Arno 65 @ Les Nuits Botanique: Jarige ridder bouwt een feestje

© Piet Goethals

U weet het wellicht al uit de krant of van radio en televisie: Arno, één van de monumenten van de Belgische en, bij uitbreiding Europese rock, heeft zopas de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. En ook al is omkijken niet zijn stijl, een verjaardagsfeestje tijdens Les Nuits Bota kon er nog net af.

DA GIG: Arno 65 in Le Châpiteau op Les Nuits Botanique, Brussel op 23/5.

IN EEN ZIN: Arno was weliswaar jarig, maar voor de rest was het ‘business as usual’: samen met zijn band bracht hij een representatieve dwarsdoorsnede van zijn oeuvre en daar viel ook nu weer geen speld tussen te krijgen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Que pasa?’, ‘You Gotta Move’, ‘Meet the Freaks’, ‘The Parrot Brigade’, ‘Watch Out Boy’, ‘Les yeux de ma mère’, ‘O La La La’, ‘Putain Putain’…

DIEPTEPUNTEN: ‘Les filles du bord de mer’ en ‘Bathroom Singer’ hadden we inmiddels al een keer teveel gehoord. Het ‘give the people what they want’-principe is dan wel nobel, het leidt niet per se tot Grote Kunst.

BESTE QUOTE: “On est môche, mais on s’amuse.”

De Fransen hadden Gainsbourg, maar wij hebben Arno, né Hintjens: Oostendenaar en wereldburger, chevalier en volksheld, bluesman en chanteur de charme, surrealistische stripfiguur en subversieve vrijbuiter, kosmopoliet en kind van de zee. Als artiest ontwikkelde hij zich in de voorbije 45 jaar, tot zijn eigen verbazing, ‘From Zero to Hero’ en onderweg gehoorzaamde hij God noch gebod. Arno beschikt over een perfect afgestelde bullshit detector en is bijgevolg de schrik van praatjesmakers, over het paard getilde mediafiguren en andere gepatenteerde ‘fakers’. Le plus beau is met trots een culturele bastaard die Frans, Engels en Oostends door elkaar haspelt en behoort, samen met Brel, Toots en Stromae, tot de authentiekste figuren die de Belgische muziek tot dusver heeft voortgebracht. Maar tegelijk is hij, in zijn eigen woorden, een ‘solo gigolo’, een ‘Lonesome Zorro’, een observerende eenzaat die de kudde wantrouwt, zijn vrijheid koestert als het hoogste goed en zich voor geen enkele kar laat spannen.

In Brussel bewees Arno andermaal dat hij veel muziekjes in zich verenigt, al is hij zelf de eerste om zijn kwaliteiten te relativeren. “Vroeger was ik een charmezanger, vandaag ben ik een gerateerde charmezanger”, meesmuilde hij bij de aanvang zijn twee uur durende set in Le châpiteau, de grote festivaltent die in de kruidtuin was neergepoot. Tijdens het 22 songs durende optreden doorkruiste Arno, geruggensteund door zijn voortreffelijke band, zijn rijke carrière. Maar dan nog werd zijn periode bij Freckleface en Tjens Couter wegens tijdsgebrek buiten beschouwing gelaten. TC Matic kwam gelukkig wél uitgebreid aan bod: “Que Pasa?’, het tweede nummer, was voor Mirko Banovic al meteen het gedroomde excuus om een strakke baslijn uit te werpen en voor Filip Wauters om zijn gitaar als een uitgehongerde rioolrat te doen knagen en bijten.

Diep in de shit

Ook toetsenman Serge Feys en drummer Laurens Smagghe toonden zich flexibel genoeg om Arno op diens grillige pad zonder al teveel moeite bij te benen. ‘Vive ma liberté’ kreeg voor de gelegenheid een ska-jasje aangemeten, ‘Je ne veux pas être grand’ danste voorbij op walsbenen, ‘No Job No Rock’ steunde op ongedurige synths en elders werden, zonder verpinken, flarden tango, java, chanson en wereldmuziek uit de lucht geplukt.

