‘Nine Types of Light’, de nieuwe van TV On The Radio, is opnieuw verrassend toegankelijk en toch ook weer contrair.
TV On The Radio ***
Nine Types of Light
Artrock
Interscope
Nauwelijks vijf jaar geleden was TV On The Radio nog een aanstormende – om niet te zeggen: beeldenstormende – groep, tegenwoordig staan de New Yorkers te boek als muzikaal establishment. Gisteren nog avant-gardistisch, vandaag een gevestigde waarde: het is de weg van alle terechte hypes, zullen we maar denken.
Want terecht waren de complimenten en loftuitingen zéker. De jongens van TV On The Radio woonden en werkten al in Brooklyn toen de rest van hip Amerika zich bij de gedachte alléén al bepiste. Ze groeiden met een hoogst explosieve cocktail van jazzrock, doowop en hiphop in no time uit tot de chouchou’s van de indierock. En ze werden links en rechts zelfs onomwonden ‘de zwarte Sonic Youth’ genoemd – wij kennen groepen die cd-recensenten het smegma van onder de voorhuid zouden zuigen om ‘de zwarte Sonic Youth’ te worden genoemd, ‘de babyroze Sonic Youth’ als het moet.
Bij derde worp Dear Science klonk het plots uit vele kelen tegelijk dat TV On The Radio mainstream geworden was. Meer zelfs: dat Kyp Malone, Dave Sitek en Tunde Adebimpe hun dwarse indierock voor een makkelijk in het oor liggend popgeluid hadden ingeruild. Akkoord, Dear Science was een voor hun doen betrekkelijk toegankelijke plaat – oké: poppy, als u echt aandringt – maar evengoed viel er een hartelijk treffen van elfendertig stijlen en genres op te horen; van nieuwerwetse postpunk over reggae en hiphop tot R&B, en van discofunk in de traditie van Earth, Wind & Fire over soulpop Michael Jackson-style tot geile glampop à la Prince. Sommigen noemen dat opportunistisch, wij noemen dat moedig, gedurfd en eigengereid.
Een tournee en een sabbatjaar later hebben die van TV On The Radio verzamelen geblazen in L.A. in plaats van in Brooklyn, en naar verluidt tussen het pingpongen en barbecueën door hebben ze er Nine Types of Light opgenomen. Nine Types of Light klinkt andermaal toegankelijk, maar tegelijk ook best wel contrair. Toegankelijk omdat Dave Sitek en co zich van bepaald zonnige melodieën bedienen en er schaamteloze eightiespop op de plaat staat, zoals New Cannonball Blues, maar ook psychedelische progpop, zoals Killer Crane.
En contrair omdat al die genres tegelijk ook weer ongenadig op elkaar inbeuken, de New Yorkers zo balorig zijn om de opener van de plaat Second Song te dopen en ze de luisteraar ook tijdens die opener op het verkeerde been zetten door de ogenschijnlijke crooner plots in een orgastische Princepastiche te laten losbarsten en hem vervolgens met een stel schetterende trompetten te besluiten.
Andere hoogtepunten? Het beroezende Keep Your Heart dan. Of het tussen Sepultura en tropical funk zwalpende No Future Shock. En zeker ook de opzwepende gitaarrap van Repetition. Enfin, Nine Types of Light bevat meer hoogtepunten dan de gemiddelde film met Dirk Van Bastelaere, dus waarover zeuren wij eigenlijk?
Vincent Byloo
