Black Rebel Motorcycle Club op Cactusfestival: Gezichtsloos goed

© Jef Boes

Tyfusherrie, gemaakt met échte gitaren: het kan verdomd veel deugd doen. Het optreden van Black Rebel Motorcycle Club kwam dus als geroepen. Het trio uit San Francisco draaide de versterkers helemaal open, zodat het stilaan indommelende Cactuspubliek weer in één klap wakker werd.

De groep, die haar naam ontleent aan de motorbende van Marlon Brando uit de fiftiesfilm ‘The Wild One’, timmert al aan de weg sinds 1998 en heeft in die tijd een zevental langspelers uitgebracht, die bij ons nooit een grote impact hebben gehad. Dat komt omdat het BRMC een beetje aan een eigen smoelwerk ontbreekt. De heren spelen prima klassieke rock met invloeden van blues en psychedelia en doen dat met de nodige inzet en power, maar ze missen net dat beetje originaliteit dat hen onderscheidt van de honderden andere garagebands die nooit zijn doorgebroken.

Nochtans beschikt Black Rebel Motorcycle Club over niet één maar twee frontmannen. Gitarist Peter Hayes en bassist Robert Levon Been wisselden elkaar af achter de microfoon, terwijl drumster Leah Shapiro voor de juiste drive zorgde. Zoals bij de meeste powertrio’s was ieder bandlid even onmisbaar: je kon geen schakel wegnemen zonder dat het geheel als een kaartenhuisje in elkaar klapte. Op zijn jongste dubbelaar ‘Live in Paris’, gaf het driespan nog overtuigend aan dat het op het podium van wanten weet.

Black Rebel Motorcycle Club op Cactusfestival: Gezichtsloos goed
© Jef Boes

Songs als ‘Rival’, ‘Too Real’, ‘Awake’ en ‘Returning’ werden door de fans op enthousiaste herkenningskreten herhaald en zelf waren we ook wel te vinden voor het qua power naar The Stooges verwijzende ‘Six Barrel Shotgun’. Vóór het podium werd driftig op en neer gesprongen en, we kid you not, in het Minnewaterpark werden voor het eerst sinds mensenheugenis, weer crowdsurfers gesignaleerd. Dat Frank De Boosere dààr vooraf niet voor had gewaarschuwd!

Tussendoor waagde BRMC zich occasioneel aan een portie rhythm & blues, zoals in ‘Shuffle Your Feet’, waarin Peter Hayes een harmonica aansprak. Als klap op de vuurpijl volgde de enige echte classic die de Noord-Californiërs tot dusver op hun palmares hebben staan: ‘Whatever Happened To My Rock”n’Roll (Punk Song)’. Zelfs wij haalden op dat moment prompt onze luchtgitaar boven. Nog een geluk dat onze fotograaf net even om een broodje was.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content