Recensie: Tom Waits – ‘Bad As Me’

Tom Waits blijft synoniem voor blutsen, builen en barsten. Toch klinkt hij op ‘Bad As Me’, zijn eerste studioplaat als zestigplusser, bezadigd en hoogst toegankelijk.

Een plaat die aanbelt, binnenstormt, meteen de schoenen uitschopt, je beste zetel inpalmt en vraagt wat er zoal in de koelkast zit: die is niet van plan snel weer weg te gaan. De jongste van Tom Waits (bijna 62) is er zo een.

Bad As Me – de eerste Waitsplaat met nieuw materiaal sinds Real Gone uit 2004 – begint zeer gepast met een vertrekkensklare trein. In Chicago hijst de troubadour-verteller-acteur een dust bowl-decor omhoog, waartegen hij in een jachtig ritme hijgende blazers voor het voetlicht duwt. Die reppen zich om het groenere gras op te zoeken in de spleten van de pompende, stomende industriegrootstad. ‘The seeds are planted here/ But they won’t grow’. Waits grolt ‘all aboard!’ en je weet, opgewonden met je zitvlak schuivend: dit is het goede spoor.

Aldus slingert Bad As Me zich langs snikkende accordeons, woekerende gospel, spaghettiwesternstof, peilloos diepe twang en rockabilly waarin de geest van Elvis de dansvloer opeist. Een veelzijdige plaat, ja. De ballads vormen de buik, en ook daarin is afwisseling troef. Want de liefde heeft vele tinten: uitbundig rood (Get Lost), donkerblauw (Face To The Highway) en roestig bruin (Kiss Me – citaat: ‘Kiss me like a stranger, once again’). Ruiken doen al die songs hetzelfde: naar tijdloosheid. De gitaren zijn die van David Hidalgo (Los Lobos), Keith Richards en Marc Ribot. De bas in twee nummers behoort aan Red Hot Chili Pepper Flea.

Toch is het in de eerste plaats Tom Waits zelf die allerlei verschillende tonen aanslaat. Het gemompel in Put Me Back In The Crowd welt op uit romantische treurnis. In het manische Same Kind Of Bad As Me schraapt hij zijn rauwste Captain Beefheartkeel. En last but not least is er Last Leaf: een schijnbaar ongerepeteerd duet met Richards, strompelend, de dood beschimpend, mooi. Enkel het drammerige antioorlogspamflet Hell Broke Luce (compleet met marsritme en ratelende mitrailleurs) overtuigt niet. Maar het weeïge New Year’s Eve, afsluiter en nu al een classic, peutert keer op keer vergeving los.

In zijn deluxeversie gooit Bad As Me er nog drie nummers achteraan die zich weliswaar probleemloos langs de kwaliteitscontrole lullen, maar het geheel zeker niet béter maken. Bad As Me is bijna as good as can be. Iedereen opstappen.

Kurt Blondeel