Vernoemd naar het befaamde tapijt uit The Big Lebowski en al even chill als de Dude zelf. Het Antwerps-Limburgse kwartet Bed Rugs heeft de boel goed begaaid, maar zo hebben we wel al vaker staan trippen.
In vergelijking met King Gizzard and the Wizard Lizzard, een zevenkoppig groepje apestonede Australiërs dat met twee drummers net ervoor nog het Aquarium bespeelde, klonk Bed Rugs misschien iets te gezapig. Van bij het begin bekenden ze kleur met een psychedelische Beatles-vibe. De spacy geluiden uit het keyboard van Yorgos Tskakiridis, bassist bij The Hickey Underworld, voegden een extra dimensie toe.
Was de wietdamp nog erg dik bij de eerste nummers, dan zetten de heren van Bed Rugs met ‘Specks’ het raam wat open. Het tempo nam toe, de drums werden speelser en de grungy gitaarsolo op het einde klonk zo vuil als een door een Chinees bepist tapijt. Dat loonde zich, aangezien de zaal zich halfweg de set vulde en niemand nog op de grond bleef zitten.
Wij onthouden vooral ‘Specks’ en het donkerdere, met feedback gevulde ‘Piles’. Dat waren zeker geen bad drugs, maar voor een echt zware trip – nu hebben we het over een meute naakt dansende bloemenmensen uit de vierde dimensie – verviel Bed Rugs net iets te vaak in dezelfde gaargerookte songstructuren. Benieuwd wat Iggy ‘Raw Power’ Pop, die later speelt, van een nummer als ‘Tired’ zou vinden.
