Bob Mould @ Het Depot: Overlever van vele veldslagen

Met Bob Mould mocht het Leuvense Depot nog eens een levende legende verwelkomen. Tijdens zijn vlijmscherpe gitaarrockset bladerde de 54-jarige punkveteraan zelfs door het verzamelde werk van de bands waarmee hij tijdens de eighties en nineties geschiedenis schreef: Hüsker Dü en Sugar.

Veertigers en vijftigers die als wildebrassen voor het podium op en neer staan te springen alsof er weer adolescentenbloed door hun aderen stroomt: het is een tafereel dat je niet alle dagen ziet. Maar wie tijdens de donkere Reaganjaren ooit de platen van Hüsker Dü op maximumvolume door zijn slaapkamer liet knallen, heeft niet veel nodig om het gevoel van opwinding, dat ermee gepaard ging, terug te halen. Het trio uit Minneapolis sloeg destijds een brug tussen furieuze hardcore en melodieuze gitaarpop en effende zo de weg voor bands als de Pixies, Nirvana en de Foo Fighters. Zelf wist het dat pionierswerk echter nooit echt te verzilveren. Pas in de slipstream van de grunge, een beweging die hij zelf had geïnspireerd, veroverde zanger-gitarist Bob Mould alsnog een plekje in de schijnwerpers met Sugar, dat met ‘Copper Blue’ één van de klassiekers van de jaren negentig in vinyl beitelde.

Mould bleef daarna ook in zijn eentje actief, al raakte hij, tussen zijn experimenten met powerfolk en dansbare elektronica, wel eens zijn gevoel voor richting kwijt. Een kwarteeuw na zijn solodebuut ‘Workbook’ bracht hij dit jaar al de elfde plaat uit die zijn naam draagt en op ‘Beauty and Ruin’ lijkt hij, net als op voorganger ‘Silver Age’ uit 2012, eindelijk vrede te sluiten met zijn verleden. Dat merk je ook aan de hoes, die tijdens het concert in Leuven als backdrop werd gebuikt en waarop de jonge en de oudere Mould broederlijk naast elkaar staan. Het is alsof de artiest er zich nu pas bij neer heeft gelegd dat hij nu eenmaal de som is van al zijn ervaringen.

‘Beauty and Ruin’ is dus een ‘back to basics’-plaat, die een creatieve wedergeboorte inluidt. De songs zijn de samenvatting van een jaar uit Bob Moulds leven, dat begon met de dood van zijn vader, een gewelddadige alcoholicus met wie hij een moeizame relatie had. In zijn songs schetst de zanger niet alleen het proces waarin gemis plaats maakt voor aanvaarding, maar staat hij ook stil bij zijn eigen sterfelijkheid. Ieder nummer is een snapshot van een fase uit zijn bestaan.

Uppercuts

Ook vandaag klinkt de inmiddels naar San Francisco verkaste Mould nog altijd ‘pissed off’. Toch slaagt de overlever van vele veldslagen er eindelijk weer in zijn razernij in energie en vitaliteit om te zetten. Samen met drummer Jon Wuster (bekend van Superchunk) en bassist Jason Narducy (Verbow), weet hij de even gebalde als intense prikkeldraadsound uit de vroegste dagen van zijn carrière eindelijk weer tot leven te wekken. Het concert in Leuven begon alvast met enkele voltreffers. Via ‘Flip Your Wig’ en ‘Hate Paper Doll’, twee publieksfavorieten uit de Hüsker Dü-periode, en het van Sugar geleende ‘Hoover Dam’ zette het powertrio de toon voor de rest van de vond: twee- à drieminutensongs, gespeeld op het scherp van de snee en naadloos aan elkaar geregen, zodat het publiek geen enkele adempauze werd gegund.

Bob Mould verkende al spelend alle hoeken van het podium en deelde muzikale uppercuts uit, zoals het tussen sixties punk en garagerock zwalkende ‘Star Machine’ en het naar The Byrds op een krachtvoerdieet verwijzende ‘The Descent’ (allebei uit ‘Silver Age’). Uiteraard plukte de groep ook met een zekere regelmaat nummers uit ‘Beauty and Ruin’, zoals het catchy ‘I Don’t Love You Anymore’, de bruisende powerpop van ‘Fire in the City’ en het doorvoelde ‘The War’. Mould en zijn gezellen lieten zich nooit afleiden door grillige zijpaadjes, maar speelden overrompelend strak en rechttoe rechtaan. Daarbij leken ze slechts twee tempo’s te beheersen: snel en nog sneller. Tot die laatste categorie behoorden onder meer ‘Kid With Crooked Face’ en het gensters slaande ‘Keep Believing’, waarin de muzikanten klonken als een vliegtuig dat op het punt stond zich los te maken van de opstijgbaan.

Voetzoekers

Er werd behoorlijk wat af gezweet op het podium. Mould liet in zijn songs de ene voetzoeker na de andere afgaan en gaf met ‘Hey Mr Grey’ aan dat hij niet terugschrikt voor een vleugje zelfspot. Maar tot de memorabelste momenten uit de set behorden toch vooral de bruisende powerpop van ‘Hardly Getting Over It’ en ‘If I Can’t Change Your Mind’. Ook tijdens de finale waagde Bob Mould nog eens een sprong in zijn Hüsker Dü-verleden, met het rücksichtlos rockende en door de fans mee gescandeerde ‘Something I Learned Today’ of het op een zee van feedback dobberende ‘in A Free Land’, dat eindigde met een psychedelische freak-out.

In het Depot bewees Bob Mould overtuigend dat je ook ouder kunt worden zonder dat je per se iedere avond onderuitgezakt op de sofa hoeft te eindigen, een blik bier in de ene hand en de afstandsbediening van de televisie in de andere. Als er op het optreden al één ding aan te merken viel, dan was het de overdaad aan potige high-speednummers. Dat leidde onvermijdelijk tot eenvormigheid en een gebrek aan reliëf. Punch was er echter méér dan genoeg. En als iemand nog eens de naam ‘Nonkel Bob’ laat vallen, denken wij alvast niet langer aan ‘Vrolijke Vrienden’.

A propos: kent u toevallig een remedie tegen fluitende oren?

DE SETLIST: Flip Your Wig / Hate Paper Doll / Hoover Dam / Star Machine / The Descent / I Don’t Know You Anymore / Little Glass Pill / Kid With Crooked Face / Nemeses Are Laughing / The War / Hardly Getting Over It / Keep Believing / Fire In The City / If I Can’t Change Your Mind / Come Around /Hey Mr Grey / Tomorrow Morning / Something I learned Today / In A Free Land.