Bryan Ferry @ AB: Op pantoffels van een duur merk

© Yvo Zels

Elegantie en verfijning zijn in de carrière van Bryan Ferry altijd sleutelwoorden geweest. Sinds de kunstzinnige frontman van Roxy Music zich aan zijn working class-achtergond wist te ontworstelen, schopte hij het tot stijlicoon. In de AB bleek dat imago echter stilaan barsten te vertonen.

DA GIG: Bryan Ferry in AB, Brussel op 29/9.

IN EEN ZIN: Ferry klonk vermoeid, er schortte wat aan de dynamiek en de opbouw van zijn set en zijn begeleiders gaven vooral aan dat je uit bekwame huurlingen niet noodzakelijk een echte groep destilleert.

HOOGTEPUNTEN: ‘Don’t Think Twice, It’s Alright’, ‘Smoke Gets In Your Eyes’, ‘Tara’, ‘Love Is The Drug’…

DIEPTEPUNTEN: De vele keren waarop de zanger door zijn songs leek te slaapwandelen.

QUOTE: Zat u nog te wachten op de mededeling dat Bryan Ferry blij was nog eens in de Ancienne Belgique te staan?

Eigenlijk had het concert al in december vorig jaar doorgang moeten vinden, maar omdat de zanger toen met gezondheidsproblemen kampte, werd het noodgedwongen uitgesteld. Oorspronkelijk maakte het optreden deel uit van de promotournee voor zijn veertiende soloplaat ‘Avonmore’, waarop Bryan Ferry nadrukkelijk verwees naar de sound van eightiesklassiekers als ‘Fresh + Blood’ en ‘Avalon’: in reverb gedrenkte gitaren, een smeulende sax, een vloeibare groove en een gladgepolijste productie. Ferry staat bekend om zijn raffinement en goede smaak en ook in Brussel oogde hij weer als een keurig in het pak gehesen dandy. Ondanks zijn gevorderde leeftijd -hij is zeventig intussen- beschikt de man nog steeds over looks waar, zo laten we ons vertellen, menig vrouwenhart een tikje sneller van gaat slaan.

In de AB kreeg de artiest rugdekking van niet minder dan zeven muzikanten en een driekoppig koortje, maar uit zijn jongste langspeler waren op de setlist nog slechts drie nummers overgebleven. Dat leidde tot beschaafde ambient funksongs zoals ‘You Drive Me Wild’ en het door een wiebelende bas en soulvolle vraag- en antwoordzang voorgestuwde ‘One Night Stand’. Meer dan de helft van het concert werd ingenomen door classics uit Bryan Ferry’s periode met Roxy Music, één van de interessantste artrockbands die tijdens de seventies het licht zagen. ‘Ladytron’ passeerde bijvoorbeeld al tijdens het eerste kwartier de revue. Voorts stofte de zanger enkele parels uit zijn solocarrière af en serveerde hij, naar aloude gewoonte, een handvol covers.

Kop van Jut

Het radiovriendelijke ‘Slave to Love’ klonk alsof het over hemzelf ging. En jawel, na zijn turbulente relaties met Amanda Lear, Jerry Hall, Lucy Helmore (de moeder van zijn drie kinderen), de 35-jaar jongere Katie Turner en zijn kortstondige huwelijk met Amanda Sheppard, de ex-vriendin van één van zijn zoons (!), mag Ferry gerust als een ervaringsdeskundige ter zake worden beschouwd. Ook ‘Bête Noire’, dat door violiste Lucy Wilkins van een portie zigeunermelancholie werd voorzien, leek hem recht uit het leven gegrepen: sinds de Brit in een interview zijn steun betuigde aan de conservatieve Britse premier David Cameron en het verbod op de vossenjacht ‘belachelijk’ noemde, was hij in de pers al meerdere keren kop van Jut.

