Beth Orton + Sam Amidon @ Botanique: kwetsbaar en uitgepuurd

Met het echtpaar Beth Orton, net bevallen van de cd ‘Sugaring Season’, en Sam Amidon waren in de Brussel twee interessante hedendaagse folkartiesten te gast. Allebei toonden ze zich rasvertolkers met een uiterst sobere set die vooral de kracht van hun songmateriaal onderstreepte.

Met het echtpaar Beth Orton, net bevallen van de cd ‘Sugaring Season’, en Sam Amidon waren in de Brussel twee interessante hedendaagse folkartiesten te gast. Allebei toonden ze zich rasvertolkers met een uiterst sobere set die vooral de kracht van hun songmateriaal onderstreepte. Sam Amidon mocht in de orangerie de spits afbjten. De 31-jarige artiest uit Vermont is een veelzijdig baasje: hij maakt films, tekent strips, is actief bij enkele leftfield bands en bracht zijn jongste twee langspelers uit bij het gereputeerde Bedroom Community-label. Amidon grossiert vooral in oude folktraditionals en geeft er een eigen draai aan. Op het podium, waar hij zich afwisselend begeleidde op fiddle, banjo en gitaar, schudde hij zowel murder ballads en oorlogsdrama’s als zwerfliederen uit zijn mouw.

De zanger vertoont echter ook enkele eccentrieke trekjes, die zijn optredens onvoorspelbaar maken. Wanneer de aandacht van het publiek dreigt te verslappen, komt de subversieve clown in hem naar boven en begint hij te schreeuwen en dissonant op zijn viool te schrapen of komt hij met een hap psychedelische bluegrass op de proppen. “Ik las gisteren een stuk over The Grateful Dead. Ik heb hun muziek nooit gehoord, maar dit is zoals ze klinkt in mijn verbeelding”, grapte Sam Amidon. ’s Mans attitude was verfrissend, maar zijn slordigheid frustrerend. Vooral omdat hij met ‘Little Satchel’ en ‘Saro’ aangaf dat hij, als hij dat wil, wel degelijk kan ontroeren.

Snik in de stem

De Britse Beth Orton begon haar carrière ooit als exponent van de folktronica en werkte tijdens de late jaren negentig samen met prominente figuren uit de dance-wereld, zoals William Orbit, Andrew Weatherall, Red Snapper en de Chemical Brothers. Haar voorliefde voor het oeuvre van John Martyn en Terry Callier stuurde haar snel een meer organische richting uit, maar na haar vijfde cd, ‘Comfort of Strangers’ uit 2006, viel haar carrière stil. Orton raakte zwanger, waardoor ze niet meer kon toeren, en keerde zich volledig af van de muziekbusiness. In de voorbije zes jaar bracht ze twee kinderen ter wereld, trouwde ze met de tien jaar jongere Sam Amidon en begon ze geleidelijk weer liedjes te schrijven. Dat resulteerde onlangs in ‘Sugaring Season’, een warme herfstplaat die tot de meest uitgepuurde uit haar discografie behoort.

Logisch dus dat de songs uit die plaat in de Botanique ruim de helft van de setlist innamen. In tegenstelling tot de vorige keren dat Beth Orton ons land aandeed, had ze dit keer geen band meegebracht. Ze presenteerde haar songs in al hun eenvoud en kwetsbare naaktheid, waardoor ze nog iets sneller naar de keel grepen. Zoals bleek uit opener ‘Magpie’ heeft Orton een soort snik in de stem, die haast vanzelf een melancholische sfeer oproept en in je gemoed de gevoeligste snaren aan het trillen brengt. Hoe simpel haar nummers in wezen wel zijn, bleek uit het op een minimalistisch loopje gebouwde ‘She Cries Your Name’ of het op slechts twee akkoorden steunende ‘Central Reservation’. Kort voor hij overleed wijdde de legendarische folkgitarist Bert Jansch de zangeres in in allerlei vreemde tunings, en daar deed ze haar voordeel mee in emotionele songs als ‘Mystery’, ‘Candles’ en ‘Something More Beautiful’. Er stond ook een vleugelpiano op het podium, maar die werd slechts één keer aangeroerd (in ‘Last Leaves of Autumn’).

Muurbloempje

Beth Orton kreeg regelmatig assistentie van Amidon. Die bracht met zijn gitaar prachtige versieringen aan in ‘State of Grace’, ‘Shopping Trolley’ en, vooral, het naar een iets hogere versnelling schakelende ‘Call Me the Breeze’. Tijdens ‘Safe in Your Arms’ en ‘Poison Tree’, een op muziek gezet gedicht van William Bake, voegde hij mijmerende vioolfrazen toe, terwijl hij ‘Concrete Sky’ van een fijne tweede stem voorzag. Orton, enkele jaren geleden nog een muurbloempje, voelde zich inmiddels duidelijk meer op haar gemak in de schijnwerpers, en vertelde tussendoor een paar grappige anekdotes. Over Sams vader, die hun kinderen in slaap tracht te krijgen door sonnetten van Shakespeare te reciteren (“Het lijkt een marteling, maar we keuren het niet af”). Of over haar lievelingsgitaar die ze in Brussel niet kon gebruiken omdat ze op de operatietafel lag (“Ach, het is een gewone herstelling, maar ik had even zin om melodramatisch te doen”).

Oude nummers als ‘Touch me With Your Love’ en ‘Stolen Car’ werden opgediept op verzoek van fans in de zaal. En met ‘Ooh Child’, een oud soulnummer van The Five Stairsteps als laatste bis, werd de avond afgerond. We waren getuige van een doorvoeld en ontwapenend eerlijk concert van een dame die, wat ons betreft, méér aandacht verdient dan ze tot dusver heeft gekregen. Zeker, The XX trad op hetzelfde moment aan in de Lotto Arena, maar dank zij Ortons Bethgeheimen hadden we nooit het gevoel dat we iets belangwekkends aan het missen waren. Laat de winter nu maar komen.

Dirk Steenhaut

SETLIST BETH ORTON: Magpie / State of Grace / Last Leaves of Autumn / She Cries Your Name / Central Reservation / Mystery / Poison Tree / Something More Beautiful / Safe In Your Arms / Shopping Trolley / Sweetest Decline / Concrete Sky / Call Me The Breeze / Candles / Touch Me With Your Love // Stolen Car / Ooh Child.