André Brasseur & Band @ Pukkelpop: De meester van de jingle

© Damon De Backer

Quizvraag: wie is de oudste kwajongen die ooit het Pukkelpodium mocht betreden? Vanaf heden luidt het antwoord: André Brasseur. De pionier van de Belgische popmuziek was, 78 jaar jong, net aan zijn derde jeugd begonnen en met zijn karakteristieke Hammondorgel tekende hij voor een swingende geschiedenisles.

What’s the fuss?

André Brasseur staat bekend om zijn even catchy als frivole instrumentals uit de jaren zestig. Veel van zijn nummers werden als jingle of herkenningstune gebruikt door toenmalige piratenzenders als Veronica, Noordzee of Radio Caroline. Zo scoorde de sympathieke Waal enkele Europese million sellers die, omdat ze vaak in televisieprogramma’s opdoken, ook vandaag nog worden herkend.

Tijdens de seventies kreeg Brasseur een burn-out die zijn carrière finaal deed uitdoven, ook al zou hij later nog af en toe opduiken aan de zijde van Roland of Dani Klein van Vaya Con Dios. De jongste decennia leek de muzikant uit Marche-en-Famenne van de aardbol verdwenen, tot begin dit jaar de compilatie ‘Lost Gems From the Seventies’ uitkwam en hij occasioneel weer begon op te treden. Velen beschouwen hem nu als een cultheld, wat meteen zijn aanwezigheid op Pukkelpop verklaart.

Toch niet beter de toog opgezocht?

Wel, dan zou u de vergissing van uw leven hebben begaan. Luchtige melodietjes als ‘The Kid’, ‘Early Bird’ of ‘Big Fat Spiritual’ zijn immers net zo onsterfelijk als, pakweg, ‘Rumble’ van Link Wray of ‘Apache’ van The Shadows. André Brasseur slaagde er zelfs in het publiek te doen meezingen met nummers die niet eens een zanglijn hádden. Faut le faire.

André Brasseur & Band @ Pukkelpop: De meester van de jingle
© Damon De Backer

De krasse grijsaard liet zich bijstaan door een horde relatief jonge honden uit de kennel van onder anderen De Mens en Vive la Fête. Die stonden meteen garant voor een potige, dynamische sound die, toegegeven, een beetje anachronistisch aandeed. Maar nu zoveel jonge groepjes om de haverklap naar het verleden teruggrijpen, kun je het de ware grondleggers moeilijk kwalijk nemen dat ze oogsten wat ze gezaaid hebben, toch?

Brasseur toonde zich aan het klavier van zijn veelzijdigste kant. In ‘X’ herinnerde zijn spel zelfs aan dat van Jon Lord van Deep Purple. Op andere momenten sloeg de man dan weer een brug van prog naar variété. André Brasseur genoot zichtbaar van iedere seconde dat hij op het podium stond. “Je suis sûr qu’on se reverra“, riep hij tot afscheid. “En tout cas, je vous aime”. That’s the spirit, André. De liefde en het respect waren overigens wederzijds.

Materiaal voor uw snapchatverhaal?

De toeschouwers genoten dermate van het concert dat ze, na afloop, massaal om méér schreeuwden. En zowaar, Brasseur werd voor een toegift gesommeerd, waarna de massa dankbaar “Merci, André” scandeerde. Ontroering op een zaterdagmiddag op Pukkelpop. Geloof ons: het komt zelden voor.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content