Vorig jaar werd Dan Snaith, alias Caribou, alom gelauwerd om zijn cd ‘Swim’, waarop hij verscheidene vormen van elektronische dansmuziek ingenieus met elkaar combineerde. In Gent gaf hij een uniek maar niet altijd even spannnend concert met het Caribou Vibration Ensemble.
DA GIG: Caribou Vibration Ensemble in Vooruit, Gent op 8/12.
IN EEN ZIN: Met de hulp van een elfkoppige band stopte Dan Snaith zijn recenste Caribousongs in een XL-kleedje dat hen de ene keer al beeldiger stond dan de andere.
HOOGTEPUNTEN: ‘Hannibal’, ‘Bowl’, ‘Leave House’, ‘Barnowl’.
DIEPTEPUNTEN: geen, al bleek Dan Snaith een ondermaatse zanger te zijn en dreigden sommige nummers, door de overdaad aan details, wel eens in ademnood te raken.
BESTE QUOTE: Er werd op het podium volstrekt niets gezegd dat het herhalen waard is.
Snaith, een Canadees die dezer dagen in Londen woont, is begaafd op meer dan één gebied. Hij is niet alleen doctor in de wiskunde, maar haalde de jongste tien jaar ook met zijn muziek de ene prestigieuze onderscheiding na de andere binnen. De man geeft blijk van een verbluffende stilistische veelzijdigheid: zoals vlinders van de ene bloem naar de andere fladderen, springt hij achteloos van krautrock naar psychedelische pop en van deep house naar minimal techno. Tot 2003 opereerde hij als Manitoba; tegenwoordig verdeelt hij zijn tijd tussen Daphni en Caribou, een band waarmee hij tot dusver vier puike, onderling erg verschillende studio-cd’s opnam.
In 2009 stelde Dan Snaith, speciaal voor All Tomorrow’s Parties in New York, een vijftienkoppige big band samen, waarmee hij een achttal nummers uit cd’s als ‘Up In Flames’, ‘The Milk of Human Kindness’ en ‘Andorra’ in een nieuw jasje stopte. Die bezetting ging slechts twee concerten mee, maar leverde wél een liveplaat op. Aangezien Snaith deze maand curator is van ATP in het Britse Minehead, heeft hij nu, als aanloop naar zijn optreden daar, een afgeslankte versie van zijn Caribou Vibration Ensemble opgetrommeld, voor een Europese minitournee die slechts drie concerten omvat. Eén ervan vond plaats in Vooruit en het exclusiviteitsgehalte van dat evenement volstond ruimschoots om de zaal bomvol te krijgen.
Meneer Caribou stond dit keer met een elfkoppige ‘supergroep’ op het podium. Daarin herkenden we onder meer een blazersectie, aangevoerd door Marshall Allen van The Sun Ra Arkestra, Kieran Hebden (beter bekend als Four Tet) op elektronica, James Holden op synth, John Schmersal van ENON op gitaar, twee drummers en Dan Snaith zelf op keyboards, percussie en gitaar. De set was inmiddels ingrijpend veranderd: de nadruk lag nu op materiaal uit ‘Swim’ en vanaf de intro van ‘Hannibal’ werd meteen duidelijk dat de muzikanten niet vies waren van uitgesponnen jams.
Hebden bediende een reeks machines die, qua uitzicht, herinnerden aan de stuurcabine van het ruimteschip uit ‘Star Trek’ en op de kopers na, die naar het einde toe een soort dodenmars bliezen, kwam de band gedreven en zinnenprikkelend uit de hoek. ‘Bowl’ zwom, met zijn metalige percussieklanken en zuigende ritmiek, in het vaarwater van LCD Soundsystem. Tijdens de daarop volgende improvisatie werden ook flarden punkfunk en atonale free-jazz in de strijd gegooid. ‘Virgo 4’, dat als een hogesnelheidstrein de zaal in raasde, stond geheel in het teken van vervormde zangpartijen, wahwahgitaren en pulserende baslijnen, terwijl ‘Leave House’ dubby begon maar snel evolueerde naar dansbare pop.
Jammer genoeg bleek Snaith op het podium een ondermaatse, weinig charismatische zanger te zijn. Slecht nieuws voor ‘Odessa’, op ‘Swim’ een bijzonder knap nummer, maar in Gent zo los uit de pols gespeeld dat het de strakheid van de plaatversie miste. Er zaten, godbetert, zelfs drum- en dwarsfluitsolo’s in. Het zes jaar oude ‘Barnowl’, waarin de opper-Caribou loos ging op de snaren, werd aanvankelijk ontsierd door richtingloze blieps. Zodra de groep echter de juiste groove te pakken kreeg, serveerde ze een van NEU! geleende, tranceverwekkende motorik beat die door de blazers steevast van de juiste accenten werd voorzien. ‘Sun’, onderworpen aan een elastiekbehandeling van ruim een kwartier, diende zich aan als een relaxte danskraker, maar mondde uiteindelijk uit in een explosieve elektrojam die de ravers in het publiek prompt aan het likkebaarden kreeg.
Na amper een uur hield het Caribou Vibration Ensemble het al voor bekeken. En hoewel de set zeker zijn opwindende momenten had, knaagde achteraf toch het gevoel dat Snaiths bigbandformule slechts een gimmick was die weinig wezenlijks aan de muziek toevoegde. Bovendien dreigden de nummers, door de veelheid aan details, regelmatig in ademnood te komen. We hadden ons de Caribou XL-verpakking vooraf toch net iets spectaculairer voorgesteld.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Hannibal / Bowls / Tot dusver onbekende nieuwe song / Virgo 4 / Leave House / Improvisatie / Barnowl / Odessa / Sun.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier