The Horrors: Apocalypse now or never

Kerstmis valt vroeg dit jaar, want twee jaar na The Horrors’ release van het puike Primary Colours waren wij daar geenszins op uitgekeken. Toch ligt er al een derde plaat onder de kersenboom.

The Horrors ***

Skying

indierock

XL Recordings

Uit op 11/7, concert 20/8 Pukkelpop.

In 2009 sloeg het kwintet uit Londen met Primary Colours zijn aureool van eendagsvlieg aan diggelen. De hypnotische krautrockscapes die uitdijen over een grimmig braakland bezaaid met newwave- en sixtiespopreferenties verrasten vriend en vijand. De vaste tabloidklanten en fashion darlings konden dus meer dan enkel wild om zich heen schoppen, zoals ze op hun onstuimige debuut Strange House deden.

Het weekblad NME, medeplichtig aan dat imago van rebels without a cause, riep Primary Colours zelfs uit tot album van het jaar. Wraak is zoet en wordt het best geserveerd met een toetje, moeten de leden van The Horrors gedacht hebben, en ze stoomden in alle stilte een opvolger klaar. Het resultaat heet Skying, een titel die zijn ambitieuze belofte helemaal inlost.

De trip begint misleidend op een troebel oerwouddrafje, maar na twaalf seconden spat opener Changing The Rain al uiteen in een fontein van psychedelisch zoemende synths. De moddervette basrumble houdt met moeite het hele zaakje aan de grond, want nooit eerder klonk de muziek van The Horrors zo zweverig. Het vooruitgeschoven Still Life bleek een teken aan de wand, en ontlokte bij sommige criticasters al vergelijkingen met wufte stadiumrock genre Simple Minds.

Nu hebben wij Jim Kerr en de zijnen nooit met achterwaarts afgespeelde gitaarsamples weten experimenteren, maar in het refrein ontsnapt zanger Faris Badwan inderdaad maar nipt aan het gebalde vuist-syndroom. De soulvolle blazers aan het eind zijn een ingenieuze zet, en datzelfde koper wordt ook knap uitgespeeld in Endless Blue, waarin een dubintro langzaam oplost tot de band zich kamikazegewijs op een verscheurende gitaarriff stort en vier minuten later aan de finish neerzijgt. Ook Monica Gems spuwt gensters, met een glamrockriff die genadeloos inbeukt op een geluidsmuur zoals The Verve die in zijn begindagen zo spectaculair wist op te bouwen.

We komen even terug op Simple Minds: voor Kerr zich als een opgeblazen popmessias ging gedragen, tapten de Schotten uit een heel ander, abstracter vaatje. Vroege singles als Theme For The Great Cities en League Of Nations schopten het zelf tot New Beat-klassiekers, en het is die vertraagde, druggy groove die The Horrors opnieuw uitvindt op tracks als Wild Eyed en Dive In.

Ook Primal Screams kruisbestuiving van dub, dance en rock circa Vanishing Point zijn nooit veraf, net als meest lineaire jams van LCD Soundsystem. Je vindt ze beide terug in het met tegensputterende stuwraketten uitgeruste Moving Further Away. Ook tijdens I Can See Through You staan de blikken scherp afgesteld op oneindig, maar de gratuite ‘la-la-la-laaa’s’ in het refrein hebben een té hoog Bonogehalte.

Het zit er dik in dat de jongens zich geen bal aantrekken van zulke ‘foute’ vergelijkingen, en maar goed ook. Want een band die onbevreesd nieuwe paden verkent en daarmee zelfs hun trouwste fans dreigt te schofferen, zo zouden er meer moeten zijn. Enkel hun ego niet vergeten in te checken, nu ze op de drempel van de grote poort staan.

Jonas Boel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content