Black Box Revelation @ AB: Bluesrockers bouwen een feestje

Black Box Revelation is al langer wereldberoemd in Vlaanderen en dus slaagt het Dilbeekse duo er ook nu weer drie keer op rij in de AB te vullen. Tijdens de eerste show, de officiële vuurdoop van de in oktober verschenen cd ‘Highway Cruiser’, bleek dat zowel de muzikanten als het publiek er heel veel zin in hadden.

“Black Box Revelation is back”, riep Jan Paternoster bij aanvang van het concert. Instemmend gejoel in de zaal, want inderdaad, vier jaar na ‘My Perception’ is de Vlaams-Brabantse bluesrocktandem weer in actie geschoten. Zanger-gitarist Paternoster en zijn compagnon de route, drummer Dries Van Dijck, timmeren al een decennium aan de weg en hoewel ze nog maar halverwege de twintig zijn, kunnen de heren al een indrukwekkende palmares voorleggen. Zo hebben ze al flink wat Europese en Amerikaanse podia afgeschuimd, zijn ze te gast geweest bij David Letterman, mochten ze als opwarmers dienst doen voor onder anderen Iggy Pop, Beady Eye, Meat Puppets en Seasick Steve en wisten ze met hun songs te infiltreren in televisiereeksen als ‘Californication’ en ‘True Blood’. Het zijn verwezenlijkingen waar ze met recht en reden trots op mogen zijn.

De internationale ambities van Black Box Revelation zijn overigens nog steeds intact. Hun vorige cd namen ze nog op in Hollywood, onder de kundige leiding van Alain Johannes (Queens of the Stone Age, Them Crooked Vultures). Met het oog op hun vierde plaat, het volledig analoog ingeblikte ‘Highway Cruiser’, trokken ze dan weer naar Queens, New York. Daar gingen ze in zee met Thomas Brenneck, die als producer al samenwerkte met Charles Bradley en Alabama Shakes, maar als gitarist van The Dap-Kings ook te horen was aan de zijde van Sharon Jones, Amy Winehouse, Nami Shelton en Lee Fields. Het resultaat is hun persoonlijkste en meest melodieuze werkstuk tot nu toe. Paternoster en Van Dijck gaven hun broeierige lovesongs dit keer zelfs een soulinjectie met de hulp van The Gospel Queens, een koortje waar niet mee te sollen valt.

Speelplezier

Net als hun grote voorbeelden, The White Stripes en The Black Keys, hebben de heren van Black Box Revelation van hun beperkingen een troef gemaakt en halen ze het maximum uit minimale middelen. Hun mengvorm van sixties-punk, garagerock en blues klinkt ruig en ongepolijst, is bestoven door de muziekcatalogi van labels als Daptone en Fat Possum en staat altijd het teken van het speelplezier. In de AB zat Dries Van Dijck de hele tijd met een brede glimlach achter zijn drumstel, terwijl Jan Paternoster achteloos zijn veelzijdigheid op de snaren etaleerde.

Spectaculaire verrassingen vielen er niet te rapen. Wél had Black Box Revelation voor de gelegenheid twee zwarte zangeressen meegebracht. Helaas bleven we verstoken van hun identiteit omdat Paternoster het blijkbaar niet nodig vond hen voor te stellen. Niettemin zorgden ze voor extra vuur in nummers als ‘War Horse’, het tussen funk, blues en pop laverende ‘Walk Another Line’ en het bezielde ‘Highway Cruiser’. Het concert stond voornamelijk in het teken van de onlangs verschenen vierde langspeler van het duo, al gooide Black Box Revelation er, ter aanvulling, uiteraard ook enkele oudere publieksfavorieten bovenop.

De set begon vrij beheerst met ‘I Can’t Find It’, waarin de gitaarcapriolen van Jan Paternoster deden denken aan de bespiegelende momenten van Jimi Hendrix. Elders goochelde hij met Stones-riffs (‘Madhouse’) en grofkorrelige blueslicks (het gedreven ‘I Knew All Along’), terwijl Van Dijck instond voor een spervuur van strakke beats. De songs van Black Box Revelation geurden afwisselend naar beton en smeerolie, beukten vervaarlijk tegen je middenrif en werden met de volumeknop op tien de zaal in geschoten. Het met noise flirtende ‘Riverside’ was bijvoorbeeld weldadig burengerucht waar geen mens van terug had. Soms jende het duo de toeschouwers zelfs met een valse stop, om er daarna met volle overgave weer in te vliegen.

Steekvlam

Met het oog op het akoestische ‘Pounding Heart’ haalde Paternoster een dobro boven en waagde hij zich aan een partijtje fingerpicking: een interessante vluchtweg voor wanneer de sound van Black Box Revelation iets te eenvormig dreigt te worden. De geestdriftigste publieksreacties vielen op te tekenen op de momenten dat het duo zijn bekende radiohits opdiepte: ‘Never Alone/Always Together’, waarbij het refrein aan de toeschouwers werd overgelaten, of het door de massa luidkeels meegebrulde ‘High on a Wire’. Tijdens het onweerstaanbare ‘I Think I Like You’ was het enthousiasme zó groot dat de fans de muzikanten spontaan biertjes trakteerden en er op een bepaald moment ook enkele crowdsurfers door het luchtruim van de AB zweefden.

Enige minpuntje: de soms beperkte zangcapaciteiten van Paternoster. In ‘Live Forever’ klonk de man ronduit zeurderig en ook tijdens ‘My Perception’ werd hij, zonder omhaal, vocaal weggeblazen door één van de ingehuurde dames. ‘Gloria’ werd opgespaard tot de verlengingen en uitsmijter ‘Set Your Head on Fire’ voegde de daad bij het woord met een verschroeiende steekvlam die menige concertganger achteraf in het brandwondencentrum deed belanden.

Kortom, de twee van Black Box Revelation deden waar ze goed in waren en werden in Brussel als helden ontvangen. Alles verliep dus naar wens en geheel volgens het boekje. Het onderzoeksteam dat de zwarte doos achteraf onderzocht, kon dat alleen maar beamen.

Dirk Steenhaut

Ook de overige concerten van Black Box Revelation in de AB, vanavond en morgen, zijn uitverkocht.