In Knack Focus kon u lezen over de metamorfose van Cold Specks, die minder open boek en meer performer wilde zijn. Haar tweede album Neuroplasticity is het geslaagde resultaat van die aspiratie.
‘Veranderingen in de organisatie van de hersenen, als gevolg van ontwikkeling, leren of ervaring’ – zo kent u meteen de betekenis van de wetenschappelijke term die de titel is. De walnoot in ons hoofd updatet zich voortdurend door nieuwe verbindingen te leggen, een proces dat door Cold Specks een ideale vlag werd bevonden om de lading van haar tweede langspeler te dekken. Om die boodschap extra kracht bij te zetten doopte ze de eerste single Absisto, een Latijnse uitdrukking die zowel ‘vertrekken’ als ’terugtreden’ betekent. Nog voor de eerste noot heeft Cold Specks haar statement gemaakt: niks is nog hetzelfde. Weg met de klaagliederen die debuut I Predict a Graceful Expulsio n intens donkerblauw kleurden. Weg met de sombere, niet-ingeplugde gospelfolk die een onverlaat tot het label ‘doom soul’ inspireerde. ‘I’ll cast you away, like a broken memory ‘, luidt de donderpreek die de Canadese als een volleerde exorcist afsteekt tijdens de zich als een dreigend wolkenpak ontwikkelende opener A Broken Memor y. Uit met de akoestische gitaren, in met de potige drumsalvo’s, stuwende bassen, elektrisch geladen gitaarerupties en de trompet van de jonge Blue Note-gezant Ambrose Akinmusire. In het vroege hoogtepunt Old Knive s breken die nieuwe verworvenheden voor het eerst helemaal open. Een huilende slidegitaar en de bluesy infiltraties van Akinmusire effenen de weg: ‘With trembling hands we tread along, tread along / now are you cold, or are you scared? ‘ lispelt Spx zich als een sluipend, vervellend serpent het door Nick Cave geplaveide, pover verlichte pad op. Zwaar metalen riffs besluiten het – doodlopende? – spoor.
Met een instrument zo expressief als stemgeluid (deels Nina Simone, deels Marianne Faithfull sinds Broken English ) kon Cold Specks zich de naakte aankleding van I Predict a Graceful Expulsion veroorloven. De ijver waarmee ze zich op Neuroplasticity een nieuw tenue aanmeet, geeft af en toe een beklemmend effect. Vergelijk het eerste, dichtgeplamuurde deel van A Formal Invitation met het ingetogener tweede deel. De cryptische, poëtische teksten zijn gebaat met enige ademruimte, zoals in Exit Plan , waarin de vervaarlijke grom van Michael ‘Swans’ Gira plots in het refrein opduikt. Die wederdienst – Cold Specks was te horen op het recente Swans-album To Be Kind – levert in het afsluitende A Season of Doubt zelfs een teergevoelig duet op, vervat in een Chet Baker-achtige omlijsting. ‘We dance like ghosts, deprived of flight’ – laat dát beeld gerust even op de neocortex inwerken. (JB)
