‘Sound Ancestors’ van Madlib en Four Tet is een ode aan het luisteren

Madlib en Four Tet slalommen door genres, tijd en ruimte en komen uit bij een luistertrip die de som der samples met zwier overstijgt.

Een drietal jaar geleden, in een Londense wijnbar, werd de deal beklonken. Otis Jackson Jr., oftewel hiphopenigma en multi-instrumentalist Madlib, zou de beats en samples leveren. Kieran Hebden, alias electronicaproducer en dj Four Tet, zou ze als curator/arrangeur tot één luisterervaring kneden. Jackson zou de tubes en penselen aanreiken, Hebden mocht ermee schilderen.

Madlib is de man bij wie lieden als Erykah Badu en Kanye West aankloppen voor een unieke instrumental. Zijn hoogste toppen scheerde hij aan de zijde van de betreurde MF Doom, de favoriete mc van uw favoriete mc, en recent nog met Freddie Gibbs (check Bandana, uit 2019). Sound Ancestors is evenwel een plaat zónder rappers. Het zijn enkel geleende stemmen die u doorheen dit multiversum van genres, tijd en ruimte gidsen. Zo worden in Road of the Lonely Ones twee songs van het obscure soulkwartet The Ethics over elkaar heen geschakeerd, boven een militaristische drumroffel. Het resultaat is iets compleet nieuws dat toch vertrouwd klinkt. Dezelfde sensatie bij Dirtknock, waarin een flard Young Marble Giants, cult-postpunkers uit Wales, omgeturnd wordt tot mechanische funk. Daartussenin stuitert de dancehall van Loose Goose, waarin we een… speelgoedtrompet ontwaren? Alleen Madlib zal het zeggen.

Iets als een jazz- of progrockalbum, dat had Four Tet in gedachten. De met elkaar vergroeide stijlbreuken, de weelde aan textuur en de verrassende wendingen in dynamiek getuigen dat hij in zijn opzet is geslaagd. In Hoprock dirigeert hij handclaps, verschillende stemsnippers, een sluimerende baslijn en enkele paukenslagen tot het soort krautrockcadans waar Radiohead ten tijde van Kid A een patent op nam. Geen toeval: Thom Yorke remixte ooit MF Doom en loste onlangs samen met Four Tet en Burial enkele singles.

Sound Ancestors is een ode aan het luisteren. Aan de liefde voor de groef, voor the sound of music, maar evenzeer voor the music of sound. Het duel tussen een Spaanse gitaar en een funky drummer in Latino negro ontroert in al zijn eenvoud, en ook in Duumbiyay worden tegendraadse eindjes kundig aan elkaar geknoopt: de perfecte tandem van een zeventig jaar oude, groezelige straatopname van een zingend kind en een freewheelend jazzcombo. Twee spoken op één fiets, slalommend door de geschiedenis.