‘Vrijblijvend advies’ van Ellen Schoenaerts: weltschmerz uit het holst van haar gedachten

Na een bescheiden DIY-release en negen maanden marineren in een elastische werkelijkheid mag het tweede album van Ellen Schoenaerts de vleugels uitslaan in het abnormale nieuw.

‘De toekomst zou zomaar goed kunnen uitdraaien’, liet Ellen Schoenaerts zich ontvallen in een interview met De Standaard. Het was midden april, een ver verleden. Ze had haar nieuwe, tweede album net een bescheiden release geschonken en gedoopt met viltstift en postzegel de wereld ingestuurd. Nu mogen de negen songs op Vrijblijvend advies in volle vrijheid de vleugels uitslaan, ook in de winkels en op die verdammte streamingdiensten, nadat ze negen maanden marineerden in een vreemde, elastische werkelijkheid.

Een song als Dit is ons leven, die zich weemoedig voortsleept in de doolhof van ‘ons dagelijks proberen/ ons dagelijks negeren, van alle onzin in ons leven’, en langzaam maar zeker stolt tot een loden bubbel. Een single zoals men die alleen in dít heden op single kan uitbrengen, kortom. Schoenaerts begon te schrijven in 2016, toen het onheil nog de gedaante van een rode stropdas in een wit huis had, in plaats van u-weet-wel-wat. Het jaar is de titel van een lied geworden, over (vergeefs) proberen stil te staan bij en in een wereld die richting afgrond raast. ‘Krantje lezen, mening geven/ Handje schudden, verder leven’, zingt de Antwerpse afgemeten, over een jachtige synthpopmelodie en metalige koelklankkasten, mee gemend door haar groep met Liesa Van Der Aa, Tijs Delbeke en Ephraim Cielen.

Ook tijdens Voor Europa diept Schoenaerts de weltschmerz uit het holst van haar gedachten op, en smeert ze die helder uit in een vleermuizenwals over angst en polarisatie. Maar behalve onverzettelijkheid tegenover het nieuwe normaal – of moet dat het abnormale nieuw zijn? – en scherpe woorden voor verloren vrienden (Ik ben je gaan haten), biedt de zangeres/actrice/ondernemer ook troost, hoop en liefde. Voor zij die het knagende gevoel hebben nooit winst te boeken in het door strijkers gestreelde DDD, voor het nageslacht in Vrijblijvend advies aan mijn zoon, en voor elke ziel met moeilijke puzzels tussen de oren in Je moet het maar aanvaarden, waarmee de plaat finaal uitdooft met een sussende ritmiek verwant aan Leonard Cohens Hey, That’s No Way To Say Goodbye.

Vrijheid boven alles, op dit intense spel van trekken en duwen, en dus allesbehalve vrijblijvend.