Het kwintet uit Bristol stoot op zijn tweede plaat Joy as an Act of Resistance precies het rauwe, loshangende afvoerpijpen wegstampende lawaai uit dat je van elke punkband mag verwachten.
De brexit is van een slecht idee in een vaudeville verzand en Boris Johnson is de best betaalde maar ook de slechtste Engelse komiek in tijden. Een land op zijn gat, dan floreert de punk. Luister maar naar de spannende, tegenpruttelende dingen die Shame, het Ierse maar sterk verwante Girl Band, Fat White Family, Cabbage of Sleaford Mods doen, de ene al sarcastischer of venijniger dan de andere.
‘Ik wil het niet over die klootzakken blijven hebben, maar me focussen op de klootzak die ik zelf ben’
Idles maakt van de om zich heen grijpende asocialiteit geen muzikale abstracties die alleen bij een hipsterkringetje inslaan. Evenmin gaat de band kwaad tekeer tegen politici op wie de samenleving vruchteloos haar heil inzet. ‘Ik wil het niet over die klootzakken blijven hebben, maar me focussen op de klootzak die ik zelf ben’, stelt zanger Joe Talbot. Vegen voor eigen deur: geen trol die díé woorden ooit op internet gooit.
Wie zich enkel op de muziek concentreert, zal opmerken dat Idles precies het rauwe, loshangende afvoerpijpen wegstampende lawaai uitstoot dat je van elke punkband mag verwachten. Punk was altijd al makkelijk met pose te verwarren. Maar niet bij Idles.
Op debuut Brutalism (2017) verteerde Talbot het overlijden van zijn moeder in een uitbarsting van emoties, een noodzakelijke persoonlijke ontlading. Dit keer dwong hij zichzelf om uit de dood van zijn ongeboren dochter iets constructiefs te scheppen. Want zo ánders rouwde hij nu: open, broos, hoopvol. Kankeren helpt niemand vooruit. Navelstaarderij evenmin.
Wat, bedacht Idles, kan een band dan ook méér doen voor zijn land of gemeenschap dan een plaat zoals Joy as an Act of Resistance maken? Zoals voorheen blaft en gromt Talbot zijn gevatte teksten vol culturele referenties ( Fight Club, Nancy Sinatra), maar dan wel als een (sinds kort letterlijk!) nuchter mens voor wie mindfulness en positivisme geen achterlijke begrippen meer zijn. Songs gaan zodoende over ‘ the mask of masculinity‘, hoe ‘ we’re all in this together‘ of ‘ my blood brother is an immigrant‘.
Wat kan een band méér doen voor zijn land of gemeenschap dan een plaat als deze maken?
Zijn oplossing voor de huidige malaise in menslievendheid spelt Talbot netjes uit op het eind van Danny Nedelko, het vlotst meebrulbare nummer hier: c-o-m-m-u-n-i-t-y. Dat gedienstige oplepelen van de pap slaat soms over op de muziek, die in vergelijking met Brutalism wat minder wringt en knarsetandt. Maar wees gerust: Idles blijft à la Mclusky mokerslagen uitdelen die je breed grijnzend incasseert. Of hoe anders te reageren op een stelling zoals ‘ Islam didn’t eat your hamster‘?
Een zwaar getatoeëerde, kortharige hippie aan het hoofd van een drieste punkband. We hebben stilaan alles meegemaakt.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Streamtips: Never Fight a Man With a Perm / June / Samaritans
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
