Je moet ze tegenwoordig met een vergrootglas zoeken op Pukkelpop: bands die buiten de lijntjes durven te kleuren en rücksichtlos de grensgebieden opzoeken. Maar bij Battles primeert gelukkig nog wél het avontuur. Het trio nam de toeschouwer mee voor een dolle rit op een auditieve roetsjbaan, waar hij achteraf even van moest bekomen.
What’s the fuss?
Battles bestaat uit drie New Yorkse nerds, die jaren geleden al het klappen van de zweep leerden bij groepen als Don Caballero, Lynx en Helmet. Ze doen hun ding nagenoeg louter instrumentaal en worden als grondleggers van de mathrock beschouwd, maar de muzikanten zijn veelzijdiger, avontuurlijker en minder highbrow dan dat etiket doet vermoeden.Dat ze over humor en zelfrelativering beschikken, blijkt al uit de titel van hun jongste cd ‘La Di Da Di’. En ook de groepsnaam Battles is niet toevallig gekozen. Voor de drie virtuozen is het podium een strijdperk waar ze elkaar op een vriendschappelijke manier de loef afsteken.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Bent u betoeterd? Weinige groepen klinken vandaag zo uitdagend en inventief als Battles. Vooral op het podium is het trio een ware belevenis. De New Yorkers experimenteren er duchtig op los, maar doen dat zoals een kind dat voor het eerst met een meccano speelt. Hun vertrekpunt een strakke, repetitieve groove, die ervoor zorgt dat hun strapatsen nooit ontoegankelijk worden.
Gitaren klinken bij Battles veeleer als orgeltjes, saxofoons of koffiemolens dan als gitaren. Het is onwaarschijnlijk wat de muzikanten allemaal uitspoken met computerloops, stemsamples en vervormingsapparatuur. Het driespan klinkt als een machine met vierkante raderen en net daardoor blijft hun geluid zo ongrijpbaar.Kubistische funk? Etnojazz? Futuristische aftrobeat? Op hol geslagen techno? Minimalistische circusmuziek? De soundtrack voor een surrealistische tekenfilm? Battles serveert het allemaal en méér. Want telkens wanneer je denkt dat je het gezelschap nu wel door hebt, verschieten hun nummers (in Kiewit geplukt uit al hun cd’s) weer van kleur en sfeer.
Toen de motor, wegens technische problemen bij gitarist-bassist Dave Konopka, even haperde en zijn gitaar- en toetsenspelende collega Ian Williams de tijd vol moest zien te lullen, bleek dat de New Yorkers beter zijn in musiceren dan in spreken.
Toegegeven, op hun platen raken de heren van Battles ons wel eens kwijt, maar live zijn ze onovertroffen. En net zo amusant als een uurtje in het lunapark.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Het brutale slagerswerk van John Stanier was al een attractie op zich. De man is bij ons weten trouwens de enige drummer die zijn cymbaal op twee meter hoogte monteert. Telkens wanneer hij er een mep op geeft, zou je dat beeld voor het nageslacht vast willen leggen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier