Voor een uitverkochte Ancienne Belgique laveerde Brihang tussen woordensmid en volksheld. Dat hij af en toe bijna uit de bocht ging, deerde niemand.
‘Wie is er hier allemaal van West-Vlaanderen?’ vroeg Brihang halverwege zijn concert. Driekwart van de handen de lucht in. Meteen was zijn show in de AB een dubbele thuismatch: de jonge rapper uit Knokke-Heist woont sinds kort in Schaarbeek en kon dus op zijn dooie gemakje naar zijn dagtaak wandelen. Het is zowat het enige wat hij nog op een gezellig tempo kan doen sinds Steentje, de eerste single van zijn verse plaat Casco die zich in ijltempo ontpopte tot de beste West-Vlaamse poging tot volkshymne sinds Min moatn van Flip Kowlier.
Niet verwonderlijk dus dat Ikraaan, labelgenote van Brihang bij het fijne Fake Records, weinig moeite had om ons op te warmen. De Mechelse maakt zinnenprikkelende r&b met peperkoeken wijsheden over leven, lief en leed in het Nederlands en werpt zich daarmee op als, nooit gedacht dat we dit zouden schrijven, het nichtje van FKA Twigs en Liliane Saint-Pierre. Qua presence loopt Ikraaan nog een pak achter op die twee diva’s, maar het potentieel is er, bewees ze met een krachtige versie van Ontspoord.
Dat het hitpotentieel er bij Brihang is, is zo helder als Noordzeewater dat een retourtje zuiveringsstation heeft gemaakt. De rapper gooide met single Oelala, door de eerste rijen luid meegerapt, al vroeg in de set een troefkaart op tafel. Het telefoongesprekje op het einde, waarin hij bij De Morgen zogezegd een viersterrenrecensie probeerde te bestellen, werd er op het podium eentje over een volle, uitverkochte AB. Weer een puntje gescoord, zag je Brihang denken.
Soms hoor je dat hij heeft moeten sleuren aan zijn woorden en rijmschema’s, maar net daardoor komen zijn beste zinnen nog harder binnen.
‘Nu zitten we in de eerste bindtekst’, grijnsde hij wat later. ‘Soms lukt die en soms niet.’ Waarna hij zich met veel flair in het volgende nummer hakkelde. Uiteraard weten we niet zeker of dat verbale gestruikel gespeeld was of niet. We geloven alleszins graag dat de show was opgebouwd rond de tegenstelling tussen Boudy Verleye, de woordensmid die soms niet weet wat te doen op dat grote podium, en Brihang, de volksheld die in nummers als Ver weg als een stadionrocker in het tegenlicht gaat staan en zijn onzekerheden laat verdrinken in echo’s.
Al kreeg Brihang niet alles weggepoetst. De eerste twee lijnen van Pasgeboren+ hoorden we niet omdat de microfoon niet aanstond. De overgang van Rommel naar Binnenkant liep mis. Maar ook in die imperfecties – iets kizzigs, zeggen de West-Vlamingen – zit schoonheid. Zelfs als het niet klopt, klopt het bij Brihang toch.
Dat geldt ook voor zijn teksten. Soms hoor je dat hij heeft moeten sleuren aan zijn woorden en rijmschema’s, maar net daardoor komen zijn beste zinnen nog harder binnen. ‘Want een wonde langs de binnenkant, hoe geneest dat? / Want daar kun je toch niet zomaar op de wonde blazen’: dat wil je toch op een tegeltje laten kalken? ‘Ik rap niet op de maat maar op mijn ziel’: het had evengoed van Kate Tempest kunnen komen, mocht ze Katrien Storme hebben geheten en niet in Westminster, maar in Knokke geboren zijn.
Op het einde won het showbeest het definitief van de slaapkamerdichter. Kleine dagen, vijf jaar geleden geschreven na de show die hij als winnaar van De Nieuwe Lichting op Pukkelpop mocht spelen, werd meegebruld als een metalanthem, Morsen dreef op een smeuïge soulgroove en voor Wieder trok hij zowaar het publiek in. En dan moest Steentje nog komen. Met zijn twee voeten in een betonblok liet Brihang zich op een pallet naar boven hijsen en joeg hij de AB meteen naar dezelfde hoogte. Zijn bisnummer werkte hij af vanop een trapladder in het midden van de zaal, aangestaard door honderden gsm-camera’s. Een huis-, tuin- en keukenster, die in Brussel een straffe en voldragen, maar heel af en toe een onvolmaakte show neerzette. Maar kom: wie zonder zonde is, werpe het eerste steentje.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
