Men noemt Josh Homme niet alleen The Ginger Elvis vanwege de in zijn bekken vergroeide swing of die zelfbedruipende vetkuif. Bij rock-‘n-roll horen tevens spektakel en sentiment, snapt ook Homme. Wel, Villains scoort dubbele punten.
Queens of the Stone Age – Villains
Meteen voor de draad ermee: Villains is beter dan …Like Clockwork (2013), die duistere rockopera waarin een ternauwernood uit een depressie geklauterde Homme al wie erop meespeelde lood in de schoenen legde, tot zelfs de geheel uit bonte pluimen bestaande Elton John toe. Beter, als in: gebalder, gevarieerder, entertainender. Meer zelfs: dit is de grootste winstdeelname die Queens of the Stone Age ons uitkeert sinds Songs for the Deaf (2002).
Feet Don’t Fail Me is een excellente proeve van the lost art of opening a rock album. Gotische intromuziek wakkert de animo aan, waarna een strak tussen discoglam en stonerrock gespannen riff zelfs de stijfste hark ritmische respons ontfutselt. Nog meer aanmoediging daartoe is de fuzzy boogierocker The Way You Used to Do. Tien minuten ver, en wat ligt er in de mand met aangename verrassingen? Een herwonnen gretigheid en hechter samenspel dan ooit, maar ook – tiens – elektronische handclaps en kamerbrede synthtapijten.
Het was Hommes berekende, maar alleszins vruchtbare gok om de in pop, elektrofunk en rap gemazelde Mark Ronson als producer te engageren. Villains blaakt van de punch, het contrast, de helderheid en de goesting. En er heeft er zich eentje geamuseerd met pen en papier. ‘To be civilized / One must tell civil lies.’ ‘Séance… say what?’ ‘Xanadu’s and Xanadont’s.’ En de winnaar: ‘Chi chi gone shake / Chi chi gone shake / Ti rompo il culetto! / C’est magnifique! / ¡Odelay!’ Wélke depressie?
Fortress en Villains of Circumstance zijn dan weer de grandioze, emotionele bakens die alleen bij de eerste beluisteringen haaks lijken te staan op wat ze omringt: Domesticated Animals (korrelige, stampende elektroblues), Head Like a Haunted House (rockabilly en glamrock copuleren op de steigerende noveltysynths uit The Osmonds’ Crazy Horses) en The Evil Has Landed (een monstersong en toekomstige livefavoriet).
Op zijn vierenveertigste wil Josh Homme méér maken dan een plaat die joyridend door uw woonbuurt scheurt en brievenbussen met een baseballknuppel onthoofdt. Villains is spectaculair en ophitsend, maar staat ook met een stevige poot in Homme’s hart. In Graceland valt mysterieus vingergeknip te horen.
DOWNLOADTIPS: Feet Don’t Fail Me // The Way You Used to Do // The Evil Has Landed
Lees ook het interview met Josh Homme: De lust for life van Josh Homme: ‘Maak geen knoppen als je wil dat ik ervan afblijf’
