie van een aantal bekende en minder bekende songs. Hoewel een coverplaat meestal niet veel spectaculairs voorspelt, maakte de nummerkeuze hier een pak goed. Toch waren critici verdeeld over de nieuwe van Counting Crows. Woensdagavond deed zich in de Lotto Arena een gelijkaardig fenomeen voor: het publiek wist niet goed wat ervan te maken.
Blonde folkbabe
Het was ondertussen al een tijd geleden dat de Counting Crows nog eens onze richting uitkwamen. Ze gingen in Amerika al op tournee met hun zesde album en breien daar nu een Europees staartje aan. Adam Duritz, die zijn hoofdhuid nog steeds kwelt met zijn eeuwige dreadlocks, bracht de Engelse Lucy Rose mee om het publiek op te warmen. De blonde folkbabe toonde zich de revelatie van de avond en kon op verbazend veel bijval van het publiek rekenen. De middle-aged rockers in het gezelschap lieten hun pinten zelfs voor wat ze waren en hadden enkel oog voor de feeërieke muze op het podium.
Na een pauze van een half uur zetten de Counting Crows eindelijk hun eerste noten in. De show kwam moeilijk op gang en de live-versie van ‘Untitled (Love Song)’, een cover van de indie/folk-rockband The Romany Rye, was even flauw als de moppen van HT&D. De groep weet perfect de nummers van andere artiesten naar hun eigen hand te zetten, maar live liep het stroef. ‘Mrs. Potter’s Lullaby’ bracht daar verandering in en het publiek was blij een herkenningspunt te vinden. De echte fans kweelden lustig mee met Duritz en het optreden kreeg opeens een positieve vibe.
Knikkebollend naar dromenland
Charlie Gillingham zorgde met zijn accordeon voor een welkome afwisseling en even leek de sfeer definitief te keren. Wanneer de frontman echter ‘Recovering The Satellites’ inzette, stortte het vrolijke kaartenhuisje in elkaar. Het nummer is nochtans een van de betere uit hun repertoire, maar de magie ging verloren in de monotone massa van songs die allemaal op dezelfde manier gebracht werden. Op een aantal uitzonderingen na zat het energieniveau elke keer ongeveer op dezelfde hoogte.
Het concert kabbelde op hetzelfde elan verder en zorgde voor niet veel meer dan af en toe wat heupgewieg. Volledig losgehen na een lange werkdag lukte niet, maar om ingetogen te genieten van de prachtige nasale klanken van Adam Duritz, zat de sfeer dan ook weer niet goed. Het was een luisterconcert, maar dan eentje dat er niet in slaagde de ziel te beroeren. Bij sommigen leken de Counting Crows zelfs helemaal niets te beroeren. Als mensen knikkebollend naar dromenland vertrekken op een rockconcert, dan is dat niet meteen een goed teken.
Laatste stuiptrekking
Na de klassieker ‘Big Yellow Taxi’, gebracht zonder Vanessa Carlton – thank God -leek het tij opnieuw te keren. En jawel, Duritz nam plaats achter zijn piano voor een intieme en uitgebreide versie van ‘A Long December’, veruit de beste performance van de avond. Eindelijk kwam de passie waarmee de Counting Crows op het podium staan – want die is er zonder twijfel – over op het publiek. Less is more, en dat was op deze ontbeende versie van hun tweede single zeker van toepassing.
Verrassend genoeg eindigde het optreden sterk met ‘Raining In Baltimore’, het meer uptempo bisnummer ‘Hanginaround’ en de volledig Engelse versie van ‘Holiday in Spain’. Het nummer is oorspronkelijk immers een samenwerking met de Zeeuwse groep BLØF en heeft afwisselend Nederlands en Engelse passages. Het publiek werd wakker en hier en daar kregen mensen een laatste stuiptrekking. Helaas waren de laatste vijf nummers zoals goedmaakseks: bevredigend, maar niet genoeg om de avond nog te redden.
Veel songs van Counting Crows zijn zeker te smaken, maar een concert dat twee uur lang doorgaat met een minimale vorm van interactie – Duritz wilde zo veel mogelijk spelen en liet de praatjes achterwege – is geen pretje. “Overdaad schaadt” is niet voor niets een belangrijke levensles.
DE SETLIST: Sullivan Street / Untitled (Love Song) / Mrs. Potter’s Lullaby / Omaha / Recovering The Satellites / Speedway / Catapult / New Frontier / Round Here / Like Teenage Gravity / Meet On The Ledge / Time And Time Again / Le Ballet D’or / Big Yellow Taxi / Goodnight LA / A Long December / Ooh La La / Rain King / Raining In Baltimore // Hanginaround / Holiday In Spain
Charlotte Schreurs
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier