Ook over zombiefilms weten Sufjan Stevens & Angelo De Augustine troostende muziek te schrijven

Boeken worden vaak films, maar films die tot liedjes muteren? Sufjan Stevens en Angelo De Augustine kluisterden zich aan het scherm en toverden veertien films om tot veertien delicate nummers.

In 2018 hebben Asthmatic Kitty-labelbaas Sufjan Stevens en zijn protegé Angelo De Augustine al eens samen een nummer opgenomen, Time. Dat beviel hen zo goed dat de twee songschrijvers zich voor een maand terugtrokken in een chalet in upstate New York. Hun doel was even specifiek als onbeslist: ze zouden songs schrijven op basis van een reeks films.

Met als credo ‘open your mind till it all falls out’ ontvouwt A Beginner’s Mind zich als een ode aan onschuld en moed. Ook het verlangen naar hoop en licht in donkere tijden is een rode draad doorheen de plaat. Je hoeft niet noodzakelijk te weten welke song nu precies is voortgesproten uit een avondje horror met Night of the Living Dead of een poëtische bespiegeling met Der Himmel über Berlin. Stevens en De Augustine laten droefheid en verwarring over zich neerdalen, maar temperen dat met zachte, troostende muziek.

‘Tell me what it means to be human’, zingen ze in (This Is) the Thing. Dat doen de twee dan ook, door in Back to Oz en Lacrimae existentiële angst of verlammende onmacht op te roepen. Toch hoor je hoe de piano’s, akoestische gitaren, koortjes en occasionele belletjes – Stevens en De Augustine namen zo goed als alle instrumenten voor hun rekening – veeleer sussen dan dramatiseren. Het refrein van Reach Out is als een zonnestraal die door het wolkendek breekt. En met You Give Death a Bad Name kan er zelfs een Bon Jovi-grapje vanaf.

Voor wie alsnog op elk nummer een filmtitel wil plakken: vaak zitten de hints open en bloot in de teksten. Zo vermeldt Lady Macbeth in Chains letterlijk All about Eve, het drama uit 1950 met Bette Davis in de rol van een Broadway-ster op haar retour, wier nieuwe assistente Eve haar heimelijk van de troon wil stoten. Een vergelijkbare wrijving tussen veertiger Sufjan Stevens en twintiger Angelo De Augustine is er niet. De delicate indiefolk waarvoor ze beiden bekendstaan, versmelt op deze plaat naadloos, net zoals hun onderling nauwelijks uit elkaar te houden stemmen. Één plus één blijft een mooie één.