Uiteraard geen verjaardagsfeest zonder special guests. Ad Cominotto beroerde de accordeon in ‘Elle adore le noir’ en vervolgens werd Karavan, een achtkoppige a capellagroep van Afrikaanse origine, als backingkoortje geïntroduceerd. Dat was bijvoorbeeld het geval in het swingende ‘Whoop That Thing’ en in ‘You Gotta Move’, een traditionele negro spiritual die soms verkeerdelijk aan Mississippi Fred McDowell of The Stones wordt toegeschreven, en waarin de zanger van jetje gaf op zijn bluesharp, terwijl Wauters met zijn slide de puntjes op de i zette. De laatstgenoemde speelde op zijn sigarenkistgitaar ook een sterrenrol in het zompige ‘Meet the Freaks’.

“Ik denk dat we na de 25ste diep in de shit zullen zitten”, meldde Arno, verwijzend naar de verkiezingen. “Maar ‘Always Look on the Bright Side of Life’. En hey, après nous les mouches.” Dat hij daarna het tussen white funk en no wave laverende ‘The Parrot Brigade’ inzette, was geen toeval: ’s mans misprijzen voor de politieke klasse is inmiddels genoegzaam bekend. Zoals gewoonlijk schudde Arno ook enkele zonevreemde covers uit zijn mouw, waaronder ‘Pauvres Diables’, oorspronkelijk van Julio Iglesias, en het van Leo Ferré geleende ‘Comme à Ostende’. Maar één van de absolute hoogtepunten uit zijn set was, wat ons betreft, ‘Watch Out Boy’, waarin Serge Feys een heel Egyptisch orkest uit zijn keyboards toverde en de groep een wall of sound neerzette die zelfs een zware aardbeving zou overleven.

Kermisattractie

Sobere momenten waren er ook. ‘Lola, etc’, dat de zanger opdroeg aan zijn grootmoeder, werd voorzien van een gitaarsolo die afwisselend aan Gary Moore en Carlos Santana herinnerde. Het enkel op piano begeleide ‘Les yeux de la mère’, waarin Arno het poëtische aan het prozaïsche koppelde, bleef na al die jaren nog steeds een kippenvelmoment. De wervelende finale stond geheel in het teken van TC Matic-klassiekers: eerst het voortdurend accelererende ‘With You’, vervolgens ‘O La La la’, het ‘Suds & Soda’ van de eighties, dat gebouwd is op één van de geniaalste riffs uit de Belgische rockgeschiedenis. “Merci, godverdomme”, riep Arno, nadat hij, met een jongensachtig plezier, de samenzang van het publiek had gedirigeerd. En uiteraard kregen we daarna nog ‘Putain Putain’, dat door velen beschouwd wordt als het alternatieve volkslied van de Europese Unie.

Mocht het concert hier zijn geëindigd, dan was het perfect geweest. Helaas is in Arno’s concerten de jongste jaren een hoge graad van voorspelbaarheid geslopen en kan de zanger het niet laten zichzelf tot een soort kermisattractie te reduceren. Adamo’s ‘Les filles du bord de mer’, dat zoals gewoonlijk aanleiding gaf tot heel veel dronkemansgelal, en het carnavaleske ‘Bathroom Singer, voor de artiest gewoon een excuus om op gezette tijden twee cymbalen tegen elkaar te slaan, behoren niet tot onze favoriete Arno-momenten. Maar what the hell: de man is net 65 geworden, dus wie zijn wij om hem (én zijn fans) hun pleziertje te ontzeggen? De (leef)tijd lijkt op de Brusselse Oostendenaar geen vat te hebben. Hij staat nog altijd op het podium als een ‘New Born Monkey’. “In een goeie western is alles mogelijk”, meldde Arno nog tot afscheid. De kans dat The European Cowboy ook over tien jaar nog vast in het zadel zit, is dus behoorlijk groot. Vive sa liberté!

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: We Want More / Que Pasa? / Je veux nager / Elle adore le noir (pour sortir le soir) / No Job No Rock/ Vive ma liberté / Pauvres diables-vous les femmes / You Gotta Move / Whoop That Thing / Lola, etc. / Die Lie / Comme à Ostende / Meet the Freaks / The Parrot Brigade / Je ne veux pas être grand / Watch Out Boy / Les yeux de ma mêre / With You / O La La La / Putain Putain / Les filles du bord de mer / Bathroom Singer.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content