Bryan Ferry heeft tijdens zijn lange carrière al heel wat nummers van Bob Dylan vertolkt. In de AB kwam hij op de proppen met een ‘ontfolkte’ want behoedzaam gecroonde versie van ‘Bob Dylan’s Dream’, al hoorde je in de verte nog The Band doorklinken en soleerde de zanger knap op harmonica. Nog beter was het sobere, enkel op piano begeleide ‘Don’t Think Twice, It’s Alright’. Ook een opgepoetste standard als ‘Smoke Gets In Your Eyes’ ging Ferry prima af. Het nummer werd van rokerige saxofoonfrasen voorzien door de Australische Jorja Chalmers, een lust voor oog en oor en een dame die, als het geheime wapen van de band, haar stempel op de hele avond zou drukken. Ook zij kon echter niet beletten dat af en toe de saaiheid toesloeg. Zulks was bijvoorbeeld het geval in het langzaam voortschrijdende ‘Zamba’, waarvoor Ferry aan de piano ging zitten, maar dat onaf en contourloos overkwam, en in ‘Stronger Through The Years’, dat meer sfeer dan song was en zijn titel dus helaas niet waarmaakte.

Ironisch genoeg viel één van de hoogtepunten te noteren toen Bryan Ferry zelf níet op het podium stond. Het instrumentale ‘Tara’ -één van de vier fragmenten uit ‘Avalalon’- was een fraai stuk kamermuziek waarvan het thema werd geïntroduceerd door een sopraansax en achtereenvolgens werd overgenomen en uitgediept door een piano, akoestische gitaar en viool. Maar er zouden nog méér klassiekers uit het Roxy-songbook volgen. ‘Take A Chance With Me’, versierd met gitaren die, qua sound, naar David Gilmour van Pink Floyd verwezen, woog zo licht als een opwaaiend mussenveertje. ‘If There Is Something’ was dan weer van al zijn oorspronkelijke scherpte ontdaan en dat leidde tot de jammerlijke vaststelling dat je uit een schare degelijke huurlingen niet noodzakelijk een echte groep destilleert. Het gezelschap op het podium had iets van een coverband die er maar niet in slaagde de ziel van de songs te vatten. Enkel de reeds vermelde Chalmers wist op tijd en stond enige saxuele opwinding te veroorzaken.

Angeltjes verwijderd

Bryan Ferry slaapwandelde dus door ‘More Than This’ en schuifelde tijdens ‘Avalon’ voorbij op pantoffels van een duur merk. Pas nadat hij zijn muzikanten had voorgesteld, kantelde het concert in de juiste richting, dank zij de dansbare groove van ‘Love Is The Drug’. Plots leken Ferry en zijn gevolg uit een lang winterslaap te ontwaken en voelde ook het publiek, dat voordien vooral beleefd had geapplaudisseerd, zich eindelijk echt betrokken. Ook op ‘Virginia Plain’ en ‘Do the Strand’ viel nauwelijks iets af te dingen, al waren de angeltjes vakkundig uit de songs verwijderd en werd keurig binnen de lijntjes gekleurd, terwijl de originelen destijds toch echt wel uit de band sprongen.

Tijdens de bissen kreeg Ferry alsnog zin in een feestje en stortte hij zich op Wilbur Harrisons ‘Let’s Stick Together’. Maar net in de uptemponummers klonk de zanger vermoeid en ontbeerde zijn stem de kracht en de trefzekerheid van weleer. De toeschouwers waren echter al blij met het herkenningseffect en wiegden dapper mee op het van John Lennon geleende ‘Jealous Guy’. Uitsmijter ‘Editions of You’ had een bom kunnen zijn, alleen siste het in de AB als een voetzoeker die te lang in een vochtige kelder had gelegen. Ondergetekende had van Bryan Ferry tot dusver enkel fantastische concerten meegemaakt, maar dit keer ontbrak het de man aan bevlogenheid en dynamiek. Een artiest die zoveel geweldige muziek heeft gemaakt en dertig miljoen platen heeft verkocht, verdient ons aller respect. Maar we weten nu wel zeker: het verleden komt nooit meer terug.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Avonmore / Driving Me Wild / Slave To Love / Ladytron / Bob Dylan’s Dream / Don’t Think Twice, It’s Alright / Smoke Gets In Your Eyes / Bête Noire / Zamba / Stronger Through The Years / Tara / Take A Chance With Me / One Night Stand / If There Is Something / More Than This / Avalon / Love Is The Drug / Virginia Plain / Do The Strand // Let’s Stick Together / Jealous Guy / Editions Of You.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content